Πρωτάκουσα το όνομα του Κώστα Κριμπά, που πέθανε χθες, στην τελευταία τάξη του σχολείου, όταν διδαχτήκαμε Βιολογία από δικό του διδακτικό βιβλίο. Οταν τον γνώρισα, αργότερα, αυτό που κράτησα ήταν το χιούμορ του και η έμφαση που έδινε στην εξελικτική θεωρία. Επιστημονικά, η εξέλιξη ως ενοποιητικό στοιχείο των επιμέρους βιολογικών κλάδων ήταν το κέντρο της επιστήμης που υπηρέτησε. «Τίποτα στη βιολογία δεν έχει νόημα αν δεν ιδωθεί από τη σκοπιά της εξέλιξης» έλεγε, παραπέμποντας στον ουκρανό βιολόγο Θεοδόσιο Ντομπζάνσκι, που ήταν δάσκαλός του και πιστός χριστιανός.
Ηταν σπουδαίος φυσικός, εξαιρετικός δάσκαλος, γόνιμος αλλά και πολύτιμος πλακατζής στις παρέες. Ευρύτατης παιδείας, λάτρης της λογοτεχνίας, συχνά αναζητούσε στα κείμενα την ταυτότητα της χώρας. Πρόσφατα δημοσίευσε ένα κείμενο για τον Καζαντζάκη και τον Ξενόπουλο, ως πρώιμους αποδέκτες της δαρβινικής θεωρίας. Θεωρούσε τη διάδοσή της ακρογωνιαίο λίθο της πνευματικής ωριμότητας, εξίσου σοβαρή με την αποδοχή της ψυχανάλυσης. «Η μελέτη της υποδοχής τέτοιων γενικών ιδεολογιών μάς φανερώνει σημαντικά χαρακτηριστικά της ιστορίας της χώρας μας, της βραδείας μετάβασής της προς την υιοθέτηση ενός επιστημονικού ορθολογισμού» έλεγε. Αφιέρωσε τη ζωή του και ακαδημαϊκά και με οποιονδήποτε άλλον τρόπο για να διαδοθεί ο επιστημονικός ορθός λόγος, συχνά και απέναντι στη φανατικά δογματική άρνηση εκπροσώπων της Εκκλησίας. Ολα βρίσκονται στη γνώση.
