Από τον κ. Κωνσταντίνο Χ. Βασιλειάδη (Αμπελόκηποι) πήραμε επιστολή-

αντίλογο σε κριτική του Δημήτρη Δανίκα:

«Επιστρέφοντας με τη γυναίκα μου από το σινεμά, όπου μόλις είχαμε δει το “Τσάι

με τον Μουσολίνι” (μια απόφαση που ­ ευτυχώς ­ πήραμε παρά την απόλυτα

αρνητική κριτική του “δικού” σας κ. Δανίκα), αναζητήσαμε και οι δύο “ΤΑ ΝΕΑ”

της Παρασκευής 8-10-99, για να ξαναδιαβάσουμε την “άποψη” της εφημερίδας σας

για την ταινία, γιατί και οι δύο είχαμε πλέον τη βεβαιότητα ότι άλλη ταινία

είχαμε μόλις δει και για άλλη ταινία έγραφε ο κ. Δανίκας! Αλλά φευ… για την

ίδια ταινία επρόκειτο!

Δικαίωμά του βέβαια να θεωρεί σαν πολύ καλύτερες ταινίες π.χ. την

(ανεκδιήγητη) “Πολιορκία μιας γυναίκας” ή ακόμα και το (Θεέ μου, τι

δοκιμασία!) “Δυο καπνισμένες κάννες”, που προφανώς δεν απευθύνονται… στις

κυρίες των βορ. προαστίων (;!) (τι νέου τύπου κουλτουρο-ρατσισμός είναι

αυτός;), αλλά νομίζω ότι δεν έχει δικαίωμα να προσπαθεί να παραπλανήσει τους

αναγνώστες των “ΝΕΩΝ”, επηρεάζοντας και το εμπορικό μέλλον της ταινίας.

Εγώ, διαθέτοντας ­ ελπίζω ­ μια μέση νοημοσύνη, πηγαίνω στο σινεμά από τα 15

μου, 1 έως 3 φορές την εβδομάδα, που σημαίνει ότι έχω δει πάνω από 4.000

ταινίες έως σήμερα (έχω και αρχείο).

Το γεγονός αυτό με έχει βοηθήσει να έχω πλέον αποκτήσει ένα (ερασιτεχνικό

έστω) κινηματογραφικό ένστικτο που μου επιτρέπει να αγνοώ τις παντός είδους

στημένες και σημαδεμένες “κριτικές”. Ειδικά από τότε που κάτι κουλτουριάρηδες

κριτικοί με στείλανε να δω κάποτε εκείνους τους Μελισσοκόμους και τους

Μεγαλέξανδρους, ως και εκείνον τον κακομοίρη πελαργό με το μετέωρο βήμα, ενώ

σήμερα κάποιοι άλλοι περιμένουν με αγωνία το τελευταίο αριστούργημα του

Αλμοδόβαρ (μωρ’ τι μας λες;!).

Έτσι, πλέον δεν ντρέπομαι να πω δημόσια πως φέτος καταδιασκέδασα με τη

“Μούμια” και την “Ωραία Πεθερά”, συγκλονίστηκα από “Το Ένστικτο”, συγκινήθηκα

με τις “Πέντε αισθήσεις”, εκνευρίστηκα με το “Δυο καπνισμένες κάννες”, βρήκα

βλακώδες το “Μάτριξ”, άθλιο το “Ψυχώ”, πνευματώδες το “Νότινγκ Χιλ”,

συναρπαστικό αλλά ιδεολογικά ηλίθιο τον “Ύποπτο της οδού Άρλινγκτον” και θεωρώ

πως το “Τσάι με τον Μουσολίνι” είναι μία από τις πιο όμορφες (κυριολεκτικά και

μεταφορικά) ταινίες που έχω δει τα δύο-τρία τελευταία χρόνια!».