«Από μικρός μού άρεσε να παρατηρώ τους ανθρώπους και να βλέπω μέσα τους. Να διαβλέπω», λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Ιωάννης Τσάτσαρης, συγγραφέας και γνωσιολόγος- ερευνητής, όπως αυτοπροσδιορίζεται στους δεκάδες οπαδούς και φίλους του. Γεννήθηκε το 1934 στο χωριό Δαφνούλα της Ηλείας.

Oι αντίξοες συνθήκες της εποχής τον ανάγκασαν να διακόψει το σχολείο στη μέση της έκτης Δημοτικού. Η πρώτη του δουλειά ήταν λούστρος και η επόμενη μικροπωλητής στον σταθμό των λεωφορείων της Κορίνθου. Παράλληλα δούλευε κοντά σε κάποιον ράφτη για «να μάθει μια τέχνη». Δέκα χρόνια μετά άνοιξε δικό του ραφείο στην Αθήνα, το οποίο κράτησε μέχρι το 1981. Το 1985 έγραψε το βιβλίο «Ερμηνεία των παραφυσικών φαινομένων » και ακολούθησαν «Η Αποκάλυψη μετά του Ιωάννου», «Το επόμενο βήμα της Δημιουργίας», «Ο άνθρωπος στην άγνωστη πορεία του» και οι «Αισθησιογονίες». Έπειτα από κάθε βιβλίο, οι οπαδοί πλήθαιναν. «Σημάδια»

«Γνώριζα πως αισθάνονταν οι άνθρωποι, και ας έλεγαν άλλα τις περισσότερες φορές. Μπορούσα εύκολα να ξεχωρίσω αν κάποιος μού έλεγε αλήθεια ή ψέματα. Στα έξι μου, έτυχε να βρίσκομαι σε ένα γειτονικό μας σπίτι και παρακολουθούσα τους συγγενείς ενός βρέφους που το είχαν για νεκρό να οδύρονται. Θυμάμαι πως το κοίταξα επίμονα και εκείνο ξαναζωντάνεψε. Όλα αυτά ήταν σημάδια που σταθερά με οδήγησαν στον δρόμο της γνώσης».

Ο κ. Τσάτσαρης υποστηρίζει ότι διατηρεί «άμεσες επικοινωνιακές σχέσεις με τις Φωτεινές Ιερές Θέσεις του Δημιουργού με μια ειδική προσευχή»- και δεν είναι ο μόνος που πιστεύει κάτι τέτοιο. Ο ψυχίατρος κ. Αθ. Βορεάκος έχει πειστεί για τις ιδιαίτερες ικανότητές του. «Τον γνωρίζω πάνω από 20 χρόνια.

Όπως συνηθίζει να λέει, υπάρ- χουν δίαυλοι που ανοίγονται και τού παραδίδουν τη γνώση. Προσεγγίζει τα θέματα με διαφορετικό τρόπο αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα καλύτερο από αυτό των δοκιμασμένων μεθόδων. Θα πω ένα από τα πολλά που έζησα κοντά του. Η κόρη μου στα 17 της είχε κύστη σε μία από τις ωοθήκες της. Πιστεύω πως με παρέμβασή του εξαφανίστηκε. Στο επόμενο υπερηχογράφημα που κάναμε δεν υπήρχε τίποτε». «Θεωρώ απόλυτα θετική τη γνωριμία μου μαζί του και τον ίδιο σημαντικό άνθρωπο με αξιόλογο έργο, που δεν θέλει να επιβάλει τις απόψεις και τα πιστεύω του. Εμένα, ωστόσο με έπεισε» τονίζει ο ηθοποιός κ. Παύλος Χαϊκάλης.

Ο «Κύριος»

Εκατοντάδες φίλοι του τον επισκέπτονται κάθε Σάββατο στο εξοχικό του σπίτι στο Κιάτο για να του θέσουν ερωτήματα και να φάνε όλοι μαζί. Όλοι τον προσφω- νούν Κύριο, με κάπα κεφαλαίο, και σηκώνονται όρθιοι όταν μπαίνει. Πρώτα γίνεται η διδασκαλία, ακολουθούν οι ερωτήσεις, οι απαντήσεις, η προσευχή από τον οικοδεσπότη και μετά το γεύμα.

«Τον κ. Ιωάννη Γ. Τσάτσαρη τον γνώρισα πριν από δέκα χρόνια, όταν ήμουν τελειόφοιτη της Νομικής. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα η ζωή μου έχει αλλάξει» υποστηρίζει η αντεισαγγελέας κ. Ελένη Μιχαλοπούλου. «Πέραν του γεγονότος ότι με βοήθησε όχι μόνο να τελειώσω τη σχολή μου, αλλά να τελειώσω και το Τμήμα Κοινωνιολογίας της Παντείου και να επιτύχω στην Εθνική Σχολή Δικαστών. Μέσα από τα βιβλία και τις συμβουλές του βρήκα τον μίτο της Αριάδνης για τα εσωτερικά μου θέματα. Μέσα από τα βιβλία και τις συζητήσεις μαζί του άρχισα να καταλαβαίνω το νόημα της ζωής εδώ στη Γη, να ανακαλύπτω τις αιτίες των φόβων μου, να λύνω έναν έναν τους κόμπους που με κρατούσαν δεμένη στα συμπλέγματά μου».

ΤΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ

Διατηρεί «άμεσες επικοινωνιακές σχέσεις με τις Φωτεινές Ιερές Θέσεις του Δημιουργού με μια ειδική προσευχή»

Στα έξι μου είδα να κλαίνε για ένα βρέφος που το είχαν για νεκρό. Το κοίταξα επίμονα κι εκείνο ξαναζωντάνεψε

Η απάντηση από την «Ανώτερη Θέση στον 12ο ουρανό»

ΓΙΑ ΤΟΝ Ι. ΤΣΑΤΣΑΡΗ τα πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει: δεν υπάρχει ένα, αλλά τουλάχιστον 200 Σύμπαντα με 5, 7, 9 ή και 12 γαλαξίες. «Το πιο ουσιαστικό είναι να γνωρίζουμε ότι υπάρχει το Άνω Σύμπαν, το ενδιάμεσο, όπως η Γη, και το Κάτω Σύμπαν», ισχυρίζεται.

«Όσοι προέρχονται από το Άνω Σύμπαν βρίσκονται στο ενδιάμεσο για να φέρουν σε πέρας μία αποστολή ενώ όσοι βρίσκονται στο Κάτω αγωνίζονται να εξελιχθούν για να ανέλθουν». «Όταν τον γνώρισα πριν από 10 χρόνια ήμουν σε κακή ψυχολογική κατάσταση. Η γνωριμία μου μαζί του με έκανε να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου και να νιώθω πιο καλά. Τότε μού έλεγε και για την οικονομική κρίση που θα ξεσπούσε στην Αμερική. Όταν ενέσκηψε, ήταν άλλη μία τρανταχτή απόδειξη της γνώσης του», λέει η κ. Δανάη Μανουσάκη.

Η ίδια στην τελευταία συνάντηση των φίλων του κ. Τσάτσαρη στο σπίτι του στο Κιάτο ανέλαβε να διαβάσει μήνυμα- απάντηση που είχε ζητήσει ο οικοδεσπότης από «μία Ανώτερη Θέση στον 12ο ουρανό με την κωδική ονομασία Όμικρον 9,12». Τα ερωτήματα ήταν το εξής: Πώς στοιχειοθετείται η έναρξη της βιολογικής φθοράς; Πώς προστατεύεται ο οργανισμός και πώς φθείρεται από τα φάρμακα;

Στην απάντηση που δόθηκε από την «Ανώτερη Θέση» και διαβάστηκε, αναφέρθηκε ότι ο καθένας μας έχει γύρω του έναν αιθερικό κάλυκα, αυτό που στις ανατολικές θρησκείες ονομάζεται αύρα. «Ο αιθερικός κάλυκας είναι δεκτικός στις μεταβολές της ατμόσφαιρας και επηρεάζει την αντοχή του οργανισμού μας ανάλογα με τις βαρύτητες στη νευρική παρακαταθήκη του καθενός, την κραδασμική του ενεργητικότητα και τις ορμονικές λειτουργικότητες». Για τα φάρμακα η απάντηση ήταν εξίσου απόλυτη: το 60% από αυτά οδηγεί τον άνθρωπο γρηγορότερα στον θάνατο…

Η απελπισία γεννά τους μεσσίες

Της Φωτεινής Τσαλίκογλου

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ τα παλιά ο νομοθέτης είχε φροντίσει να ποινικοποιήσει τις δραστηριότητες των θαυματοποιών. Σε παλαιότερο νόμο για τη γοητεία, ο νομοθέτης έκρινε σκόπιμη ακόμα και τη στέρηση της ελευθερίας όσων καταφεύγουν σε μαγεία, σημειομαντεία, ονειροκρισία, προφητεία κ.ά. (βλ. άρθρα 661-665 του Π.Ν. 1832). Οι μάγοι όμως επιμένουν. Στην πραγματικότητα δεν έπαψαν ποτέ να δελεάζουν και να κεντρίζουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες του κοινού. Θα έλεγε κανείς ότι στις μέρες μας, η ύπαρξή τους θα προσέβαλλε τη νοημοσύνη μας λόγω της κατακτημένης (;) πίστης στον ορθό λόγο, κι έτσι θα γίνονταν περιττοί, πλεονάζοντες, πειστικοί μόνο σε μικρά παιδιά ή σε ολιγοφρενείς. Είναι όμως έτσι;

Κάθε τόσο ένα σωρό μεσσίες με διάφορες εκδοχές, εντολές και ενδυμασίες δραπετεύουν από το σκοταδιστικό χθες και εγκαθίστανται στο σκοτεινό σήμερα. Η πελατεία στους «μαγικούς οίκους» των ενδυματολόγων της ελπίδας σημειώνει μια θεαματική άνοδο.

Είτε αμείβονται επισήμως για τις υπηρεσίες τους, είτε δηλώνουν ότι δρουν στο όνομα της υπερβατικής αλήθειας, είτε είναι «γνήσιοι» προφήτες (!), είτε είναι ακόμα γνησιότεροι απατεώνες, οι θαυματοποιοί της εποχής μας κάνουν χρυσές δουλειές. Δεν είναι να απορείς. Όταν ο ορθολογισμός έχει εξαντλήσει τα όρια και τις δυνατότητές του, όταν η κοινωνία παράγει περισσότερους απελπισμένους και απεγνωσμένους απ΄ όσους μπορεί να αντέξει το ιδεολόγημα της προόδου, όταν τα υπολείμματα του Διαφωτισμού καλύπτονται από ένα αδιαφανές σκότος, όταν με λίγα λόγια η υπόθεση της ζωής μεταμορφώνεται σε δυσβάσταχτο έργο, είναι προφανές ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα προστρέξουν και πάλι στους μάντεις, στους αστρολόγους και στους μεσσίες. Οι απαρηγόρητοι θα αναζητήσουν παρηγοριά στην αγκαλιά των εμπόρων της ελπίδας.

Ψώνια; Τσαρλατάνοι; Διαταραγμένες προσωπικότητες; Αυθεντικοί ονειροπόλοι; Δεν έχει και τόση σημασία. Η θανάσιμη παγίδα παραμονεύει. Οι πιο επικίνδυνοι είναι εκείνοι που υπόσχονται όχι τη σωτηρία της ψυχής, αλλά του πάσχοντος οργανισμού. Αυτοί που προβάλλουν σαν γιατροί, θεραπευτές του πόνου και της αρρώστιας. Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν, καθώς η ίδια η ζωή μπαίνει σε κίνδυνο. Στον άπελπιν άρρωστo συντελείται το μοιραίο σφάλμα. Ο ιός της αμφιβολίας κερδίζει έδαφος: «Κι αν ένα στα χίλια έχει δίκιο; ». «Κι αν πράγματι είναι σωτήρας; Εγώ που δεν έχω τίποτα να χάσω, εγώ που είμαι έτσι κι αλλιώς χαμένος γιατί να μη δοκιμάσω να τον πιστέψω; ». Αν ο ασθενής πασχίζει να σωθεί π.χ. από έναν καρκίνο και αφεθεί στα χέρια του μεσσία εγκαταλείποντας ενδεχομένως τις ιατρικές αγωγές, καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα μπορεί να έχουν εγκληματικές συνέπειες για την υγεία και την ποιότητα της ζωής που του απομένει να ζήσει. Η απελπισία πάντα ευνοεί την παλινδρόμηση του μυαλού μας σε αρχαϊκές μορφές σκέψης. Στη μαγική σκέψη των παιδιών και των πρωτογόνων. «Αρκεί να το θελήσω, αρκεί να το επιθυμήσω, αρκεί να το σκεφτώ, και θα το κάνω να γίνει».

Φοβούμαι ότι στην εποχή της διάχυτης καχυποψίας και της ατομικής ανημποριάς, στην εποχή όπου κυριαρχεί η αίσθηση ότι ο καθένας μόνος του έχει να αντιμετωπίσει τα δεινά του βίου του, και όπου το εχθρικό παρόν συγκρούεται με ένα σκοτεινό μέλλον, οι κάθε λογής μεσσίες θα βρίσκουν ολοένα και περισσότερο τόπο και λόγο ύπαρξης. Όμως, πώς να το κάνουμε; Ο oρθός λόγος μέσα από τα αδιέξοδα, τις αντινομίες, τα σκοτάδια του θα παραμένει ένα αντίδοτο στην απελπισία. Ένα αντίδοτο που οι μεσσίες πάνε να υφαρπάξουν. Αν τους αφήσουμε…

Τελευταία Νέα