Πρόσωπα Ο «μάγος» των ντοκιμαντέρ

Έχει βραβευθεί με ένα σωρό τηλεοπτικά βραβεία για τα ντοκιμαντέρ του, ωστόσο ο

Ουίλιαμ Κάρελ μοιάζει να εκπλήσσεται όταν οι δημοσιογράφοι ενδιαφέρονται γι’

αυτόν. Είναι τόσο λακωνικός, ώστε εκμηδενίζει τις ερωτήσεις τους. Ακόμη και οι

χρονολογίες της βιογραφίας του είναι αόριστες. Πραγματικά ντροπαλός και με

σπινθηροβόλο χιούμορ, κρύβει την ευαισθησία και την κουλτούρα του με τον

αυτοσαρκασμό. Σταδιοδρομία; Η λέξη και η ιδέα τον κάνουν να γελάει ­ άλλα

έχουν σημασία γι’ αυτόν. Κι αν του ζητήσεις συγκεκριμένες ημερομηνίες ­ ποια

χρονιά έφυγε από την Τύνιδα, πότε γνώρισε τον Μωρίς Πιαλά ­ έχεις χάσει από

χέρι. Η ζωή αυτού του μικρού Εβραίου από την Τυνησία είναι γεμάτη συναντήσεις

και αλλαγές.

Απαράμιλλος σπεσιαλίστας στα πορτρέτα και τις ιστορικές σειρές, άφησε το

σχολείο όταν ήταν δέκα ετών. Τότε το όνομά του ήταν Σαάντα και είχε μόλις

χάσει τον πατέρα του. Με τη μητέρα του κατέφυγαν από την Τυνησία στο Παρίσι κι

εκείνος δούλεψε εργάτης στη Ρενώ, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε νυχτερινό

σχολείο. Βγήκε φωτογράφος και δούλεψε για το «Νουβέλ Ομπσερβατέρ» και το «Λε

Πουέν», μέχρι που τον ζήτησαν από το Gamma. Έμεινε πέντε χρόνια στο

φωτογραφικό πρακτορείο.

Μετά έφυγε από τη Γαλλία για να εγκατασταθεί για επτά χρόνια σ’ ένα κιμπούτζ

στο Ισραήλ. «Το ήθελα, ήταν η εποχή των μεγάλων ιδανικών», λέει στην Κατρίν

Ιμπλό της «Λε Μοντ». Ανήκε στην άκρα αριστερά («Ήμουν φιλοπαλαιστίνιος…»)

και το κιμπούτζ Χανίτα, πολύ κοντά στα λιβανικά σύνορα, ήταν αριστερό: «Η ζωή

ήταν εντελώς συλλογική, όλοι είχαν τον ίδιο μισθό, ήμουν μάγειρας και έκοβα

μπανάνες». Άλλαξε το όνομά του για να γίνει Ισραηλινός (Κάρελ = παιδί του

Θεού), συνάντησε τη σύζυγό του στο κιμπούτζ και απέκτησε μαζί της δύο

θυγατέρες. Από μάγειρας ξανάγινε ρεπόρτερ και εργάσθηκε για λίγο σε μια

αριστερή εφημερίδα, την «Αχολάμ Χαζέ». Επέστρεψαν στη Γαλλία το 1981 γιατί

«δεν μπορούσα πια». Αισθάνεται «δειλός» επειδή εγκατέλειψε «εκείνους στο

Ισραήλ που μάχονται για την ειρήνη». Αλλά δεν άντεχε πια τις απειλές ούτε την

ισραηλινή δεξιά ούτε τον εθνικισμό ούτε την κυριαρχία των θρησκευόμενων.

Στη Γαλλία, η γνωριμία του με τον σκηνοθέτη Μωρίς Πιαλά άλλαξε τη ζωή του:

«Του οφείλω ό,τι είμαι σήμερα», τονίζει. Στην τηλεόραση, θα υπογράψει μερικές

από τις καλύτερες εκπομπές. Η τριλογία του «Ισραήλ/Παλαιστίνη, η γη της διπλής

επαγγελίας» στη Φρανς 3 (1997) και η «Ιστορία μιας άκρας δεξιάς» στο Arte

(1999) τον ανέβασαν στην κατηγορία των μεγάλων. «Επαγγελματικά ουδείς μπορεί

να του βρει ελάττωμα», λέει ο Τιερί Γκαρέλ του Arte· ούτε άλλωστε ως

προσωπικότητα προσθέτουν όσοι τον ξέρουν.