Η θεωρία μου «των Κάδρων» έλκει την καταγωγή της από τη ζωγραφική και μου την ενέπνευσαν ο πατέρας μου και οι φίλοι, συλλέκτες έργων ζωγραφικής. Ενας από αυτούς – αιγυπτιώτης ασφαλώς – μετέφερε την άποψη κάποιου μεγάλου γάλλου ζωγράφου: «Le cadre est le ruifian du tableaux». Δηλαδή ότι το κάδρο είναι «ο ρουφιάνος» του πίνακα, όπου ο όρος έχει πολλαπλή θετική και αρνητική σημασία. Ομως η δική μου σκέψη ήταν από παιδί άλλη. Ο ζωγράφος δεν ζωγράφιζε για το κάδρο. Ο πίνακας χωρίς κάδρο, με το άπλετο και λευκό φως, ήταν το αυθεντικό έργο. Το κάδρο, όσο και εάν διαφήμιζε το έργο, το φυλάκιζε, εξηγούσε κατά βούλησιν ένα έργο που δεν χρειαζόταν κανέναν δικηγόρο. Και η μουσική έχει κάδρα. Οι τίτλοι των έργων είναι συχνά «οι ρουφιάνοι» των συνθέσεων, ειδικά όταν μιλούμε για μουσική χωρίς λόγια. Γι’ αυτό και με τρόπο θαυμάσιο γρήγορα αφαιρέθηκαν οι γλαφυροί τίτλοι και μείναμε στην αναφορά στη φόρμα (Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 1). Διατηρήθηκαν οι ωραίοι τίτλοι που αποτελούν στην πραγματικότητα ένα λεκτικό μέρος του περιεχομένου.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
