Αναζήτηση
Μάλλον είχα τις μαύρες μου και το έδειχνα. Ο κ. Κώστας το πρόσεξε. «Κοίτα» μου
λέει. «Υπάρχουν δυο πράγματα στη ζωή. Μάθημα πρώτον: Στεναχωριέσαι μόνο για τα
σημαντικά. Δεύτερον: Τίποτε… δεν είναι σημαντικό»!
Και σκάει στα γέλια.
«Έσπασα» αμέσως. Μάλιστα, αυτή είναι άποψη. Ποιος ο λόγος να σκάει κανείς με
τις υποδιαστολές μιας ζωής προορισμένης νομοτελειακά να τελειώσει αργά ή
γρήγορα.
Τις επόμενες ώρες όλα μπήκαν κάτω από αυτό το φίλτρο της σημαντικότητας και
σχεδόν αυτοδιαλύθηκαν.
Οι υαλοκαθαριστήρες που κάποιος βούτηξε από το αυτοκίνητο τη νύχτα. Το
καλοριφέρ της πολυκατοικίας που για μία εβδομάδα θα είναι «οφ». Το ταξίδι που
σχεδιάζω ένα χρόνο τώρα αλλά δεν βγαίνει με τίποτα γιατί όλο και κάτι
τυχαίνει.
Η οδική βοήθεια που έκανε μια ώρα κι ένα τέταρτο να έρθει στον περιφερειακό
του Λυκαβηττού. Το άγχος γιατί έχω να πατήσω πέντε μήνες στο γυμναστήριο. Η
συνέντευξη που δεν «έκατσε». Η συνέντευξη που «έκατσε» σε… κάποιον άλλο. Ολ’
αυτά που θέλω αλλά δεν προλαβαίνω και καλά! να κάνω.
Η μαμά μου που γκρινιάζει γιατί δεν τηλεφωνώ συχνά. Το κείμενο που «κόπηκε». Η
αύξηση που δεν δόθηκε. Εκείνα τα παπούτσια που έμειναν στη βιτρίνα. Τα άλλα
που φοράω αλλά με στενεύουν.
Ο προϊστάμενος που σήμερα δεν μου χαμογέλασε.
Που λέω ν’ αλλάξω ζωή, αλλά πάλι στην ίδια είμαι. Ακόμα κι αυτή η φωτογραφία
της στήλης που όλο λέω ότι πρέπει να αλλάξω γιατί έχω η ίδια αλλάξει εδώ και
τρία χρόνια και δεν το έχω κάνει.
Μάθημα δεύτερον λοιπόν: τίποτε δεν είναι σημαντικό!
