Η αποθέωση του αθλητισμού. Στιγμιότυπο από την τελετή έναρξης των πιο

επιτυχημένων Ολυμπιακών Αγώνων με τη 13χρονη Νίκι Ουέμπστερ στον

πρωταγωνιστικό ρόλο. Η Ολυμπιάδα του Σίδνεϊ έμελλε να αποτελέσει ορόσημο και

για τον ελληνικό αθλητισμό που γνώρισε τις μεγαλύτερες στιγμές δόξας μέχρι ­

ελπίζουμε ­ αυτήν της Αθήνας – Ο Νίκος Κακλαμανάκης σημαιοφόρος της ελληνικής

αποστολής. Η παρουσία των αθλητών μας ήταν πέρα για πέρα επιτυχημένη στους

Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ

Το γεγονός της χρονιάς, για τον παγκόσμιο αθλητισμό, ήταν χωρίς αμφιβολία οι

Ολυμπιακοί Αγώνες του Σίδνεϊ.

Για την Ελλάδα η χαρά ήταν διπλή: Κατά πρώτον, η εντυπωσιακή συγκομιδή

μεταλλίων, συνολικά 13. Δεν είναι και μικρός λογαριασμός.

Και κατά δεύτερο η Σημαία των Ολυμπιακών Αγώνων την οποία πήρε με κάθε τιμή η

Αθήνα, αφού είναι η πόλη που θα διοργανώσει τους επόμενους Αγώνες, το 2004.

Ο ελληνικός αθλητισμός γνώρισε στιγμές αποθέωσης και μεγάλης δόξας στο Σίδνεϊ.

Με την άρση βαρών, τον στίβο, τη γυμναστική, αλλά και το τάε κβον ντο.


Κώστας Κεντέρης

Ο Μυτιληνιός αθλητής των σπριντ άφησε άφωνο τον κόσμο με το χρυσό (ανέλπιστο)

μετάλλιο που κέρδισε στα 200 μ. Ήταν μία συγκλονιστική κούρσα που θα μείνει

βαθιά χαραγμένη στη μνήμη όλων των Ελλήνων φιλάθλων και μη.

Όταν άρχισαν οι Αγώνες του Σίδνεϊ ο Κεντέρης ήταν μία κρυφή ελπίδα για

διάκριση. Ένα καλό πλασάρισμα, ίσως πρόκριση στον τελικό. «Τρώγοντας, όμως,

έρχεται η όρεξη», όπως λέει ο λαός. Και όταν ο Κεντέρης έφθασε στον τελικό, οι

πάντες άρχιζαν να κρυφοκοιτάζουν το μετάλλιο. Το χάλκινο, κυρίως, άντε και το

αργυρό.

Η κούρσα, όμως, του Κεντέρη ήταν για χρυσό. Ούτε καν αυτός ο «πολύς» Άτο

Μπόλτον μπόρεσε να τον κοντράρει. Και έτσι η Ελλάδα πήρε το πρώτο της χρυσό

μετάλλιο στους άνδρες στον στίβο μετά αυτό του Τσικλητήρα στη Στοκχόλμη (άλμα

άνευ φοράς) το 1912.

Κατερίνα Θάνου

Την είπαν η «κόρη του ανέμου». Και δεν είχαν άδικο. Ήταν στους Ολυμπιακούς του

Σίδνεϊ η μόνη αθλήτρια που μπορούσε να «κοντράρει» τη Μάριον Τζόουνς. Την

κορυφαία σπρίντερ στον κόσμο. Και τα κατάφερε έως ένα σημείο, φέρνοντας στη

χώρα μας ένα αργυρό μετάλλιο στον γυναικείο στίβο. Χωρίς αμφιβολία μεγάλη

επιτυχία.

Την διάκριση από την Κατερίνα (όλων των Ελλήνων πλέον) την περίμενε όλη η

Ελλάδα. Το αργυρό δεν το συζητούσε κανείς. Όλοι το είχαν σίγουρο. Κρυφός πόθος

το χρυσό. Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια παρέπεμψε σε μία επόμενη μεγάλη διοργάνωση

την κατάκτηση αυτού του στόχου και μία νίκη επί της Μάριον Τζόουνς.

Μιρέλα Τζελίλη

Το αργυρό μετάλλιο που κατέκτησε στον ακοντισμό γυναικών το αφιέρωσε στον

(άτυχο) σύζυγό της Γιώργο Τζελίλη, ο οποίος λόγω τραυματισμού δεν μπόρεσε να

αγωνισθεί στην άρση βαρών. Η Τζελίλη κατάφερε για μία ακόμη φορά, μετά το

Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σεβίλλης το 1999, να βρεθεί ψηλά και να κατακτήσει

μετάλλιο. Η αλήθεια είναι πως όταν η ελληνική αποστολή αναχωρούσε για το

Σίδνεϊ και οι υπεύθυνοι έκαναν του υπολογισμούς τους της… χρέωναν το χρυσό.

Υπομονή τέσσερα χρόνια.

Αναστασία Κελεσίδου

Το τρίτο αργυρό μετάλλιο για τον γυναικείο στίβο στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ

ήρθε από τη Θεσσαλονικιά αθλήτρια της δισκοβολίας. Η Αναστασία αφιέρωσε αυτό

το μετάλλιο στους 82 νεκρούς του «Σαμίνα Εξπρές». Ήταν ένα μετάλλιο που η

Ελλάδα δεν το πανηγύρισε δεόντως, αφού το πένθος από το ναυάγιο είχε

επισκιάσει τα πάντα.



Ιωάννα Χατζηιωάννου

Κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στην άρση βαρών γυναικών στα 63 κιλά. Σε ένα

μέχρι πρότινος κατ’ εξοχήν ανδρικό αγώνισμα η Ιωάννα Χατζηιωάννου κατάφερε να

βάλει τη δική της σφραγίδα.



Μιχάλης Μουρούτσος

Όταν άρχισαν οι αγώνες στο μακρινό Σίδνεϊ το όνομα του Μιχάλη Μουρούτσου,

μάλλον, το αγνοούσαν οι περισσότεροι Έλληνες φίλαθλοι. Αυτός, όμως, κατάφερε

να κάνει όλους να μιλούν γι’ αυτόν, χαρίζοντας στην Ελλάδα ένα χρυσό μετάλλιο

στο τάεκ βον ντο (κατηγορία 58 κιλών). Και γι’ αυτό το μετάλλιο η Ελλάδα δεν

πανηγύρισε όπως θα ήθελε, αφού θρηνούσε τους νεκρούς της από το «Σαμίνα

Εξπρές». Ο Μιχάλης Μουρούτσος έγραψε τη δική του ιστορία. Σε ένα άθλημα σχεδόν

άγνωστο στην Ελλάδα. Τώρα το τάεκ βον ντο απέκτησε πρεστίζ. Εν αναμονή

πρωταθλητών…

Πύρρος Δήμας

Έσπασε όλα τα ρεκόρ ο Πύρρος στο Σίδνεϊ. Κατέκτησε το τρίτο του χρυσό σε

Ολυμπιακούς Αγώνες στα 84 κιλά της άρσης βαρών και έγινε ένας από τους

αθλητές, μαζί με τους Σουλεϊμάνογλου και Καχιασβίλι, που έχουν πετύχει κάτι

τέτοιο. Είναι ο πρώτος Έλληνας Ολυμπιονίκης που έχει καταφέρει κάτι τέτοιο και

έχει δρόμο ακόμη μπροστά του.



Κάχι Καχιασβίλι

Ο τρίτος της παρέας των αρσιβαριστών ο οποίος διαθέτει τρία χρυσά μετάλλια στη

συλλογή του. Το πρώτο ήταν με τα χρώματα της Γεωργίας το 1992 στη Βαρκελώνη

και τα υπόλοιπα δύο με την Ελλάδα το 1996 στην Ατλάντα και φέτος στο Σίδνεϊ.

Για το τελευταίο μετάλλιο σημαντική ήταν η συμβολή του Χρήστου Ιακώβου, με την

τακτική που ακολούθησε στο ζετέ, όταν ο Κάχι είχε τραυματισθεί.

Δημοσθένης Ταμπάκος

Μετά την επιτυχία του Ιωάννη Μελισσανίδη στην Ατλάντα, ο Δημοσθένης Ταμπάκος

ήρθε στο Σίδνεϊ να «σηκώσει» ψηλά την σημαία της ελληνικής γυμναστικής.

Ασημένιο μετάλλιο στους κρίκους, ύστερα από μία θαυμάσια προσπάθεια.

Προηγουμένως, ο Έλληνας αθλητής είχε αναδειχθεί Πρωταθλητής Ευρώπης στο ίδιο

αγώνισμα.



Λεωνίδας Σαμπάνης

Όπως και το 1996 στην Ατλάντα, έτσι και στο Σίδνεϊ, κατέκτησε το ασημένιο

μετάλλιο. Αγωνίσθηκε στην κατηγορία των 62 κιλών και έδειξε πως διαθέτει

τεράστια αποθέματα ψυχικών δυνάμεων.



Βίκτωρ Μήτρου

Ο μεγάλος άτυχος των αγώνων του Σίδνεϊ, παρά το ασημένιο μετάλλιο που

κατέκτησε στα 77 κιλά της άρσης βαρών. Και ήταν άτυχος ο Μήτρου γιατί σήκωσε

τα ίδια κιλά με τον χρυσό Ολυμπιονίκη τον Κινέζο Σουγκάνγκ Τσανγκ, αλλά έχασε

το πρώτο μετάλλιο, επειδή ήταν ελάχιστα γραμμάρια βαρύτερος.



Αλέξανδρος Καρντάνοφ

Ομογενής αθλητής από τη Ρωσία κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα πάλη, στα 54

κιλά της ελευθέρας. Ήταν το πρώτο μετάλλιο σε αυτό το άθλημα ύστερα από αυτό

του Χολίδη (χάλκινο) το 1988 στη Σεούλ.



Εθνική ανσάμπλ

Τα κορίτσια της εθνικής ομάδας κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο στο Σίδνεϊ. Και

αν δεν είχε πέσει η κορύνα από την Κλέλια Πανταζή (ύστερα από την πάσα της

Χαράς Καριάμη) και από την Ειρήνη Αινδιλή (από πάσα της Εύας Χριστοδούλου),

τότε το χρυσό ήταν σίγουρο. Την εξάδα συμπλήρωσαν η Άννα Πολλάτου και Μαρία

Γεωργάτου.

Πάντως, δεν ήταν μόνο οι Ολυμπιακοί Αγώνες που «σημάδεψαν» τη χρονιά που σε

λίγες ημέρες μάς αφήνει.

Δύο Ευρωπαϊκά Κύπελλα στο μπάσκετ, η πρόκριση του ΠΑΟ στη δεύτερη φάση του

Τσάμπιονς Λιγκ, είναι μερικά σημαντικά γεγονότα. Όπως και μερικά άλλα:

ΠΑΟ – Φραγκίσκος Αλβέρτης

Δύο (στις τρεις) κούπες «σήκωσε» πέρυσι ο αρχηγός του Παναθηναϊκού. Πρώτα στη

Θεσσαλονίκη πανηγύρισε την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (Ευρωλίγκα)

που ήταν το δεύτερο για τους «πράσινους» με τη σπουδαία εμφάνιση και νίκη

κόντρα στη Μακάμπι του Τελ Αβίβ. Και στη συνέχεια, ήρθε και ο τίτλος του

πρωταθλητή Ελλάδος, έπειτα από μία σκληρή και επίπονη προσπάθεια.

Οι διακρίσεις, πάντως, για τον «κάπτεν» του Παναθηναϊκού δεν σταματούν στις

δύο κούπες. Ο Αλβέρτης αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της εθνικής ομάδας στην

πορεία της για την τελική φάση του Ευρωμπάσκετ του 2001, που έχει

προγραμματισθεί (αλλά είναι άγνωστο αν τελικά θα γίνει εκεί) να

πραγματοποιηθεί στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης ήταν ο μόνος παίκτης του Παναθηναϊκού, ο οποίος ήταν

παρών στις δύο κατακτήσεις των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων, το 1996 στο Παρίσι

κόντρα στην Μπαρτσελόνα και πέρυσι στη Θεσσαλονίκη εναντίον της ισραηλινής

ομάδας.

ΑΕΚ – Δήμος Ντικούδης

Παίκτης αποκάλυψη της (περσινής) ΑΕΚ ήταν ο Δήμος Ντικούδης. Μιας ΑΕΚ που

επίσης ήταν αποκάλυψη, δίνοντας για πρώτη φορά ύστερα από 20 χρόνια τη χαρά

της κατάκτησης τίτλων στους οπαδούς της. Κατ’ αρχήν ήρθε το Κύπελλο Ελλάδας

(στον τελικό στη Θεσσαλονίκη, στο καινούργιο γήπεδο του ΠΑΟΚ, νίκησε τον

Παναθηναϊκό) και στην συνέχεια το Κύπελλο Σαπόρτα, όπου πήρε ρεβάνς από την

Κίντερ Μπολόνια, η οποία της είχε στερήσει το Κύπελλο της Ευρωλίγκας στη

Βαρκελώνη, πριν από δύο χρόνια.

Ο Δήμος Ντικούδης ήταν στην ΑΕΚ, αλλά βρισκόταν μονίμως μεταξύ πάγκου και

εξέδρας. Η άφιξη του Ντούσαν Ίβκοβιτς, το καλοκαίρι του 1999, στάθηκε η αφορμή

για να γυρίσει σελίδα στην καριέρα του. Ήρθε η καθιέρωση στη βασική πεντάδα

της ΑΕΚ, ακολούθησε η Εθνική, στην οποία είναι πλέον βασικό και

αναντικατάστατο στέλεχος, ενώ μόνο τυχαία δεν είναι η ανάδειξή του ως

καλύτερου Έλληνα μπασκετμπολίστα για την περίοδο 1999-2000 από τον ΕΣΑΚΕ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – Αλέξης Αλεξανδρής

Για 4η συνεχή χρονιά ο Ολυμπιακός αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδας στο

ποδόσφαιρο. Μία επιτυχία η οποία ήρθε έπειτα από αρκετούς κλυδωνισμούς στο

«ερυθρόλευκο» καράβι. Αφού η ομάδα του Πειραιά ξεκίνησε το πρωτάθλημα με τον

Ντούσαν Μπάγιεβιτς, στη συνέχεια πήρε τον Αλμπερτίνο Μπιγκόν, ο οποίος έφυγε

νύχτα και «έκλεισε» τη χρονιά με τον Γιάννη Ματζουράκη. Ο Βραζιλιάνος Τζιοβάνι

ήταν χωρίς αμφιβολία ο σούπερ σταρ του Ολυμπιακού. Όμως, ο «γέρος» Αλέξης

Αλεξανδρής ήταν αυτός που «χτύπησε» στα κρίσιμα παιχνίδια. Όπως στο ντέρμπι με

τον Παναθηναϊκό, όταν στο 81ο λεπτό πέτυχε το γκολ της ισοφάρισης (2-2)

«κόβοντας» τις όποιες ελπίδες των «πρασίνων» για διεκδίκηση του πρωταθλήματος.

Ήταν ένα ντέρμπι τίτλου, στο οποίο «μίλησε» ο Αλεξανδρής. Ο διεθνής επιθετικός

ήταν πέρυσι πρώτος σκόρερ της ομάδας του με 15 γκολ, ενώ το 1997, πάλι με τα

χρώματα του Ολυμπιακού, ήταν πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 23 γκολ. Τώρα

είναι 10ος στη λίστα των κορυφαίων σκόρερ όλων των εποχών στο πρωτάθλημα της

Α’ Εθνικής, έχοντας σημειώσει 144 γκολ.

Κυράστας – Αναστασιάδης

Βίοι… παράλληλοι. Ο ένας ήρθε (από τον Ηρακλή στον Παναθηναϊκό), ο άλλος

έφυγε (από τον Παναθηναϊκό για τον Ηρακλή). Η αποχώρηση του Γιάννη Κυράστα από

τον Παναθηναϊκό φάνταζε κάτι αρκετά δύσκολο, αφού ο Έλληνας τεχνικός είχε

καταφέρει να φθάσει σε υψηλά επίπεδα την απόδοση των «πρασίνων». Και κατά

γενική ομολογία να πετύχει ο Παναθηναϊκός να παίξει το καλύτερο ποδόσφαιρο στο

περυσινό πρωτάθλημα. Αποχώρησε όμως. Μαζί με τον Γ. Βαρδινογιάννη.

Ο Άγγελος Αναστασιάδης, σαν «παιδί» του ΠΑΟΚ, δεν «πέρασε» καλές ημέρες στον

Ηρακλή. Δεχόταν κριτική από παντού, επιθέσεις από τους οπαδούς της ομάδας, ενώ

είχε την ατυχία να «πέσει» σε μία μεταβατική περίοδο, με την πώληση της ΠΑΕ

από τον Πέτρο Θεοδωρίδη στον Ευάγγελο Μυτιληναίο. Έφυγε, πάντως, με το κεφάλι

ψηλά. Και εφέτος στον Παναθηναϊκό έχοντας βεβαίως και τον Θεό στο πλευρό του

(τον επικαλείται μονίμως) κατάφερε να φθάσει τους «πράσινους» στη δεύτερη φάση

του Τσάμπιονς Λιγκ.

Γιώργος Βαρδινογιάννης

Ο «καπετάνιος» είπε «αντίο». Ήταν, μέχρι το περασμένο καλοκαίρι, ο μόνος

πρόεδρος ΠΑΕ Α’ Εθνικής από την πρώτη ημέρα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου (το

1979). Για 21 συναπτά χρόνια ο Γιώργος Βαρδινογιάννης αποτέλεσε έναν από τους

ισχυρότερους παράγοντες του ποδοσφαίρου μας. Στην εποχή της παντοδυναμίας του

ακούσθηκαν πολλά γι’ αυτόν. Για ομάδες δορυφόρους, έλεγχο της διαιτησίας και

των υπερκείμενων αρχών κ.λπ. Όπως συμβαίνει με κάθε ισχυρό άλλωστε. Η

αποχώρησή του, πάντως, στέρησε το ποδόσφαιρο από μία ισχυρή προσωπικότητα.

Λυμπερόπουλος και ΠΑΟ

Το καλοκαίρι ανανέωσε το συμβόλαιό του με τους «πράσινους» και έγινε ο πιο

ακριβοπληρωμένος Έλληνας ποδοσφαιριστής. Δεν είναι άλλωστε και λίγα τα 400

εκατ. δρχ. ετησίως. Ο Νίκος Λυμπερόπουλος είναι ένας σούπερ σταρ του ελληνικού

ποδοσφαίρου. Ένας ποδοσφαιριστής σύμβολο, ο οποίος πρόσφατα ψηφίσθηκε από τους

συναδέλφους του ως ο κορυφαίος της χρονιάς, στο ετήσιο δημοψήφισμα του

Πανελληνίου Συνδέσμου Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών. Ο Λυμπερόπουλος είναι ένας

από τους 11 εκλεκτούς του Αναστασιάδη, που έχει φέρει τον ΠΑΟ στη δεύτερη φάση

του Τσάμπιονς Λιγκ. Μία μεγάλη επιτυχία για τους «πράσινους», αλλά και το

ελληνικό ποδόσφαιρο.

Μιχάλης Κωνσταντίνου

Ο Κύπριος επιθετικός ήταν τα τελευταία δύο χρόνια μονίμως στο στόχαστρο των

ΠΑΕ του κέντρου. Ο ερχομός, όμως, του Βαγγέλη Μυτιληναίου στα διοικητικά του

Ηρακλή έδωσε τέλος σε ένα από τα δημοφιλέστερα σίριαλ των τελευταίων

μεταγραφικών περιόδων. Ο Κωνσταντίνου, όπως όλα δείχνουν, θα μείνει για χρόνια

πολλά στον Ηρακλή. Το αν αυτό είναι καλό ή όχι θα το δείξει ο χρόνος. Ίσως ο

Χατζηπαναγής να ξέρει περισσότερα…