Αν δεν είχε ξαναγίνει τόσες φορές από το 2010, θα ήταν είδηση. Μια διαπραγμάτευση στο Eurogroup που κρατάει πολλές ώρες και η δραματική της κορύφωση προκύπτει πολύ μετά τα μεσάνυχτα, όταν οι γραβάτες έχουν μισολυθεί, οι κυρίες ξαναφτιάχνουν το μεϊκάπ τους και όσοι κάθονται γύρω από το τραπέζι έχουν μπαφιάσει. Ακόμη περισσότερο: μια διαχείριση κρίσης που γίνεται στην αρχή ενός Σαββατοκύριακου ώστε να δώσει χρόνο στους εμπλεκομένους να κάνουν τις αναγκαίες διευθετήσεις προτού ανοίξουν οι αγορές τη Δευτέρα. Μόνο που αυτή η φορά δεν ήταν ακριβώς σαν τις προηγούμενες φορές.

Η δραματική κορύφωση προέκυψε όταν η Κριστίν Λαγκάρντ του ΔΝΤ, ο Μάριο Ντράγκι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και ο Ολι Ρεν της Κομισιόν έφυγαν από την αίθουσα του Eurogroup μαζί με τον κύπριο υπουργό Οικονομικών Μιχάλη Σαρρή για να πάνε να βρουν τον Νίκο Αναστασιάδη. Η διαπραγμάτευση είχε κολλήσει. Και στις λεπτομέρειες δεν βρισκόταν ο διάβολος, αλλά το αν το νησί θα παρέμενε ή όχι χρηματοπιστωτικό κέντρο ή παράδεισος για όσους διακινούν όχι και τόσο φορολογημένο –ας μην πούμε: μαύρο –χρήμα.

ΔΙΕΛΚΥΣΤΙΝΔΑ. Η τραμπάλα ανάμεσα στους μικροκαταθέτες του νησιού και στους Ρώσους, Αραβες, παλαιότερα Σέρβους και άλλους που παρκάρουν χρήματα και τις οικογένειές τους στην Κύπρο είναι το βασικό στοιχείο ενός παζαριού όπου τα πράγματα δεν λέγονται ακριβώς με το όνομά τους. Από κανέναν.

Προσέξτε: η πρώτη πρόταση που πέφτει στο τραπέζι του Eurogroup είναι σύμφωνη με την εγγύηση που δίνει η ΕΕ σε καταθέσεις έως 100.000 ευρώ. Ηταν ένα μέτρο που προέκυψε το 2008, μετά το «βρώμικο Σαββατοκύριακο» της Lehman Brothers, για να ηρεμήσει ο κόσμος. Σύμφωνα με όσα ακούγονται μεταξύ των υπουργών της ευρωζώνης και των θεσμικών –Σούπερ Μάριο, Κριστίν και Σία -, οι καταθέτες που έχουν έως 100.000 ευρώ θα μείνουν αλώβητοι, αλλά από εκεί και πάνω θα πέσει μαχαίρι. Το «από εκεί και πάνω» είναι Ρώσοι και άλλοι «μεγάλοι». Μόνο που –έκπληξη! –αυτή τη λύση δεν τη θέλει η κυπριακή κυβέρνηση. Γιατί; Διότι ξέρει ότι έτσι η Κύπρος θα πάψει να είναι μαγνήτης ξένων κεφαλαίων. Ολοι αυτοί θα φύγουν για να πάνε στον επόμενο offshore παράδεισο χωρίς να επιστρέψουν. Και δεν είναι μόνον οι τράπεζες –που είναι, ούτως ή άλλως, πεθαμένες. Είναι όλος ο χρηματοπιστωτικός τομέας του νησιού –δικηγόροι, λογιστές, σύμβουλοι για φορολογικά –που θα πληγεί αν φύγουν οι ξένοι.

Τότε πέφτει στο τραπέζι μια πρόταση για προοδευτική κλίμακα ώστε η εισφορά να είναι ανάλογη του ποσού. Εκεί όμως –δεύτερη έκπληξη –παρεμβαίνει ο επικεφαλής της ομάδας εμπειρογνωμόνων του Eurogroup, ο Τόμας Βίζερ, και αρχίζει να εξηγεί με τρόπο όχι εντελώς κατανοητό στους υπολοίπους ότι αυτό νομικά δεν γίνεται διότι θα πρόκειται για φόρο και όχι για τέλος –levy -, γεγονός που θα προσκρούει στην αρχή της μη διπλής φορολόγησης η οποία ισχύει στην ΕΕ. Η κυπριακή αντιπροσωπεία απειλεί με αποχώρηση, αλλά τους εξηγείται ότι στην περίπτωση αυτή κόβεται κάθε βοήθεια. Είναι αυτό το αδιέξοδο που τρέχουν να λύσουν Λαγκάρντ, Ντράγκι και Ρεν, βγαίνοντας έξω και πηγαίνοντας στον Αναστασιάδη.

ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ ΦΟΡΜΟΥΛΑ. Τελικά θα επιλεγεί να πληρώσουν και οι άνω και οι κάτω των 100.000 ευρώ καταθέτες, αλλά με τρόπο που είναι σαφώς εις βάρος των «μικρών», προστατεύοντας ουσιαστικά τους μεγάλους, αφού η διαφορά ανάμεσα στο 9,9% και στο 6,75% είναι πολύ μικρή. Οπως θα αποδειχθεί όμως στη διάρκεια του τριημέρου, οι αντιδράσεις των μικροκαταθετών και των πολιτικών κομμάτων θα γίνουν κύμα πάνω στο οποίο δυσκολεύεται να επιπλεύσει η κυβέρνηση Αναστασιάδη. Γι’ αυτό και προτού τελειώσει το τριήμερο ήταν ήδη σε εξέλιξη μια απόπειρα να αναθεωρηθούν οι αριθμοί ώστε να επέλθει δραματική ελάφρυνση των μικροκαταθετών.

Τελευταία Νέα