Δανείστηκα το αυτοκίνητο μίας καλής φίλης για δύο μέρες. Της το επέστρεψα σε έναν παιδότοπο, όπου συνόδευε τον γιο της σε παιδικό πάρτι. Πλησιάζοντας στην είσοδο του κτιρίου αισθάνθηκα το δέρμα μου να καίγεται, όπως ο βρικόλακας που εκτίθεται στον ήλιο. Και από τα μάτια μου άρχισαν να περνάνε, αστραπιαία, η μία μετά την άλλη, εικόνες από τα χρόνια που έκανα και εγώ το ίδιο, πηγαίνοντας τον γιο μου σε αντίστοιχες εκδηλώσεις δημόσιου βασανισμού γονέων. Διότι εδώ μιλάμε για τραύμα που μένει ανομολόγητο. Οσοι το φέρουν ντρέπονται να το παραδεχθούν. Το μαρτύριό τους σκεπάζεται από τη σιωπή και τις συμβάσεις που επιβάλλει η γονεϊκή ιδιότητα. Νομίζουν ότι θα τους κακολογήσουν έτσι και παραδεχθούν δημοσίως ότι υποφέρουν στα παιδικά πάρτι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή