Η νέα υστερία που έπιασε του Αμερικανούς ­ γνωστοί για τις τακτές περιόδους

όπου εμφανίζεται η υστερία στα θέματα της διατροφής ­ αφορά το φιστίκι και τα

παράγωγά του. (Φιστικέλαιο, φιστικοβούτυρο).

Ο ΛΟΓΟΣ; Ανακαλύφθηκε πρόσφατα μια περίεργη αλλεργία στο φιστίκι που προκαλεί

ακόμα και τον θάνατο. Οπότε: απαγορεύονται τα φιστίκια που συνοδεύουν ένα

απεριτίφ στα αεροπλάνα ή στα μπαρ, από τον φόβο μήπως κάποιος που είναι

αλλεργικός σε αυτά «προσβληθεί» και πεθάνει.

Δυο τρεις θάνατοι που προκλήθηκαν, λέει, από την αλλεργία στο φιστίκι και τα

παράγωγά του έβαλαν σε κίνηση τον μηχανισμό της ομαδικής υστερίας που κάθε

τόσο καταλαμβάνει τους πολίτες της μεγάλης αυτής και συμμάχου χώρας.

Όχι στο φιστίκι, λοιπόν. Αυτό που αποτελούσε για αιώνες τη βασική τροφή των

παιδιών.

Σε μας άγνωστο, αλλά εκεί γνωστό όπως σε μας το μέλι. Το περίφημο peanut

butter. (Φιστικοβούτυρο).

(Με αυτή τη λογική θα είχε απαγορευτεί κι ένα από τα πρώτα βιβλία του Φρέντυ

Γερμανού, δεν θυμάμαι τον ακριβή τίτλο, αλλά ήταν για τον τότε πρόεδρο Κάρτερ

και το φιστίκι του).

Πριν το φιστίκι, η υστερία, όπως την έζησα εγώ, πριν ένα χρόνο, αφορούσε το

κάπνισμα.

Δυο φορές, εν πλήρει Πέμπτη Λεωφόρο, στο ύπαιθρο δηλαδή, μου έγινε οχληρή

παρατήρηση που κάπνιζα συνοδευόμενη και με ένα διόλου ευγενικό σκούντημα στον αγκώνα.

Ενώ μπροστά μου, στη Λεωφόρο αυτή, την φημισμένη Πέμπτη, έβλεπα στη σειρά (στα

«ριζά» όπως θα ‘λεγε κι ο Μυριβήλης) των ουρανοξυστών, παραταγμένους

χαρτογιακάδες από τα ενδότερα, να καπνίζουν μανιακά, σαν να ‘ταν το τελευταίο

τους τσιγάρο μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα.


Στα ξενοδοχεία τα δωμάτια όπου επιτρέπεται το κάπνισμα δεν υπερβαίνουν τα τρία

και πρέπει να τα κλείσεις εμπρόθεσμα σαν εισιτήρια σε συναυλία των Ρόλινγκ Στόουνς.

Στις δε υποθέσεις των διαζυγίων, το δικαστήριο επιδικάζει την επιμέλεια των

παιδιών σε εκείνον από τους γονείς που δεν καπνίζει, άσχετα αν είναι μέθυσος ο

μπαμπάς ή πόρνη η μητέρα.

Δεν είμαι υπέρ του καπνίσματος. Είμαι όμως υπέρ της κοινωνίας της

ανεκτικότητας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου των οποίων γιορτάζουμε τα πενηντάχρονα.

Η ρατσιστική αντιμετώπιση των καπνιστών στις ΗΠΑ, μου θυμίζει νοοτροπίες

ολοκληρωτικών καθεστώτων. Σ’ αυτό το melting pot των φυλών και των

πολιτισμικών διαφορών που είναι η Νέα Υόρκη (και η Αμερική γενικότερα), το να

φέρονται έτσι σε εξαρτημένα άτομα, όπως είναι ο κάθε καπνιστής, δεν συνάδει με

το Άγαλμα της Ελευθερίας.

Γιατί υπάρχουν και πολλοί που θέλουν το τσιγάρο τους σαν συμπλήρωμα του

γεύματός των. Που δεν είναι δηλαδή αλυσιδωτοί καπνιστές, αλλά διατηρούν την

απόλαυση ως είδος πολυτελείας. Δεν υπάρχει πια χώρος καπνιστών σε κανένα εστιατόριο.

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές στάθηκε το πέρασμα ­ από τον τόπο μας, για

κρουαζιέρα ­ του μόνου ίσως καπνοβιοτέχνη της Αμερικής που δουλεύει ακόμα με

τον παραδοσιακό, παλιό τρόπο, τα καπνά του: του Nat Sherman, του αντίστοιχου

Αμερικανού Davidoff.

Ο κύριος Σέρμαν, λοιπόν, δεν χρησιμοποιεί κανένα χημικό προϊόν στην

επεξεργασία του καπνού του. Γι’ αυτό και τα μηχανήματά του ακόμα είναι

παλιομοδίτικα, για να μπορούν να δέχονται τον καπνό στη φυσική του κατάσταση

και όχι προ-επεξεργασμένο.

Σήμερα κανένα από τα καινούργια μηχανήματα της καπνοβιομηχανίας δεν μπορεί να

δεχτεί καπνά που δεν είναι ομογενοποιημένα.

Όμως, το φύλλο του καπνού, όπως το ξέραμε τουλάχιστο εμείς, από τα μέρη της

παραγωγής του, Καβάλα – Ξάνθη – Κομοτηνή, δεν είναι ποτέ ίδιο το ένα με το άλλο.

Με ένα κεντρικό καπνοπωλείο στην Πέμπτη Λεωφόρο και στους 42 δρόμους (πριν από

λίγα χρόνια ήταν στους 55) εξακτινώθηκε μέσω της ταχυδρομικής παραγγελίας σε

ολόκληρη την Αμερική. Εδώ και μερικά χρόνια βγήκε και στα περίπτερα (όπως λέμε

«μπήκε» στο Χρηματιστήριο).

Αλλά η τεράστια ποικιλία των γεύσεων που διαθέτει (και για καπνό της πίπας)

δεν βρίσκεται παρά στα έντυπα φυλλάδιά του ή αν επισκεφτείς το μοναδικό του κατάστημα.

Οι έρευνες, λοιπόν, για τις κακές συνέπειες του καπνού σε όσους δεν καπνίζουν

(τους παθητικούς καπνιστές) απέδειξαν ότι καμιά βλάβη δεν προκαλείται από τον

καπνό του πλαϊνού σου. Μακροχρόνιες έρευνες και πολυδάπανες.

Ωστόσο, τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών δεν κοινοποιούνται, απαγορεύεται να

βγουν από το συρτάρι των ερευνητών γιατί υπάρχει τέτοια χρηματική επένδυση

στην αντικαπνιστική εκστρατεία (ύψους αρκετών δισεκατομμυρίων δολαρίων το

χρόνο) που το μηδενικό ποσοστό της ανεργίας στην Αμερική (όπως μας λένε

τουλάχιστον οι ειδήμονες) θα φτάσει αισίως ­ αν διακοπεί η αντικαπνιστική

καμπάνια ­ στο ένα τα εκατό.

Μετά το όχι στο τσιγάρο, λοιπόν, ακολουθεί το όχι στο φιστίκι, το φιστικέλαιο

και το φιστικοβούτυρο. Σειρά έχει το επόμενο. Μπορεί να ‘ναι τα καρύδια,

μπορεί τα ροδοπέταλα. Ποιος ξέρει; Όλα τα περιμένει κανείς από τη χώρα του

λεκέ της Μόνικας.

Τελευταία Νέα