Δεκαπέντε μέρες, σήμερα, από τη ναυτική τραγωδία στην Πάρο και το μέγα θέμα,
που συγκλόνισε τον ελληνικό λαό, πέρασε ήδη από την πρώτη σελίδα των
εφημερίδων σε κάποια μεσαία… Έτσι είναι πάντα. Τα φώτα χαμηλώνουν, κάποια
στιγμή, μπαίνει στη μέση ο Μιλόσεβιτς με τη Γιάννα Αγγελοπούλου κι από το
φοβερό ναυάγιο μένει η φιγούρα εκείνου του ψηλού, αξύριστου εργάτη, που
έκλαιγε δίπλα στη μαυροφορεμένη γυναίκα του και έλεγε, κοιτάζοντας τον
τηλεοπτικό φακό, «πείτε την αλήθεια, κύριοι… Εγώ έχασα το παιδάκι μου…».
Ένα ζήτημα που με απασχολεί, εδώ και μία εβδομάδα, είναι οι χειροπέδες. Οι
χειροπέδες, με τις οποίες έσερναν οι λιμενικοί, στις κλούβες, στα βαπόρια και
στα δικαστήρια, τους δύο αξιωματικούς του «Σαμίνα Εξπρές». Τον πλοίαρχο και
τον υποπλοίαρχο. Λίγο έλειψε να τους δέσουν σε μια κολόνα, εκεί στη Σύρο και
να πουν στον κόσμο «αρχίστε να τους φτύνετε και να τους λιθοβολείτε, ώσπου να
ξεψυχήσουν!..».
Φταίνε αμφότεροι, είναι προφανές αν και ακόμη δεν έχει γίνει η δίκη για
τον θάνατο των 80 επιβατών του γερασμένου καραβιού και το ξέρουν. Ο πλοίαρχος,
μάλιστα, με τη σιωπή του, με το ύφος του, με τη μάσκα της απελπισίας στο
πρόσωπό του, δείχνει ολοκάθαρα πως βρίσκεται στην κόλαση, όλον αυτόν τον
καιρό. Προς τι, λοιπόν, οι χειροπέδες; Μήπως αυτός ο ηλικιωμένος άνθρωπος, που
έχει γίνει λιώμα, πρόκειται να το σκάσει; Για να πάει πού;
Έχουν δίκιο οι πλοίαρχοι που αντέδρασαν, απειλώντας ότι θα καταθέσουν τα
ναυτικά τους φυλλάδια. Πράγματι, διασύρεται το επάγγελμά τους: οι περισσότεροι
καπετάνιοι είναι σπουδαίοι στη δουλειά τους, ξέρουν να κουμαντάρουν, στις
δύσκολες θάλασσες του Αιγαίου, ακόμα και πλοία ηλικίας… 60 χρόνων, όπως
καταγγέλθηκε στην τηλεόραση. Επιτρέπεται, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που ‘χουν
φάει το κύμα με το κουτάλι, να γίνονται ρόμπες, κάθε βράδυ, στις
τηλεοπτικές… δίκες;
Γιατί έχουμε κι αυτό. Τις δίκες! Κάθε τόσο αυτόπτες μάρτυρες, δικηγόροι,
συγγενείς θυμάτων, βουλευτές, κατά φαντασίαν πραγματογνώμονες, δημοσιογράφοι,
ντετέκτιβ, «εγκύρως πληροφορημένοι» περαστικοί, ταξιδιωτικοί πράκτορες κ.λπ.
καλούνται στην TV, γίνονται εισαγγελείς, κατακεραυνώνουν τους πάντες και
τελικά βγάζουν και αποφάσεις! Και όλα αυτά, την ώρα που δύο εφέτες, με πλούσια
εμπειρία, εξετάζουν, συνεχώς, φακέλους, πιστοποιητικά και πρόσωπα, που έχουν
σχέση με την υπόθεση…
Έλεγε (5/10) στην «Ελευθεροτυπία» ο καθηγητής του Ποινικού Δικαίου Ι.
Μανωλεδάκης: «… Η δίκαιη δίκη (…) είναι πολύ σοβαρή και δύσκολη υπόθεση
και απαιτεί χρόνο και κόπο. Και οπωσδήποτε αποτελεί έργο ανεξάρτητων
λειτουργών του κράτους, των δικαστών, και όχι έργο των τηλεοπτικών καναλιών,
με τους αυτόκλητους ερασιτέχνες δικαστές…». Έχει κανείς αντίρρηση;
