Οι πατούσες του είναι σκληρές σαν δέρμα από μοκασίνι. Πέρασε πολλές άγρυπνες νύχτες από τους πόνους και τις φουσκάλες, ενώ έβγαλε από τα πόδια του αμέτρητα κομμάτια γυαλί. Όμως, λέει, το ταξίδι άξιζε τον κόπο. Ο Αμερικανός Ρικ Ρόεμπερ κατόρθωσε να τερματίσει 47 μαραθωνίους τρέχοντας ξυπόλητος!


Για 14 χρόνια δηλητηρίαζε το σώμα του. Αλκοόλ και ναρκωτικά ήταν οι μόνοι σύντροφοί του. Για μεγάλα διαστήματα ήταν άστεγος. Συχνά το έπαιρνε απόφαση να σταματήσει τις καταχρήσεις. Όμως γρήγορα ξανακυλούσε. Με τη βοήθεια της τοπικής κοινωνίας στην πόλη Lee΄s Summit στο Μιζούρι στάθηκε ξανά στα πόδια του. Φοίτησε στο πανεπιστήμιο και προσπάθησε να δώσει νόημα στη ζωή του με το τρέξιμο.

«Το άρρωστο εγώ μου ζητούσε το αλκοόλ. Είχα γίνει εγωκεντρικός και εγωιστής», λέει σήμερα ο κ. Ρόεμπερ στα «ΝΕΑ». «Το τρέξιμο όμως με άλλαξε. Μου έδειξε έναν άλλο δρόμο. Αγωνίστηκα για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Προσέφερα σε άλλους και αυτό έδωσε νόημα στη ζωή μου».

Μέχρι το 2003 είχε τρέξει 18 μαραθωνίους, ώσπου ένας πόνος στο γόνατο τον καθήλωσε. Οι επιλογές του ήταν δύο: χειρουργείο ή απόσυρση. Αποφάσισε όμως να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό. Έβγαλε τα αθλητικά του παπούτσια με τους ενισχυμένους πάτους και έτρεξε ξυπόλητος. Έξι χρόνια μετά και 47 μαραθωνίους αργότερα (ο γρηγορότερος σε 3 ώρες 34 λεπτά) ο κ. Ρόεμπερ ανακάλυψε ότι το ξυπόλητο τρέξιμο ήταν ευεργετικό. Οι πόνοι στα γόνατα εξαφανίστηκαν. Και σήμερα είναι γνωστός στην Αμερική ως ο «ξυπόλητος Ρικ».

80 χιλιόμετρα την εβδομάδα

«Είναι τέλειο», λέει. «Μ΄ αρέσει η φυσική αίσθηση που σου δίνει το ξυπόλητο τρέξιμο και δεν πονάει τόσο πολύ. Άλλωστε είμαστε φτιαγμένοι για να τρέχουμε χωρίς παπούτσια». Από τον Ιούλιο του 2007 ο «ξυπόλητος Ρικ» λέει ότι δεν έχει χάσει ούτε μία μέρα προπόνησης. Τρέχει περίπου 80 χιλιόμετρα την εβδομάδα, σε άσφαλτο, χώμα ή ταρτάν (ελαστικός τάπητας στον στίβο σταδίου). Δεν διστάζει να βγει έξω για την προπόνησή του με χιόνια ή καύσωνα, με θερμοκρασίες από μείον 15 έως 38 βαθμούς Κελσίου. Άλλωστε ο πρώτος του μαραθώνιος που έτρεξε ξυπόλητος ήταν το 2004 στη Βοστώνη με την άσφαλτο να καίει κοντά στο Βoston College στους 43 βαθμούς.

Ο κ. Ρόεμπερ δεν είναι ο πρώτος δρομέας που επιχειρεί κάτι αντίστοιχο. Το 1960 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης o Αιθίοπας Αμπέμπε Μπικίλα κέρδισε στον μαραθώνιο με 2 ώρες 15 λεπτά τρέχοντας ξυπόλητος.

Τα παπούτσια που του είχε δώσει εταιρεία αθλητικών ειδών πριν από τον αγώνα δεν ήταν στο νούμερό του και ο Μπικίλα προτίμησε να αγωνιστεί ακριβώς όπως προετοιμαζόταν στη χώρα του. Στους επόμενους Ολυμπιακούς κέρδισε ξανά το χρυσό στο μαραθώνιο, αυτή τη φορά όμως με παπούτσια. Εκτός από τον Μπικίλα, η γεννημένη στη Νότια Αφρική Ζόλα Μπαντ, μια από τις κορυφαίες αθλήτριες στον κόσμο στα 5.000

μ. στη δεκαετία του ΄80, έκανε προπονήσεις κι έτρεχε ξυπόλητη.

ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ ΟΙ ΠΟΝΟΙ

Ένας πόνος στο γόνατο τον καθήλωσε όταν έτρεχε με παπούτσια. Τα έβγαλε κι έτρεξε ξυπόλητος. Και οι πόνοι στα γόνατα εξαφανίστηκαν

«Στην αρχαία Ελλάδα δεν είχαν Νike»


Ο ΡΙΚ ΡΟΕΜΠΕΡ έγινε γνωστός στην Αμερική για την αφοσίωσή του στο τρέξιμο χωρίς παπούτσια. Από το 2003 μέχρι σήμερα έχει τρέξει πάνω από 24.000 χιλιόμετρα ξυπόλητος. Το κατόρθωμά του κίνησε το ενδιαφέρον του καθηγητή Εξελικτικής Βιολογίας στο Χάρβαρντ, Ντάνιελ Λίμπερμαν. Τον Δεκέμβριο του 2007 ο κ. Ρόεμπερ ταξίδεψε στη Βοστώνη και συμμετείχε στις έρευνες του κ. Λίμπερμαν. Τα αποτελέσματα της μελέτης θα δημοσιευτούν σε μερικούς μήνες.

Ο κ. Λίμπερμαν ανήκει και αυτός στους ξυπόλητους δρομείς. Τρέχει χωρίς παπούτσια περίπου οκτώ χιλιόμετρα την εβδομάδα. «Στην αρχαία Ελλάδα δεν νομίζω να είχαν Νike» λέει στα «ΝΕΑ». «Είμαι σίγουρος ότι ο Φειδιππίδης έτρεχε με σανδάλια».

Δυναμώνει τα πόδια

Σύμφωνα με τον κ. Λίμπερμαν, δεν είναι ακόμα επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι το τρέξιμο χωρίς παπούτσια προφυλάσσει τους δρομείς από μυϊκούς τραυματισμούς. Μια άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι το τρέξιμο χωρίς παπούτσια δυναμώνει τα πόδια. Ο δρομέας μαθαίνει να τρέχει φυσικά και το σώμα του να μη βασίζεται στις πολύπλοκες τεχνολογίες των παπουτσιών και στις ειδικές σόλες που απορροφούν τους κραδασμούς. Ο διασκελισμός των ξυπόλητων δρομέων είναι μικρότερος επειδή είναι πιο διστακτικοί. Αυτό όμως τους επιτρέπει να τρέχουν πιο φυσικά, λέει ο κ. Ρόεμπερ.

«Για εκατομμύρια χρόνια στην ιστορία της ανθρωπότητας τρέχαμε ξυπόλητοι» λέει ο κ. Λίμπερμαν. «Και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν υπήρχαν προβλήματα ή τραυματισμοί. Άρα η υπόθεσή μου είναι ότι το τρέξιμο χωρίς παπούτσια δεν είναι επικίνδυνο. Ακόμα και σήμερα, στην Αφρική, οι αθλητές φορούν πολύ απλά παπούτσια, με λεπτές σόλες. Κι όμως, δεν αντιμετωπίζουν τόσους πολλούς τραυματισμούς».

Κίνημα ξυπόλητων δρομέων

Σε μια εποχή που οι εταιρείες αθλητικών ειδών λανσάρουν στην αγορά μοντέλα όσο το δυνατόν πιο απλά (όπως τα Νike Free, Τerra Ρlana), το κίνημα των ξυπόλητων δρομέων μεγαλώνει και αριθμεί εκατοντάδες μέλη στην Αμερική. «Ξεκινήστε σιγά στην αρχή. Μη βιάζεστε. Ίσως φαντάζει δύσκολο ή αδύνατο. Απλά χαλαρώστε και ακούστε το σώμα σας» προτρέπει ο κ. Ρόεμπερ, ο οποίος σήμερα εργάζεται ως μάνατζερ σε μια εταιρεία τηλεπικοινωνιών. Επόμενος αγώνας του θα είναι μια κούρσα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. «Ίσως μια μέρα τρέξω ξυπόλητος και στην Αθήνα», λέει.

Τελευταία Νέα