Στη Γάζα. Ισραηλινά άρματα μάχης άνοιξαν εκ νέου χθες πυρ εναντίον χιλιάδων Παλαιστινίων που περίμεναν τα φορτηγά με βοήθεια στη Χαν Γιουνίς της Γάζας. Οι νεκροί έφτασαν τους 51 και οι τραυματίες τους 200. Σε σχέση πάντως με τον συνολικό αριθμό των Παλαιστινίων που έχουν σκοτωθεί στoν τελευταίο πόλεμο στη Γάζα, τα πτώματα της χθεσινής ημέρας είναι μόλις το 0,09%.

Στο Κίεβο. Ολο και περισσότεροι ξένοι αναλυτές συμφωνούν ότι ο πόλεμος του Ισραήλ με το Ιράν μπορεί να δώσει τη χαριστική βολή στην Ουκρανία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες γνωρίζουν ότι δεν μπορούν πλέον να εμπλέκονται σε δύο μέτωπα ταυτοχρόνως, οπότε είναι έτοιμες να δεχθούν τη μεσολάβηση του Πούτιν στην Τεχεράνη με αντάλλαγμα τη διακοπή της βοήθειας στο Κίεβο. «Ο Ζελένσκι θα βρεθεί μόνος απέναντι στο παγερό βλέμμα του Πούτιν και το συσπασμένο από την οργή πρόσωπο του ουκρανικού λαού», πανηγυρίζει ο Σεργκέι Μαρκόφ, πρώην σύμβουλος διεθνών θεμάτων του Κρεμλίνου.

Στην Ουάσιγκτον. Οταν ρώτησαν τον Τραμπ αν θα τηλεφωνήσει στον Τιμ Γουόλτς, κυβερνήτη της Μινεσότα και πρώην υποψήφιο για την αντιπροεδρία με την Κάμαλα Χάρις, για να τον συλλυπηθεί για τη δολοφονία της Δημοκρατικής βουλευτή Μελίσα Χόρτμαν, απάντησε: «Ο κυβερνήτης της Μινεσότα είναι ένα ερείπιο. Δεν τον παίρνω τηλέφωνο. Γιατί να τον πάρω; Ο τύπος δεν ξέρει τι του γίνεται. Τα ‘χει χαμένα. Θα μπορούσα να φανώ ευγενικός και να του τηλεφωνήσω, αλλά γιατί να χάσω την ώρα μου;».

Περί του κακού. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αναρίθμητες ομάδες ανθρώπων, που καμιά φορά τυχαίνει να αναλάβουν και την εξουσία, θέλουν το κακό των συνανθρώπων τους, επειδή τους φθονούν, επειδή τους περιφρονούν, επειδή τους φοβούνται ή επειδή πάσχουν από σύνδρομο κατωτερότητας. Είναι όμως γελοίο κάθε φορά που καταγγέλλεται μια μαζική δολοφονία Παλαιστινίων, ή ένα μακελειό αμάχων στο Ιράν, να ακούγεται το επιχείρημα, ναι, αλλά και η Χαμάς σκότωσε εκατοντάδες Ισραηλινούς την 7η Οκτωβρίου ή, ναι, αλλά και το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν καταστέλλει τα ανθρώπινα δικαιώματα και δολοφονεί τις γυναίκες. Φυσικά και συμβαίνουν όλα αυτά, πάντα συνέβαιναν. Αυτό που κάνει σήμερα τη διαφορά είναι ότι δημοκρατικά εκλεγμένοι ηγέτες επιδίδονται στο κακό – είτε αυτό σημαίνει ευθεία αφαίρεση ζωών είτε συνενοχή ή ανοχή στην αφαίρεση ζωών – με όλο και μεγαλύτερη ευκολία, όλο και μεγαλύτερο κυνισμό, όλο και μεγαλύτερη αδιαφορία για τις επιπτώσεις, βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες. Ο Τραμπ και ο Νετανιάχου γνωρίζουν ότι κανένα πρόβλημα δεν θα λυθεί με την πολιτική της ισχύος, ούτε το Ουκρανικό, ούτε το Παλαιστινιακό, ούτε το Ιρανικό, αλλά δεν τους ενδιαφέρει. Ηδονίζονται με το χάος.

Ο αναλυτής. Ο έξυπνος τρόπος για να σταματήσει ο Τραμπ τον πόλεμο Ισραήλ – Ιράν, γράφει ο Τόμας Φρίντμαν στους New York Times, θα ήταν η «εξαναγκαστική διπλωματία». Μα ποιον ενδιαφέρουν σήμερα οι έξυπνες λύσεις;