Η Ελλάδα μπορεί να γέννησε το δράμα και το θέατρο. Αλλά ό,τι γίνεται σ’ αυτή

τη χώρα ή στον κόσμο δεν είναι οπωσδήποτε δραματικό και ούτε θα πρέπει

οπωσδήποτε να λαμβάνει δραματικές ή και υστερικές διαστάσεις. Κι αυτό ακριβώς

συμβαίνει. Είμαστε η χώρα της δραματοποίησης των πάντων, από τις φυσικές

καταστροφές, τις ανθρώπινες υποθέσεις, σοβαρές ή ασήμαντες, τα μικρά ή μεγάλα

γεγονότα της εσωτερικής ή της εξωτερικής πολιτικής. Δεν υπάρχει τίποτα στην

Ελλάδα που τελικά να μην είναι δραματικό τουλάχιστον για τα ηλεκτρονικά μέσα

επικοινωνίας. Η τηλεόραση δραματοποιεί τα πάντα. Η ελληνική ιδιωτική τηλεόραση

είναι από τις λίγες στην Ευρώπη, ή και στον κόσμο, που μεταδίδει τις ειδήσεις

με συνοδεία… μουσικής υπόκρουσης. Η συνοδεία της μουσικής αποβλέπει ακριβώς

στη δραματοποίηση της είδησης και του γεγονότος.

Τις περισσότερες φορές βεβαίως δεν πρόκειται καν για είδηση. Όπως γράφει ο Α.

Storr στο βιβλίο «Η Μουσική και το Μυαλό» (Α. Storr, «Music and Mind», London,

Harper, 1992), «η μουσική εάν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα ξυπνά το

συναισθηματικό, το παράλογο, το δραματικό, το επικίνδυνο».

Τις τελευταίες μέρες είχα την ευκαιρία να συγκρίνω τον τρόπο που τα

ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας στην υπόλοιπη Ευρώπη και στην Ελλάδα παρουσίασαν

μια σειρά από γεγονότα (φυσικές καταστροφές, επιπτώσεις βομβαρδισμών στο

Κόσοβο κ.λπ.). Χωρίς αμφιβολία τα ελληνικά μέσα προσέδωσαν δραματικότερο τόνο

και διαστάσεις σ’ όλα τα γεγονότα, ακόμη και σε καταστροφές ή γεγονότα που

έγιναν σε άλλες χώρες και έπληξαν πολίτες και την οικονομική και κοινωνική ζωή

άλλων χωρών. Βεβαίως, οι Ευρωπαίοι χαρακτηρίζονται γενικά από φλεγματική

προσέγγιση στα γεγονότα, αλλά αυτό δεν είναι οπωσδήποτε αρνητικό εάν πρόκειται

για την παρουσίαση γεγονότων και καταστάσεων που μπορεί να έχουν, άμεσα ή

έμμεσα, επιπτώσεις στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Η δραματοποίηση υποβαθμίζει

τις περισσότερες φορές τη σοβαρότητα ενός θέματος. Και η σοβαρότητα δεν

εξυπηρετεί ούτε με φτηνές αντιπαραθέσεις ούτε με δραματοποιήσεις. Όπως δίδαξε

ο Αισχύλος, η δραματική υπερδιέγερση οδηγεί στο παράλογο και το παράλογο

οδηγεί τελικά στην καταστροφή ή στην αυτοκαταστροφή.

Ο Π.Κ. Ιωακειμίδης είναι καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.