Με τη γλώσσα του σώματος

Για πολλά χρόνια, σε διεθνές πλαίσιο, ο γνωστότερος ρόλος της ηθοποιού από τη Μαλαισία Μισέλ Γέο ήταν η Γουάι Λιν, το «Bond girl» στην ταινία «Το αύριο ποτέ δεν πεθαίνει» (1998), με Τζέιμς Μποντ τον Πιρς Μπρόσναν. Την περασμένη Κυριακή, η Γέο που στις 22 του ερχόμενου Αυγούστου γίνεται 62 χρόνων, έγραψε ιστορία κερδίζοντας το Οσκαρ Α' ρόλου για την ταινία «Τα πάντα όλα», «νικώντας» την αυστραλή συνυποψήφιά της Κέιτ Μπλάνσετ, για την «Tar». Το γεγονός ότι πολλοί (ανάμεσα στους οποίους και ο υπογράφων αυτού του κειμένου) δεν συμφωνούν με την υπερβολική βράβευση της ταινίας «Τα πάντα όλα» (επτά Οσκαρ), όπως και με τη νίκη της Γέο απέναντι στη σαφώς ανώτερη ερμηνεία της Μπλάνσετ, δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει ότι αυτή η ηθοποιός, κατάφερε, έστω καθυστερημένα, να κερδίσει ένα κομμάτι του αμερικανικού ονείρου και ενώ για πολύ καιρό θεωρούνταν ξεχασμένη. Βεβαίως η ατζέντα της έχει να παρουσιάσει και άλλες ταινίες που είχαν κάνει αίσθηση μέχρι «Τα πάντα όλα». Σε αυτές ανήκει ο «Τϊγρης και δράκος» (2000), που όμως στο υποσυνείδητο των περισσότερων είναι μια ταινία του σκηνοθέτη Ανγκ Λι και όχι μια ταινία με πρωταγωνίστρια τη Μισέλ Γέο. Κάτι παρόμοιο μπορείς να πεις και για τις «Αναμνήσεις μιας γκέισας» (2005), την επιφανειακή ματιά ενός δυτικού σκηνοθέτη (του Αμερικανού Ρομπ Μάρσαλ) πάνω στο φολκλόρ της κινεζικής κουλτούρας.

Σε κάθε περίπτωση, η Μισέλ Γέο είναι μια καλλιτέχνις με παρελθόν και με πολλή δουλειά στις πλάτες της. Γεννήθηκε στο Ιποχ της Μαλαισίας και καθότι καταγωγής Χοκιέν έμαθε να μιλά αγγλικά και μαλαισιανά προτού μάθει κινέζικα. Ως παιδάκι φάνηκε να έχει κλίση προς τον χορό και εκεί άρχισε την εκπαίδευσή της όταν ήταν τεσσάρων ετών. Στην προεφηβεία οι γονείς της που ανέκαθεν υποστήριζαν τις επιθυμίες της κόρης τους, την έστειλαν στην Αγγλία για περαιτέρω σπουδές στη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου. Ομως ο χορός δεν ήταν το μέλλον της και η Μαλαισία, η πατρίδα της, ήταν η χώρα στην οποία η Γέο επιθυμούσε να επιστρέψει. Το έκανε και κάποια στιγμή με την εντυπωσιακή ομορφιά της άρχισε να λαμβάνει μέρος σε διαγωνισμούς και να κερδίζει. Ο τίτλος της Μις Μούμπα που κέρδισε στη Μελβούρνη της Αυστραλίας στις αρχές της δεκαετίας του 1980 επρόκειτο να τη βοηθήσει αρκετά γιατί τότε την πρόσεξαν καλύτερα και θεώρησαν ότι μπορούσε να κάνει καριέρα μπροστά στην κάμερα. Η Γέο πέρασε από τον χώρο της διαφήμισης δίπλα στον Τσάκι Τσαν (τον οποίο έχει αποκαλέσει «μεγάλο μου αδελφό») και ένα χρόνο αργότερα άρχισε να εμφανίζεται σε ταινίες πολεμικών τεχνών που είχαν τη μεγαλύτερη μερίδα στην οπτικοακουστική βιομηχανία του Χονγκ Κονγκ. Καθότι δεν υπήρξε ποτέ ουσιαστικά εκπαιδευμένη στις πολεμικές τέχνες, σεβάστηκε την επίπονη σωματική εργασία που απαιτείται για το παρεξηγημένο είδος αυτών των ταινιών γι' αυτό και ανέκαθεν τις υπερασπιζόταν σθεναρά (πολλές δύσκολες σκηνές της είναι γυρισμένες χωρίς αντικαταστάτρια). Οταν ήταν μικρή και εκπαιδευόταν στον χορό και το πιάνο θαύμαζε τον αδελφό της που έκανε το ίδιο αλλά στις πολεμικές τέχνες. Για τη Μισέλ Γέο «η γλώσσα του σώματος είναι πιο γοητευτική από τη γλώσσα του στόματος».

Ομως στα τέλη της δεκαετίας του 1980 η Μισέλ Γέο αποφάσισε να βάλει χειρόφρενο στην καριέρα της και να δώσει προτεραιότητα στον γάμο της με τον παραγωγό Ντίκσον Πουν, τον οποίο παντρεύτηκε το 1988. Αποσύρθηκε από το επάγγελμα της ηθοποιού και μάλιστα για αρκετά χρόνια. Επέστρεψε σε αυτό μετά τον χωρισμό της από τον Πουν το 1992. Οι σχέσεις της με τον πρώην σύζυγό της δεν ψυχράνθηκαν· το αντίθετο αν λάβουμε υπόψη ότι η Γέο είναι νονά της κόρης του Πουν από άλλο γάμο. Η ίδια δεν έχει παιδιά. Η επιστροφή της στον χώρο του θεάματος στέφθηκε με απρόσμενη επιτυχία στην Κίνα και λίγα χρόνια αργότερα ήρθε ο ρόλος στο «Αύριο ποτέ δεν πεθαίνει» ανοίγοντας τους ορίζοντές της στο διεθνές κινηματογραφικό προσκήνιο χωρίς ποτέ η πατρίδα της να χάσει την κορυφαία θέση που είχε στην καρδιά της. Η αγάπη που έχει για την πατρίδα της και τον κινέζικο πολιτισμό φαίνεται ότι την έχει βοηθήσει τα μέγιστα.

Η Γέο που στην ταινία «Τα πάντα όλα» είχε και καθήκοντα διευθύντριας παραγωγής (executive producer) ήταν ανέκαθεν εναντίον του διαχωρισμού των ταινιών και υπέρ της καλής δημιουργίας που θα μπορούσε να απευθυνθεί σε όλους. Για εκείνη δεν υπάρχουν ταινίες «αμερικανικού κοινού» ή «κινέζικου κοινού» και ένας από τους λόγους που έλαβε μέρος στο «Τίγρης και δράκος» ήταν επειδή αντιλήφθηκε ότι με την ικανότητα της ταινίας εκείνης να απευθυνθεί στο παγκόσμιο κοινό, πολύς κόσμος θα σεβόταν επιτέλους το παρεξηγημένο είδος της ταινίας πολεμικών τεχνών στο οποίο ουσιαστικά ανήκει. Σύμφωνα με δήλωση του ίδιου του Ανγκ Λι, κάποια στιγμή στα γυρίσματα του «Τίγρη» ένιωσε τέτοια συγκίνηση από την ερμηνεία της Γέο, που ζήτησε διακοπή 15' για να κλάψει ιδιωτικά. Στόχος της ηθοποιού είναι μια ταινία που ο καθένας θα μπορούσε να καθίσει και να δει γιατί «η αγάπη, η γλώσσα και ο πολιτισμός ξεπερνούν τα πάντα». Η ειρωνεία εδώ είναι ότι κέρδισε το Οσκαρ για μια ταινία με την οποία πολύς κόσμος εκτός Αμερικής δεν επικοινώνησε καθόλου.