Η τεράστια φωτιά στην Κορινθία ξεκίνησε από την απόλυτη επιπολαιότητα ανθρώπων, που νύχτα και ενώ φυσούσε, σε κηρυγμένη αντιπυρική περίοδο, έβαλαν φωτιά να κάψουν ξερόκλαδα σε χωράφι πλάι σε δασική έκταση. Προφανώς, δεν πίστευαν ότι μπορούσαν να προκαλέσουν τέτοια ανυπολόγιστη καταστροφή. Ακριβώς αυτό που δεν πίστευαν και συνέβη είναι το έλλειμμά τους, και το έλλειμμα αυτό είναι έλλειμμα ατομικής ευθύνης.
Είναι ακριβώς το ίδιο έλλειμμα που έκανε πολλούς να αγνοήσουν την ευθύνη τους απέναντι στο σύνολο, όταν ξέσπασε η πανδημία. Το έλλειμμα ατομικής ευθύνης σε αυτή την περίπτωση εκφράστηκε με αρκετούς τρόπους. Πολλοί αδιαφόρησαν με αποτέλεσμα να μεταφέρουν τον ιό στην κοινότητα. Υπήρξαν κι αυτοί (για παράδειγμα, όσοι διαδήλωναν για τον Κουφοντίνα) που έβαλαν άλλους στόχους πάνω από τη δημόσια υγεία. Σε όλες τις περιπτώσεις, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Μιλάμε για έλλειμμα ευθύνης και για αμέλεια. Οταν όμως η αμέλεια γίνεται καταστροφική, το κράτος δεν μπορεί να μένει αμέτοχο. Οσοι, π.χ., αρνούνται να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και δεν εμβολιάζονται, αν και η δουλειά τους είναι σχετική με τη δημόσια υγεία, είναι επιπόλαια αμελείς και αντικειμενικά επιζήμιοι. Είναι αδιανόητο το κράτος, απλώς, να σβήνει τις πυρκαγιές που προκαλούν.
