Η εκτίναξη του ελβετικού φράγκου – που έβαλε σε μπελάδες 65.000 εγχώριους δανειολήπτες στεγαστικών – έχει βεβαίως την εξήγησή της: ενόψει της «ποσοτικής χαλάρωσης» του Μάριο Ντράγκι, ο οποίος ετοιμάζεται «να κόψει χρήμα» – όπως το αντιλαμβάνεται η Ραχήλ Μακρή – οι αγορές προσαρμόζονται εγκαίρως σε έναν κόσμο με φθηνότερο ευρώ.

Η Ευρώπη δεν έχει άλλον τρόπο για να ξεπεράσει την οικονομική στασιμότητα που έχουν προκαλέσει οι πολιτικές της λιτότητας οι οποίες συστηματικά εφαρμόζονται στην ευρωζώνη. Το φθηνότερο ευρώ θα κάνει την Ευρώπη περισσότερο ανταγωνιστική – και θα ανάψει και πάλι τις μηχανές της οικονομίας της ευρωζώνης.

Βεβαίως οι παρενέργειες για τους δανειολήπτες είναι ασύλληπτες: υπάρχουν συμπολίτες μας που εξαιτίας της αλλαγής της συναλλαγματικής ισοτιμίας του ελβετικού φράγκου έφτασαν εν μιά νυκτί να χρωστούν – ύστερα από χρόνια αγόγγυστης αποπληρωμής του δανείου τους – περισσότερα από το αρχικό κεφάλαιο!

Είναι προφανές ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν πρέπει να αντιμετωπιστούν σαν ραντιέρηδες που οφείλουν να πληρώσουν το κόστος των επιλογών τους. Ούτε μπορούν να τελειώσουν όλα με ένα «ας πρόσεχαν». Ειδικά μάλιστα τη στιγμή που οι τράπεζες που τους δάνεισαν έχουν προχωρήσει σε αντιστάθμιση κινδύνου – και επομένως δεν έχουν απώλειες από τις συναλλαγματικές διαφορές.

Το επιμύθιο πάντως είναι ότι η οικονομία παραμένει ναρκοπέδιο για τους απλούς ανθρώπους. Οι ισοτιμίες αλλάζουν, οι επενδυτές σηκώνονται και φεύγουν, η χρηματοδότηση κόβεται εν μιά νυκτί και μια φαινομενικά ασφαλής κατάσταση μετατρέπεται στον χειρότερο εφιάλτη. Ολα αυτά δεν είναι άσχετα με το πολιτικό περιβάλλον – διαπίστωση που δεν είναι καθόλου ανεπίκαιρη αφού σε μία εβδομάδα έχουμε εκλογές.