Τι… κρύβει το χειροκρότημα στον Μητσοτάκη

Όταν πριν από δύο εβδομάδες ο υπουργός Πολιτισμού Ευάγγελος Βενιζέλος και

πολλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ χειροκρότησαν, μέσα στη Βουλή, τον πρώην

πρωθυπουργό της Ν.Δ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, στην τοποθέτησή του για την

αναθεώρηση του Συντάγματος, φάνηκε να «στηρίζει» το ΠΑΣΟΚ. Ορισμένοι, μάλιστα,

βουλευτές του κόμματός του αναρωτήθηκαν: «Μπορείς έτσι να κερδίσεις εκλογές;».

Οι «αντίπαλοι» του επίτιμου αρχηγού της Ν.Δ. έσπευσαν να διαρρεύσουν την

«πληροφορία»: «Κάθε φορά που ο Καραμανλής κάνει… ρούμπο, ο Μητσοτάκης το

‘χει τάμα να βγαίνει και να στηρίζει το ΠΑΣΟΚ. Δεν θέλει να γίνει κυβέρνηση η

Ν.Δ.».

Όταν θέτεις το ζήτημα στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, εκείνος σε κοιτάζει

ατάραχος. Λέει πως όλα αυτά είναι κακόγουστα αστεία. Και σημειώνει, πρώτον,

πως από τη συναίνεση ο τόπος βγαίνει ωφελημένος. Και, δεύτερον, πως στο τέλος

ωφελημένη είναι η ίδια η Ν.Δ., η οποία και προωθεί μία τέτοια αναγκαία εθνικά

γραμμή.

Σκληρή κριτική

«Αναρωτιέμαι μερικές φορές», παρατηρεί, «ποίος έκανε τη σκληρότερη κριτική

στην κυβέρνηση για το αεροδρόμιο των Σπάτων και όσα απαράδεκτα συμβαίνουν

εκεί…Ποίος εξέφρασε τις αμφιβολίες του για τους Ολυμπιακούς Αγώνες… Πόσες

και πόσες φορές δεν μίλησα με σκληρά λόγια…».

Κι όταν τού αντιτάσσεις πως τα τελευταία χρόνια ­ όπως τον κατηγορούν

ορισμένοι ­ έχει στηρίξει τον Κώστα Σημίτη σε μία σειρά από επιλογές του, αλλά

και σε δύσκολες καταστάσεις που αντιμετώπισε, αντιδρά.

«Ξεχνάνε ορισμένοι ότι από καιρό έχω θέσει στη Βουλή το καίριο ζήτημα πως ο

Πρωθυπουργός δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής, ότι δείχνει άβουλος,

ακόμα και κατώτερος των περιστάσεων».

Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Κ. Μητσοτάκης είναι ίσως ο συνεπέστερος των «300» στα

κοινοβουλευτικά του καθήκοντα. Δεν αφήνει νομοσχέδιο για νομοσχέδιο που να μην

πάρει τον λόγο. Και με βάση τον Κανονισμό της Βουλής, που του δίνει τη

δυνατότητα να μιλάει όποτε θέλει ­ ως πρώην πρωθυπουργός ­ δεν αφήνει τίποτα

ασχολίαστο.

Έτσι, στην πληθώρα των τοποθετήσεών του ­ λένε οι φίλοι του ­ καταγράφονται

και ορισμένες που δίνουν την εντύπωση πως δεν είναι φιλικές προς το κόμμα του

και τον σημερινό αρχηγό Κώστα Καραμανλή.

Ο υπουργός Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος τον χειροκρότησε μέσα στην αίθουσα,

λέει πως «οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που τον επιδοκίμασαν το έκαναν γιατί του

αναγνωρίζουν ότι έχει αποκτήσει πλέον μία σοφία, η οποία είναι χρήσιμη και δεν

πρέπει να παρεξηγείται».

«Μ’ αρέσει η Βουλή»

Όσο για τη συχνή παρουσία του στην αίθουσα, ο ίδιος σημειώνει: «Μ’ αρέσει η

Βουλή. Ωφελούμαι από τη Βουλή. Μαθαίνει κανείς καθημερινά πράγματα και είναι

λάθος όσοι πιστεύουν ότι έξω από αυτήν μπορείς κάτι να κάνεις σοβαρό. Εμένα μ’

αρέσει να παρακολουθώ ακόμα και τις συζητήσεις ερωτήσεων και επερωτήσεων, τις

οποίες ορισμένοι υποτιμούν. Η Βουλή είναι μεγάλο σχολείο για όλους μας».

Τα τελευταία χρόνια ­ πολύ περισσότερο τους τελευταίους μήνες ­ ο κ.

Μητσοτάκης επιχειρεί να εμφανίζεται περισσότερο οικουμενικός. Θέλει να είναι

αποδεκτός και από το ΠΑΣΟΚ και από τη Ν.Δ.

Οι συνεργάτες του υποστηρίζουν ότι αυτό δεν το κάνει επίτηδες, αλλά ότι η

συμπεριφορά του αυτή προκύπτει από μία ωρίμανση, που «λέει» ότι ο τόπος

χρειάζεται συνεννόηση όλων για να πάει μπροστά.

Αν, μάλιστα, θέτεις ωμά στον ίδιο τον κ. Κ. Μητσοτάκη ότι «μπορεί στο… πίσω

μέρος του κεφαλιού σας να έχετε μία φιλοδοξία να γίνετε Πρόεδρος της

Δημοκρατίας ή πολύ περισσότερο να ξαναγίνετε πρωθυπουργός», χαμογελάει και

δείχνει να αρνείται και τις δύο εκδοχές.

Για το θέμα, μάλιστα, να ξαναγινόταν, κάτω από ορισμένες περιστάσεις,

πρωθυπουργός, το σχόλιό του βγαίνει αβίαστα. «Θα αστειεύεσθε βέβαια. Αλίμονο

αν η χώρα μου έφτανε στην ανάγκη να ξαναβρεθώ στο πρωθυπουργικό αξίωμα. Ποτέ

δεν θα ‘θελα ο τόπος μας να αντιμετωπίσει έκτακτες ανάγκες ή να βρεθεί κάτω

από έκτακτες περιστάσεις».

Βουλευτής από το 1946

Όσο σου μιλάει, πρόσωπο με πρόσωπο, ο 82χρονος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο

παλαιότερος ­ από το ’46 ­ βουλευτής, έχεις την αίσθηση ότι απέναντί σου είναι

ο πλέον ατάραχος άνθρωπος, ο πολιτικός που δεν αγχώνεται με τίποτα. Κοιμάται

πάντα τα μεσημέρια, δεν ξενυχτάει, ανεβαίνει στον Ψηλορείτη, προτιμά το

κρητικό λάδι, αγαπάει την πολυμελή οικογένειά του…

Αν όμως «διαβάσει» κανείς σε δεύτερη ανάγνωση την εικόνα που αποπνέει,

αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι έχει να κάνει μ’ έναν πολιτικό που αντιμετωπίζει

με απόλυτη ψυχραιμία ίσως και με ψυχρότητα τα πράγματα και που γνωρίζει σε

βάθος τους φίλους και τους αντιπάλους του.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, λόγω της αποστασίας του ’65, τον είχε αποκαλέσει

«Εφιάλτη της πολιτικής». Αντιθέτως, ο Μίκης Θεοδωράκης έχει πει ότι «ο

Μητσοτάκης υπήρξε από τους προσφιλέστερους στόχους των αρχιμαγείρων του

πολιτικού και ιστορικού ψεύδους» και του αναγνωρίζει ότι με τη δική του στάση,

κατά την κατοχή, στην Κρήτη «δεν χύθηκε αίμα αδελφικό».

Ο κ. Μητσοτάκης, πάντως, έχει πετύχει κάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό για όσους

τουλάχιστον θυμούνται τα Ιουλιανά του ’65, όταν δεκάδες χιλιάδες του ελληνικού

λαού τον κατηγορούσαν στους δρόμους για την αποστασία του από την Ένωση

Κέντρου και τον Γεώργιο Παπανδρέου: Να τον αποδέχονται και να του αναγνωρίζουν

ως θετική τη συνολική προσφορά του οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ακόμα και παλιοί

φίλοι τού Ανδρέα Παπανδρέου.

Ορισμένοι έχουν μία εύκολη εξήγηση γι’ αυτό: «Ξεχνάει εύκολα ο λαός μας. Ακόμα

και ότι παρέπεμψε τον Ανδρέα Παπανδρέου σε δίκη το παραγνωρίζουν…».

Η παραπομπή του ’89

Όμως, η αλήθεια είναι ότι τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν τον παρέπεμψε σε δίκη

μόνον ο κ. Μητσοτάκης. Εκτός από το κόμμα του, τη Ν.Δ., όπου κανείς δεν

διαφοροποιήθηκε δημόσια το ’89 και τον τότε Συνασπισμό, που συμμάχησε μαζί

του, υπήρξαν την εποχή εκείνη κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ που, λίγο ή πολύ,

ήθελαν κι αυτά να βρεθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου ο Ανδρέας Παπανδρέου

για να ανοίξει το παιχνίδι της διαδοχής.

Εάν, μάλιστα, έρθει στο φως της δημοσιότητας το ημερολόγιο του ’89 του κ. Κ.

Μητσοτάκη και των συνεργατών του, ορισμένοι ασφαλώς θα ανησυχούσαν. Και αυτό

το γνωρίζει ο πρώην πρωθυπουργός, ο οποίος και το δείχνει ­ εμμέσως ­ πολλές

φορές στη Βουλή, με τις τοποθετήσεις του.

Σε λίγες ημέρες ο πρώην πρωθυπουργός θα πάει στη γαλλική πόλη Μιλούζ, όπου

εδρεύει η πρώτη ευρωπαϊκή ­ γαλλογερμανική ­ ταξιαρχία. Θα του κάνει τραπέζι ο

διοικητής της, όχι για να τον τιμήσει ως πρώην πρωθυπουργό, αλλά ως παππού του

Νικλά Γκουρντέν, αριστούχου της Ecole Polytechnique του Παρισιού, ο οποίος

υπηρετεί τη θητεία του εκεί, στο υπασπιστήριο της διοίκησης.

Και έπεται ένα ταξίδι στην Αιθιοπία, όπου η ελληνική κοινότητα τον περιμένει

μαζί με την κόρη του Αλεξάνδρα, η οποία και έχει αναπτύξει ένα πλούσιο

φιλανθρωπικό έργο στην Αφρική.

Τα δύο αυτά ταξίδια δεν περιλαμβάνονται ασφαλώς στο πολιτικό του πρόγραμμα.

Είναι απλά η γλυκιά εξόφληση «χρεών» του προς την οικογένεια. Άλλωστε, αυτή η

μεγάλη οικογένεια και οι φίλοι του δεν τον πρόδωσαν ποτέ…