ΜΑΚΗΣ ΚΑΤΣΑΒΑΚΗΣ Ο πρώτος μισθός πήγε σε ένα… ρολόι

Νιώθει επαρχιώτης και άνθρωπος που αισθάνεται άβολα στην πρωτεύουσα. Τον

απορροφά η δουλειά του, η προπόνηση και το σπίτι. Είναι φανατικός… κηπουρός,

αλλά ταυτόχρονα λατρεύει και το ψάρεμα. Ο Μάκης Κατσαβάκης ­ γιατί περί αυτού

πρόκειται ­ δηλώνει φανατικός υποστηρικτής της επαρχίας, ποτέ δεν συμβιβάστηκε

με την ιδέα της πόλης, αλλά αναγκαστικά ζει και διαμένει σ’ αυτήν:

«Προσωρινά», λέει ο ίδιος. «Τώρα δεν μπορώ να απολαύσω το εξοχικό μου και την

οικογένειά μου, όπως θέλω εγώ».

Με το ποδόσφαιρο ασχολήθηκε από μικρό παιδί. Γεννήθηκε στην Πεπονιά Σερρών,

όπου έμεινε μέχρι τα δέκα χρόνια του. «Χρόνια δύσκολα. Γεμάτα με προβλήματα,

αγωνία, αλλά αγνά. Χρόνια της επαρχίας γεμάτα αναμνήσεις, ζωντανές,

επιθυμητές, μέσα στη φύση, τα ζώα, αλλά πάνω απ’ όλα κοντά σε αγνούς

ανθρώπους, χωρίς πονηριές και σκοπιμότητες».

Επαγγελματίας στα 17

Πράγματα που δεν τα ξεχνά. Ο Νίκος Κατσαβάκης (ο πατέρας του) ήταν χασάπης και

με τη γυναίκα του έκαναν τρία παιδιά. Δύο αγόρια και ένα κορίτσι. Ο Μάκης ήταν

ο βενιαμίν.

«Άρχισα να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο από το χωριό. Δύσκολα χρόνια, αλλά

ταυτόχρονα, έπαιζα ποδόσφαιρο και πήγαινα σχολείο», λέει ο τεχνικός του

Πανιωνίου και συνεχίζει: «Χρήματα δεν υπήρχαν. Αναγκαστικά έκανα και κάποιες

άλλες δουλειές, από μικρό παιδί. Μικροπωλητής, σερβιτόρος, μάζευα φρούτα,

γενικά ό,τι τύχαινε για να βγει το χαρτζιλίκι».

Στα δέκα του χρόνια, η οικογένεια Κατσαβάκη μετακόμισε στις Σέρρες: «Ήμουν

τυχερός, αφού δίπλα στο σπίτι μας υπήρχε γήπεδο. Πού με έχανες, πού με

έβρισκες, συνεχώς ήμουν εκεί και έπαιζα ποδόσφαιρο. Έτσι έγινε η αρχή και

γράφτηκα στις ακαδημίες του Πανσερραϊκού. Σε ηλικία 17 ετών έγινα

επαγγελματίας. Αγωνίστηκα σ’ αυτήν την ομάδα επτά χρόνια. Χρόνια που άρχισα να

φτιάχνω το όνομά μου. Τα δύο πρώτα (χρόνια) συνέχισα να δουλεύω και σε άλλες

δουλειές. Ήθελα να σπουδάσω να γίνω γυμναστής. Δεν τα κατάφερα, όμως. Τότε

είπα στον εαυτό μου ότι θα προσπαθήσω να γίνω ανεπίσημα γυμναστής και νομίζω

ότι κάτι κατάφερα. Πιστεύω, πλέον, ότι κατέχω αρκετά και προσφέρω από την

πλευρά μου ό,τι μπορώ».

Στον Πανσερραϊκό τα χρόνια δεν ήταν εύκολα: «Χρήματα δεν παίρναμε πολλά και

εγώ είχα ένα απωθημένο. Να αγοράσω ένα ακριβό ρολόι. Με τα πρώτα χρήματα που

πήρα από την ομάδα, έτρεξα και αγόρασα αυτό το ρολόι. Τότε θυμάμαι ότι έδωσα

2.200 δραχμές. Όλο τον μισθό μου, αλλά είπα χαλάλι του. Το ήθελα, άλλωστε,

τόσο πολύ. Οι συνθήκες δεν ήταν καλές για τη δουλειά του ποδοσφαιριστή. Ζεστό

νερό δεν είχαμε, έκανε κρύο, οι ανέσεις ήταν πολύ λίγες. Βλέπω σήμερα τις

ανέσεις που έχουν οι ποδοσφαιριστές και λέω είναι κρίμα που δεν τις είχαμε και

εμείς για να μπορούμε να δουλεύουμε καλύτερα και να αποδίδουμε περισσότερο».

Ο Ολυμπιακός

Η συνέχεια ανήκει στον Ολυμπιακό, στον οποίο πήγε ύστερα από επτά χρόνια

καριέρας στις Σέρρες και έμεινε για τρία χρόνια στην ομάδα του Πειραιά. Η

καριέρα του στο μεγάλο λιμάνι τελείωσε άδοξα, αλλά το «μικρόβιο» του προπονητή

είχε μπει για τα καλά μέσα του: «Άρχισα να διαβάζω. Διδάχθηκα τακτική από τον

κ. Αρχοντίδη, παρακολουθούσα τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα (Μουντιάλ και άλλες

διοργανώσεις) και μελετούσα πολλές κασέτες. Την περίοδο 1982-83 ήμουν

συνεργάτης του κ. Αρχοντίδη στον Πανσερραϊκό. Στη συνέχεια πέρασα από διάφορες

πιο μικρές ομάδες. Σερραϊκός, Σιδηρόκαστρο, Θύελλα Σερρών, Νιγρίτα, Σέρρες 85.

Όλες ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Μετά ήρθε η Νίκη Βόλου, όπου έμεινα δυόμισι

χρόνια και στη συνέχεια τέσσερα χρόνια στην Έδεσσα, Καλαμάτα, Γιάννινα,

Βέροια, στην Κύπρο στην ΑΕΚ Λάρνακας και στην Καβάλα, μέχρι να έρθω στον

Πανιώνιο».

Χαμόγελα στην πλατεία

Η ομάδα της Νέας Σμύρνης, επί των ημερών του Κατσαβάκη, δείχνει αναγεννημένη:

«Θέλω να φτάσω τον Πανιώνιο όσο πιο ψηλά μπορώ στο πρωτάθλημα, αλλά να

παίξουμε και στον τελικό του Κυπέλλου. Έχουμε καλό κλίμα στην ομάδα και

πιστεύω ότι όλοι μαζί, πρόεδρος, παίκτες, εγώ και οι οπαδοί, μπορούμε να

κάνουμε πολλά πράγματα. Όλα μέχρι στιγμής πάνε καλά και ελπίζω να συνεχίσουμε

έτσι».

Ο Μάκης Κατσαβάκης πιστεύει στον Θεό, αλλά μέσα σε λογικά πλαίσια: «Έχω το

ένστικτο της αφοσίωσης και του προσανατολισμού, όπως λέει και ο Φρόυντ. Παίρνω

δύναμη απ’ τον Θεό και προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος. Δεν πιστεύω πολύ στα

γούρια, δεν είμαι προληπτικός, άλλωστε, όλα αυτά προέρχονται από τη φύση του

ανθρώπου. Άλλοι πιστεύουν, άλλοι όχι. Εγώ ασχολούμαι με την κηπουρική και το

ψάρεμα. Έχω ένα εξοχικό στην ακτή Οφρινίου, μία περιοχή μεταξύ Καβάλας και

Θεσσαλονίκης. Είναι κοντά στη θάλασσα και όταν βρίσκομαι στη Βόρεια Ελλάδα και

έχω ελεύθερο χρόνο πηγαίνω εκεί και ηρεμώ. Είναι το μέρος που ξεκουράζομαι,

που αφουγκράζομαι τη φύση. Δυστυχώς, τώρα δεν μπορώ να τα απολαύσω όλα αυτά».

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Μία… κάρτα έφερε τον έρωτα

Η οικογένεια παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή του Κατσαβάκη. Είναι

παντρεμένος με τη Ρούλα και έχουν δύο παιδιά δίδυμα. Το Νίκο και τη Βούλα 20

ετών σήμερα.

Ο Νίκος έχει ακολουθήσει τα ποδοσφαιρικά βήματα, αλλά ένας σοβαρός

τραυματισμός τον άφησε για μεγάλο χρονικό διάστημα έξω απ’ τα γήπεδα, με

αποτέλεσμα να διακοπεί και το συμβόλαιό του στην Καβάλα. Τώρα ετοιμάζεται να

κάνει το μεγάλο βήμα, να πάει στο εξωτερικό. Η κόρη του, Βούλα, έχει τελειώσει

αισθητικός.

Αυτό, όμως, που αξίζει να αναφέρουμε είναι ο χρόνος, ο τόπος και ο τρόπος που

γνωρίστηκε με τη γυναίκα του: «Ήμουν μικρός. Τότε αγωνιζόμουν στον Πανσερραϊκό

και είχα ένα μεγάλο ρεκόρ. Είχα 100 συνεχόμενες συμμετοχές σε αγώνες της

ομάδας και είχα δεχθεί κάρτα για πρώτη φορά στην καριέρα μου και έχανα ένα

παιχνίδι. Ήμουν πολύ στενοχωρημένος και είχα πάει σε μία ταβερνούλα, καθόμουν

μόνος μου, έτρωγα και έπινα λίγο κρασάκι. Δεν μπορούσα να χωνέψω ότι δεν θα

έπαιζα εκείνη την ημέρα. Τότε στην ταβέρνα ήρθε ο μετέπειτα μπατζανάκης μου με

τη γυναίκα μου. Κάθησαν μαζί μου και αυτό ήταν, ερωτευτήκαμε και από τότε

πορευόμαστε μαζί, στις καλές, αλλά και στις κακές στιγμές. Η κάρτα έφερε τον

έρωτα. Μου έκανε ένα μεγάλο καλό. Κάποια πράγματα στη ζωή είναι χαραγμένα στον

καθένα. Γραμμένα, δεν αλλάζουν».

Η ζωή του προπονητή είναι δύσκολη. Η κ. Ρούλα Κατσαβάκη συνήθως ακολουθεί τον

άντρα της όπου πηγαίνει: «Ξέρεις πως είναι η ζωή του προπονητή. Σαν τσιγγάνος.

Μία από δω, μία από εκεί, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά.

Έτσι είναι η δουλειά μας και αυτό δεν αλλάζει μέχρι να αποσυρθούμε».

ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη λατρεία του κόσμου

Ο Ολυμπιακός αποτελεί ένα κομμάτι απ’ τη ζωή του. Πήγε το 1977 και έμεινε

μέχρι το 1980. «Τότε ήμουν ένα καλό όνομα στην ποδοσφαιρική πιάτσα. Όχι το

πρώτο, αλλά καλό. Ήρθε η πρόταση και κατέβηκα στο μεγάλο λιμάνι. Εκεί έζησα τα

καλύτερα ποδοσφαιρικά χρόνια μου. Γνώρισα πανελλήνια καταξίωση και είναι πολύ

δύσκολο να τα ξεπεράσεις όλα αυτά. Αυτό που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ όσο

ζω, είναι η λατρεία του κόσμου. Και τώρα ο κόσμος αγαπά την ομάδα του, αλλά

τότε τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Υπήρχαν φιλικοί αγώνες τους οποίους

παρακολουθούσαν μέχρι 40.000 κόσμος».

Ο Μάκης Κατσαβάκης όταν μιλά για τον Ολυμπιακό, συγκινείται: «Είναι γενική

παραδοχή ότι ο Ολυμπιακός διαθέτει τον πιο πολύ κόσμο. Είναι τιμή για έναν

ποδοσφαιριστή να φορά την “ερυθρόλευκη” φανέλα. Όλες οι ομάδες έχουν πολύ

κόσμο, αλλά ο Ολυμπιακός είναι κάτι διαφορετικό».

Η ατυχία

Ο Σερραίος τεχνικός ήταν άτυχος. Δεν κατάφερε να πανηγυρίσει πρωτάθλημα με τη

φανέλα των «ερυθρολεύκων», αφού μία σοβαρή αρρώστια τον ανάγκασε να σταματήσει

το ποδόσφαιρο: «Ήμουν μόλις 28 ετών. Στην καλύτερη ποδοσφαιρική ηλικία. Οι

γιατροί τότε διέγνωσαν ότι είχα πρόβλημα πνευμονοθώρακα και υγράς πλευρίτιδας.

Έπρεπε να σταματήσω και αυτό έκανα. Με πείραξε πολύ. Λάτρευα το ποδόσφαιρο,

ζούσα και ανέπνεα γι’ αυτό. Για την προπόνηση, την αθλητική ζωή. Αρκεί να σας

πω ότι στα τρία χρόνια που ήμουν στον Ολυμπιακό, ξενύχτησα μόνο δύο φορές και

αυτές σε εκδηλώσεις της ομάδας. Δεν μετανιώνω ποτέ γι’ αυτό. Ήταν επιλογή μου,

δεν αυτοπιεζόμουν, ούτε με πίεσε κανείς άλλος να το κάνω. Το ήθελα εγώ».

«Δεν παραπονιέμαι»

Η πίκρα, όμως, έμεινε για τον Μάκη Κατσαβάκη, αφού δεν κατάφερε να πάρει

πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό, αλλά παρ’ όλα αυτά έχει ένα καλό λόγο να πει:

«Δεν παραπονιέμαι. Κοιτώ μακρύτερα, παρ’ ότι δεν γεύτηκα τίτλο, αλλά ούτε

μεγάλες οικονομικές απολαβές. Υπήρχαν άλλοι, καλύτεροι παίκτες από μένα που

έμειναν στο χωριό και δεν έκαναν βήματα μπροστά, ούτε ήρθαν ποτέ στην πόλη.

Εγώ ήμουν τυχερός σ’ αυτό, πάλι καλά».