ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ Και εκείνοι πίνουν θάλασσα

Ακόμη κι αν οι συγκρούσεις κοπάσουν γρήγορα, οι Παλαιστίνιοι απαιτούν πλέον

την αλλαγή των κανόνων του παιχνιδιού. Και η απαίτησή τους αυτή στρέφεται τόσο

προς το Ισραήλ όσο και προς τον Γιασέρ Αραφάτ.

Ανταποκρίτρια της ισραηλινής εφημερίδας «Χααρέτζ» από το 1993 έως το 1996, η

Αμίρα Χας ήταν η μοναδική εβραία του Ισραήλ που έζησε καθημερινά μεταξύ των

Παλαιστινίων την εποχή που γεννιόταν το ημιαυτόνομο καθεστώς της πατρίδας

τους. Τον περισσότερο καιρό τον πέρασε στη Λωρίδα της Γάζας, μια περιοχή για

την οποία ο πρώην πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν, λίγο πριν υπογράψει τις συνθήκες

του Όσλο, είχε ευχηθεί «να βουλιάξει στη θάλασσα». Οι συμπατριώτες της τη

θεωρούσαν είτε τρελή είτε πράκτορα. Αλλά εκείνη, κόρη ανατολικοευρωπαίων

προσφύγων που τη μεγάλωσαν μιλώντας της για τους αγώνες των καταδιωγμένων

λαών, θέλησε να γνωρίσει από κοντά τις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων για

τους οποίους έγραφε. Και να τις καταστήσει στη συνέχεια γνωστές στους

Ισραηλινούς, που στη μεγάλη τους πλειονότητα αγνοούν αυτά που γίνονται στη

διπλανή τους πόρτα.

Προϊόν αυτής της εμπειρίας ήταν το βιβλίο «Πίνοντας τη θάλασσα στη Γάζα», που

κυκλοφόρησε πέρυσι και έγινε μπεστ σέλερ στο Ισραήλ. Από τότε που

εγκαθιδρύθηκε η παλαιστινιακή αυτοδιάθεση, σημειώνει η συγγραφέας στην

«Γκάρντιαν», το Ισραήλ είναι απόλυτος κυρίαρχος. Ελέγχει το 61% της Δυτικής

Οχθης και το 20% της Λωρίδας της Γάζας, όπου επεκτείνει τους οικισμούς και

κατασκευάζει νέους δρόμους για να συνδέει τους οικισμούς αυτούς με το Ισραήλ.

Η διανομή του νερού ελέγχεται πλήρως από το τελευταίο, και οι διακρίσεις που

υφίστανται οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν αλλάξει τα 30 τελευταία χρόνια. Το

καλοκαίρι, εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι δεν έχουν τρεχούμενο νερό, ενώ οι

έποικοι έχουν όσο θέλουν.

Από τα 3 εκατομμύρια Παλαιστινίους, μόνο 2.000 με 3.000 διαθέτουν μια

περιορισμένη άδεια να ταξιδεύουν ανάμεσα στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα ή το

Ισραήλ. Οι άδειες αυτές μπορούν να ανακληθούν ανά πάσα στιγμή και η πολιτική

αυτή έχει προκαλέσει μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα στους

Παλαιστινίους. Την ίδια στιγμή, το Ισραήλ φορτώνει την παλαιστινιακή ηγεσία με

προνόμια, και ιδιαίτερα την πλήρη ελευθερία κίνησης. Η αντίθεση ανάμεσα στην

πολυτελή ζωή της κορυφής και τη φτώχεια και την υψηλή ανεργία της βάσης είναι

όλο και πιο εμφανής, όλο και πιο εκρηκτική. Η παλαιστινιακή αστυνομία

προσπαθεί να καταστείλει τις αντιδράσεις συλλαμβάνοντας εκατοντάδες

Παλαιστινίους που έχουν εκφράσει τη διαφωνία τους για τις συμφωνίες του Όσλο ή

φέρονται ως ύποπτοι για τρομοκρατικές δραστηριότητες κατά του Ισραήλ. Αλλά το

ποτήρι έχει πια ξεχειλίσει.

Επτά χρόνια μετά την υπογραφή των συμφωνιών, καταλήγει η Αμίρα Χας, οι

Παλαιστίνιοι αισθάνονται προδομένοι γιατί συνεχίζουν να ζουν υπό κατοχή. Οι

πιο μεγάλοι κλείνονται στην απελπισία τους. Οι πιο νέοι βγαίνουν στον δρόμο

και πετούν πέτρες. Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει;