Η φύση, η πόλη, το καταφύγιο

Η αναφορά μου σήμερα στο ποιητικό γεγονός. Και στην πορεία του μέσα στην κοινωνική και πολιτική ιστορία του ανθρώπου. Οταν ανατρέχουμε στις πιο βαθιές ρίζες της ανθρώπινης παρουσίας στον κόσμο, όταν έκανε το μεγάλο άλμα, αλλά έκανε και τα τέσσερα πόδια δύο, με αποτέλεσμα να αυξηθεί το περιεχόμενο του εγκεφάλου του, τα πρώτα τεκμήρια, όσα διασώζονται των αντιδράσεών του στη νέα συνθήκη βίου, μας πληροφορούν για μια στροφή ΑΠΕΝΑΝΤΙ στη Φύση. Μια επανάσταση, αφού ένα φυσικό ον, υποταγμένο στη φυσική αναγκαιότητα, παίρνει μιαν απόσταση από τον φυσικό κόσμο και τον παρατηρεί, τον αναλύει, τον κρίνει και, συχνά, τον διορθώνει και τον αλλάζει. Για να συμβεί αυτό έπρεπε από υποκείμενος στη φύση να αντιμετωπίσει τη φύση ως αντικείμενο, αλλά με μια εξαίσια συνθήκη: να λειτουργεί ταυτόχρονα ως υποταγμένος στη φυσική νομοτέλεια και στην ερευνητική ουδετερότητα. Ο άνθρωπος πεθαίνει και γνωρίζει εκ πείρας αδιάψευστης πως είναι θνητός, συνάμα παρατηρεί και εκλογικεύει και αποδέχεται τη θνητή του ύπαρξη, συνάζει, ταυτοποιεί, ομαδοποιεί, αιτιολογεί, αξιολογεί, περιορίζει ή αυξάνει τις δυνατότητες της φύσης του, σωματικές, ψυχικές, πνευματικές.