Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
«Φιλοδοξία μου δεν είναι η εξουσία» δηλώνει στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» ο Ανδρέας Μαυρογιάννης, υποψήφιος για την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, υπογραμμίζοντας ότι ο στόχος του είναι ο τερματισμός της κατοχής και «να γίνουμε πιο αξιόπιστοι» ως άνθρωποι. Ο διακεκριμένος διπλωμάτης - που είναι και η επιλογή του ΑΚΕΛ με την έγκριση να αναμένεται στην παγκύπρια συνδιάσκεψη τον Ιούνιο - τονίζει ακόμα ότι η λύση του Κυπριακού δεν είναι αποτέλεσμα μόνο διπλωματικών χειρισμών αλλά πρέπει να δημιουργηθούν και οι «οργανικές συνθήκες της ειρήνης».
Τι σας οδήγησε στην απόφαση να είστε υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του 2023 και ποιοι οι στόχοι σας για την επόμενη ημέρα;
Η φιλοδοξία μου δεν είναι η εξουσία. Η ενασχόλησή μου με τα κοινά ήταν πάντα υπό την ιδιότητα του ενεργού και νοιαζόμενου πολίτη. Πάντα είχα όραμα να συμβάλω σε κάθε προσπάθεια να ανεβάσουμε τον τόπο μας και τους ανθρώπους του λίγο ψηλότερα. Αν μπορώ να είμαι μέρος μιας δυναμικής για πραγματική αλλαγή, για να βρούμε ξανά τις αρετές μας και τα σημεία αναφοράς μας, να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό για να δημιουργήσουμε ένα ελκυστικό μέλλον για τις νεότερες γενιές, και να πάρουμε πλήρως τον βηματισμό μας ως σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία, είναι τιμή και χρέος μου να συνεισφέρω. Αν, όπως δείχνουν οι εξελίξεις, θα πρέπει να είμαι εγώ ο επικεφαλής, είμαι απόλυτα έτοιμος να αναλάβω το βάρος και την ευθύνη. Αμετάθετος στόχος είναι να απαλλαγούμε επιτέλους από την κατοχή και το κυπριακό πρόβλημα, να έχουμε μια πιο δίκαιη κοινωνία, να γίνουμε πιο αξιόπιστοι και ποιοτικοί ως άνθρωποι, ως εταίροι στην ΕΕ και ως μέλη της διεθνούς κοινότητας. Καμιά από τις διαστάσεις αυτές δεν είναι χωριστή. Η λύση του Κυπριακού π.χ. δεν θα είναι μόνο αποτέλεσμα διπλωματικών χειρισμών στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών. Πρέπει να δημιουργήσουμε και τις οργανικές συνθήκες της ειρήνης, για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση του Jean Monnet.
Επί σειρά ετών ήσασταν επικεφαλής διαπραγματευτής της ελληνοκυπριακής πλευράς στο Κυπριακό. Θεωρείτε ότι υπάρχει περιθώριο να σπάσει το αδιέξοδο και η Τουρκία να εγκαταλείψει
τη θέση περί δύο κυριάρχων κρατών;
Και αν δεν υπάρχει θα πρέπει να το δημιουργήσουμε επιστρατεύοντας όλες μας τις δυνάμεις και όλη μας την ενέργεια και τον δυναμισμό της κοινωνίας μας. Με αξιοπιστία, προσήλωση και απόλυτη επιμονή στο κεκτημένο της διαδικασίας και ιδιαίτερα σε σχέση με τη φύση και τη μορφή της επιζητούμενης λύσης. Πιστεύω ειλικρινά πως η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα όπως ορίζεται από το Συμβούλιο Ασφαλείας, όχι μόνο είναι ιστορικός συμβιβασμός αλλά μπορεί να αναδειχθεί σε ελκυστική διευθέτηση αν διαφυλάττει όλα τα δικαιώματα και τις ελευθερίες και την πλήρη εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεκτημένου σε όλη την επικράτεια της χώρας. Πρέπει να πείσουμε και την άλλη πλευρά γι' αυτό και πως στην ευρωπαϊκή Κύπρο του 21ου αιώνα δεν χωρούν επεμβατικά δικαιώματα και κατ' ευφημισμόν εγγυήσεις, ή παρουσία κατοχικών στρατευμάτων. Με αδάμαστη αποφασιστικότητα μπορούμε να το πετύχουμε όσο και αν μοιάζει τιτάνια η προσπάθεια. Δεν έχουμε την πολυτέλεια είτε της παραίτησης είτε της επανάπαυσης.
Εως μέχρι πρόσφατα διπλωμάτης καριέρας, πώς βλέπετε το παιχνίδι της Τουρκίας
να ενισχυθεί μέσω του ρόλου που προσπαθεί να παίξει στον πόλεμο της Ουκρανίας, ενώ την ίδια στιγμή αρνείται να έρθει σε ρήξη με τη Ρωσία και αντιδρά στο αίτημα για ένταξη στο ΝΑΤΟ της Φινλανδίας και της Σουηδίας;
Βλέπουμε για μια ακόμα φορά την Τουρκία να ακολουθεί τη συνήθη και προσφιλή της τακτική να εκμαιεύει και να αποσπά ανταλλάγματα κάθε φορά που έχει είτε τη νομική είτε την υλική δυνατότητα. Τόσο ο ρόλος του επιτήδειου ουδέτερου στον πόλεμο στην Ουκρανία όσο και η αντίδρασή της στο αίτημα για ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ απορρέουν από την ίδια ακριβώς λογική εκβιασμού, μέσα από την όποια επιζητεί τη μεγιστοποίηση της δικής της σχετικής θέσης, του εγωιστικού της συμφέροντος. Δυστυχώς, δεν αναμένω πως το παιχνίδι αυτό θα αφυπνίσει τους συμμάχους της, εθελοτυφλούν και συμβιβάζονται. Λυπάμαι πολύ για τις εξελίξεις, περιλαμβανόμενης και της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ που εκτράφηκε από την εγκληματική ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Εξακολουθώ ωστόσο να πιστεύω ότι το μέλλον της ευρωπαϊκής ηπείρου βρίσκεται σε δομές ασφάλειας και συνεργασίας χωρίς αποκλεισμούς και στην επάνοδο στον σχεδιασμό των αρχών της δεκαετίας του '90 για μια Ευρώπη από τη Βρέστη στο Βλαδιβοστόκ, με την Ευρωπαϊκή Ενωση στο επίκεντρο και με τη Ρωσία και τις λοιπές χώρες γειτονίας, εταίρους και συνεργάτες στην προαγωγή ευημερίας και σταθερότητας.
