Οφείλω εξαρχής να δηλώσω ότι δεν έχω τίποτε με τους επαγγελματίες. Αυτούς δηλαδή που εξασκούν ένα επάγγελμα –το επάγγελμά τους –για τα προς το ζην ή έστω για τη βελτίωση του επιπέδου του «ζην». Είμαι δηλαδή της άποψης «το μεροκάματο να βγαίνει».

Υπό την έννοια αυτή, δεν θέλω να σκεφθεί κάποιος ότι, κινούμενος από ταπεινά ελατήρια, σπεύδω σήμερα να δώσω μια νέα διάσταση στις προ ημερών καταγγελίες του προέδρου «θα φύγω και θα με αναζητάτε» Βαγγέλη (στην εκπομπή του Χατζηνικολάου) ότι ορισμένοι εκ των υπερασπιστών του αγαπημένου Ακη (αχ ρε Ακη) βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ. Οχι. Για τη διεύρυνση των γνώσεων των πολιτών το κάνω. Για να καταλάβουν πώς παίζεται το παιχνίδι και να μη μασάνε όταν τους σερβίρονται φύκια, χόρτα ή άλλα είδη της χλωρίδας.

Αναζήτησα λοιπόν τι εννοούσε ο πρόεδρος «θα φύγω» κ.λπ., κ.λπ. Βαγγέλης. Και βρήκα –όχι από τον ίδιο, αλλά από άλλη πηγή –εντός ΣΥΡΙΖΑ, όπου μεταξύ τους, μπορώ να σημειώσω, ότι αγαπιούνται ιδιαίτερα.

Αυτή λοιπόν η πηγή μου μού διέθεσε (και με τη σειρά μου το διαθέτω σε κάθε ενδιαφερόμενο –δεν αποτελεί δα και κρατικό μυστικό) γνωμάτευση υπό τον τίτλο «Consultation Juridique», το οποίο ας πούμε σημαίνει κάτι του είδους «Συμβουλή Δικαίου», με το οποίο οι συγγραφείς της παρεμβαίνουν στις ελβετικές δικαστικές Αρχές και διατυπώνουν την ένστασή τους στο άνοιγμα των χρυσοποίκιλτων (μπορεί αυτό να αναφερθεί για λογαριασμούς;) λογαριασμών του Ακη.

Η εισήγηση, ως γνωστόν, είχε καταφέρει το 2005, όταν και υποβλήθηκε, να μην ανοιχτούν οι λογαριασμοί –ενδεικτικό της επάρκειας των νομικών γνώσεων των συντακτών της, θεωρώ εγώ.

Επειδή όλη αυτή την ώρα προφανώς ορισμένοι καίγονται να πληροφορηθούν ποιοι συνέταξαν και υποστήριξαν αυτή τη θαυματουργή γνωμάτευση, αντιγράφω και πάλι, ως έχουν, τα ονόματα από το έγγραφο που διαθέτω:

n Konstantinos Chrysogonos, Professeur de Droit Constitusionnel a la Faculte de Droit, De Sciences Economiques et Politiques l’ Universite de Thessalonique.

n Ifigenia Kamtsidou, Ass. de Droit Constitusionnel a la Faculte de Droit, De Sciences Economiques et Politiques l’ Universite de Thessalonique.

Εμένα τώρα που τα γαλλικά δεν είναι το φόρτε μου, μου πηγαίνει το μυαλό ότι ο πρώτος είναι ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Χρυσόγονος. Και ότι η δεύτερη είναι η κυρία Ιφιγένεια Καμτσίδου, διορισμένη από τον ΣΥΡΙΖΑ πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης, για την οποία διάφοροι διατείνονται ότι είναι σύντροφος του υπουργού Δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλου, αλλά εγώ δεν τα πιστεύω αυτά. Διότι διαφορετικά θα έπρεπε να κάνω λόγο για ένα κορυφαίο δείγμα νεποτισμού και δεν το θέλω. Ασε που δεν μου αρέσει να μπαίνω και στα οικογενειακά των αλλωνών…

ΥΓ: Αμοιβές και τέτοια δεν αναφέρονται στα έγγραφα, αλλά φαντάζομαι ότι ο Ακης που ήταν «κιμπάρης» εκείνον τον καιρό δεν θα τους άφησε έτσι…

Επιστροφή

στο σήμερα

Επανέρχομαι στα γνωστά, ύστερα από αυτή τη σύντομη αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν, για να αναφέρω ότι οι πληροφορίες μου από το Μέγαρο Μαξίμου μού περιγράφουν έναν Τσίπρα «χαμένο στο Διάστημα». Οπως μου αναφέρθηκε χαρακτηριστικά, δείχνει περίφροντις, απόμακρος, και κυρίως απογοητευμένος –προφανώς διότι οι σχεδιασμοί δεν βγαίνουν, και το χειρότερο δεν βγαίνουν και τα νούμερα (τα πραγματικά. Τα άλλα τα έχει κάθε μέρα μπροστά του…).

Ο άνθρωπός μου στο Μαξίμου, στον οποίο απευθύνθηκα, έσπευσε να μου τον υπερασπιστεί λέγοντας ότι «δουλεύει πολύ και ψάχνει να βρει την καλύτερη λύση με το μικρότερο δυνατό κόστος», αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν τον πίστεψα. Και τι είναι «η καλύτερη λύση με το μικρότερο δυνατό κόστος» για να τη βρεις; Λαχείο ή χαρτάκια από αυτά που κολλάγαμε μικροί στα άλμπουμ με τους παίκτες;

Α, και κάτι ακόμη: οι δικός μου μού είπε ότι «τον απασχολεί έντονα να μη χρεοκοπήσει η χώρα». Αυτό μου θύμισε τον πανικό που είχε πέσει στο επιτελείο του Γιώργου λίγο πριν προσφύγουμε στον διεθνή δανεισμό και τα Μνημόνια και τον είχαν μπολιάσει και τον ίδιο λέγοντάς του «κάνε κάτι γιατί αν χρεοκοπήσει η χώρα, θα είσαι ο πρώτος Πρωθυπουργός μετά τον Χαρίλαο Τρικούπη που χρεοκόπησε η χώρα στα χέρια του».

(Η φράση ειπώθηκε από κορυφαίο υπουργό τότε στη διάρκεια μιας κρίσιμης σύσκεψης πριν από την προσφυγή στο ΔΝΤ. Εχω και το όνομα, αλλά πλέον δεν παίζει κανέναν ρόλο…)

Ωραία πράγματα

Για να καταλάβουμε σε τι θέση βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα, θα μεταφέρω ένα περιστατικό από εκείνη πάλι την περίοδο: Σε μια από τις πιο κρίσιμες συνεδριάσεις του Eurogroup, όπου αποφασίζεται πλέον το ύψος της βοήθειας προς την Ελλάδα και το πόσα θα μας δανείσει κάθε χώρα, ο υπουργός Οικονομικών της Σλοβακίας πετάγεται όρθιος και δηλώνει:

–Είμαστε μια φτωχή χώρα, με πολύ χαμηλό βιοτικό επίπεδο και δεν πρόκειται να δανείσουμε μια χώρα η οποία ανήκει στις 25 πιο αναπτυγμένες χώρες του κόσμου.

Πριν ολοκληρώσει την τοποθέτησή του, να δώσει δηλαδή και άλλα στοιχεία, τον διακόπτει οργισμένος ο τότε διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν – Κλοντ Τρισέ, ο οποίος ωρυόμενος του φωνάζει:

–Κάτσε κάτω, δεν έχεις τον λόγο. Ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις την αλληλεγγύη στην ευρωζώνη; Κάναμε λάθος που σας βάλαμε στο ευρώ…

Ο ανθρωπάκος κάθησε στη θέση του χωρίς δεύτερη κουβέντα. Σήμερα η Σλοβακία σέρνει πρώτη τον χορό των αντιδράσεων κάθε φορά που τίθεται θέμα για την Ελλάδα…

Λογικό

Με παρακάλεσαν να δω με κατανόηση το θέμα της κυρίας Σταυρούλας Ξουλίδου, της βουλευτού του κόμματος «Π. Καμμένος και Σία Ανεξάρτητοι Ελληνες» που καταψήφισε την κατασκευή του τζαμιού στην Αθήνα επειδή, λέει, θα βάρυνε τον προϋπολογισμό με το… υπέρογκο κόστος των 960.000 ευρώ, κάτι που δεν συμβαίνει ασφαλώς με τα 500 εκατ. της «δουλίτσας» που έδωσε η κυβέρνηση στη Lockheed Martin για τα «σαπάκια» αεροπλάνα του Ναυτικού.

–Να δείξω κατανόηση, δεν έχω αντίρρηση, αλλά γιατί; ρώτησα τον άνθρωπο που μου τηλεφώνησε, φίλο από τη Θεσσαλονίκη.

–Διότι αδερφέ, μου είπε εκείνος, η Σταυρούλα είναι πνευματικό παιδί του Ανθιμου και ο Παναγιότατος δεν το θέλει το τζαμί…

Τόσο απλά…

Διχασμός προ των πυλών

Αν για κάτι πρέπει να εκφράσουμε την εκτίμησή μας σε ό,τι αφορά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ είναι ότι παίρνει άριστα στο επικοινωνιακό σκέλος της διακυβέρνησης. Με έναν μαγικό τρόπο, ο οποίος πραγματικά θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο μελέτης σε σχολές πολιτικών επιστημών, έχει καταφέρει –τουλάχιστον έως τώρα –να κρύψει ότι για την πολλαπλώς επικίνδυνη τελμάτωση των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές δεν ευθύνονται η προφανής αδυναμία και η πασίδηλη απειρία των στελεχών του και του Πρωθυπουργού, αλλά η στάση του ξένου παράγοντα. Και παρεμπιπτόντως οι μνημονιακές δυνάμεις του εσωτερικού που υπονομεύουν τη δημιουργία ενός αρραγούς εθνικού μετώπου, το οποίο θα μπορούσε να κατισχύσει έναντι των οιωνδήποτε αντιστάσεων των δανειστών.

Παρότι μακριά φωνάζει ότι όλο αυτό δεν είναι παρά μια καραμέλα, εν τούτοις βρίσκει, και εδώ είναι το περίεργο, ακροατήριο στην κοινωνία. Για πολλούς αυτή η τακτική πιθανώς θα διευκολύνει τον ΣΥΡΙΖΑ να «σαπίσει» την όποια προοπτική συμφωνίας με τους δανειστές και η κουρασμένη ελληνική κοινωνία να αποδεχθεί ότι για τη ρήξη η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στους ξένους και στους ντόπιους μνημονιακούς συνεργάτες τους. Ετσι –πιστεύουν –θα υπερκεραστούν οι αντιδράσεις των πολιτών και το συνακόλουθο «τσουνάμι» των εξελίξεων.

Εως ότου όμως συμβεί αυτό, αν τελικά συμβεί, δεν μπορώ να μη σταθώ στην ανανέωση της αντιμνημονιακής ρητορικής από κορυφαία κυβερνητικά και κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πράγματι πρωτοφανές, 30 τόσα χρόνια μετά τα «πράσινα» και τα «γαλάζια» καφενεία, να επιχειρείται για προφανείς κομματικούς λόγους να διχαστεί ο ελληνικός λαός σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς». Και επειδή όλη αυτή η ιστορία μοιάζει να προωθείται συστηματικά προκειμένου να δικαιολογηθούν οι αδιανόητα ερασιτεχνικές κινήσεις και πρωτοβουλίες της κυβέρνησης στη διαχείριση της κρίσης είναι πλέον απαραίτητο να αναλάβουν πρωτοβουλία τα υπόλοιπα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου για να σταματήσει ο διαφαινόμενος διχασμός. Ομως πρέπει και η κυβέρνηση να κάνει τις κινήσεις της. Να σταματήσει για παράδειγμα άμεσα τις διχαστικές αναφορές. Διότι δεν μπορεί από τη μια να ζητεί στήριξη από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης και από την άλλη να συντηρεί έναν καταστροφικό, σε αυτή τη φάση, διχαστικό λόγο. Ετσι δεν πάει πουθενά το πράγμα…