Ο οργανισμός που τώρα παραπαίει έζησε το απόγειό του επί προεδρίας Βίλι Μπραντ, από το 1976 μέχρι το 1992. Από το 13ο Συνέδριο, όπου και εκλέγεται ο Μπραντ για επτά χρόνια, ο Σουηδός γ.γ. Μπερντ Κάρλσον κάνει πράξη το όνειρο του προέδρου να ελευθερώσει τη Διεθνή από τον ευρωκεντρισμό της. Τα μέλη ξεπερνούν τα 100. Ο τρόπος είναι απλός: πολιτική υποστήριξη και χρήμα στον απελευθερωτικό αγώνα της Βόρειας Αφρικής. Παράλληλα, κάνει κινήσεις για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Η Διεθνής έχει στους κόλπους της το κυβερνών τότε ισραηλινό Εργατικό Κόμμα ενώ διατηρεί και στενούς δεσμούς με τον Γιασέρ Αραφάτ.

Τελικά, βέβαια, ο Κάρλσον κατηγορεί τον Μπραντ για απολυταρχικές τάσεις λέγοντας πώς «είμαστε Σοσιαλιστική Διεθνής, όχι Γερμανική Διεθνής». Ο πρόεδρος με την πρώτη ευκαιρία τον «παραιτεί». Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, η ματαιότης του καβγά είναι προφανής. Η επέκταση της Διεθνούς δεν έκανε τον κόσμο σοφότερο ούτε και σοσιαλιστικότερο.

Τελευταία Νέα