Παράπλευρα οφέλη

Για μήνες, η διαδρομή είναι περίπου η ίδια, με μικρές παραλλαγές. Από τον μικρό ποδηλατόδρομο της Ερμού και τον πεζόδρομο του Θησείου προς τη Μητρόπολη, την Αδριανού, την οδό Λυσίου, την Τριπόδων, τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και τα σκαλάκια στο Μουσείο της Ακρόπολης… Εκεί όπου τα πρόσωπα προφανώς εναλλάσσονται συνέχεια, όσο και αν κάποια στιγμή υπάρχει η αίσθηση ότι κάπου έχεις ξανασυναντηθεί – ποια μέρα να ήταν; – με εκείνη την παρέα με τα ολοκαίνουργια ηλεκτρικά ποδήλατα ή με την οικογένεια με το «διαστημικό» διπλό καρότσι. Ισως ποτέ ξανά το κέντρο της Αθήνας δεν είχε δει τόσα ποδήλατα, πατίνια και ηλεκτρικά σκουτεράκια. Ισως για πρώτη φορά και οι αναβάτες τους να είδαν τόσο καθαρά τις εικόνες της πόλης τους. Τις πρωτοείδαν, για την ακρίβεια: κτίρια που ήταν πάντα εκεί, αλλά το βλέμμα δεν τα έπιανε, δρομάκια και γειτονιές που, αν και τόσο κοντά, δεν χωρούσαν στο πρόγραμμα της προ-Covid ρουτίνας. Χωρίς (πολλά) αυτοκίνητα, με περισσότερους πεζούς, με «ζωηρά» πάρκα, πεζόδρομους και πλατείες και με κάθε πλατύσκαλο να μετατρέπεται σε παγκάκι για τους μασκοφόρους φίλους με φαγητό σε πακέτο, η Αθήνα και συνολικά οι μεγαλουπόλεις μοιάζουν να έχασαν αρκετή από την γκρίζα πλευρά τους. Και – ευτυχώς – αρκετή από τη συγκέντρωση διοξειδίου του αζώτου στην ατμόσφαιρα! Λες και οι πεζοί και οι ποδηλάτες έπαψαν ξαφνικά να αποτελούν τη μειονότητα του δρόμου. Λες και οι χώροι πρασίνου κυριάρχησαν ως μικρά ή μεγαλύτερα καταφύγια αποσυμπίεσης και συνύπαρξης γνωστών και αγνώστων.