Ανεξάρτητα από την έκβαση της επίσκεψης του Πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών, σήμερα, στη Λιβύη, η ουσία είναι ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις περνούν από μια νέα καμπή. Οι διακοινοτικές συνομιλίες, που μεταφράζουν σε χαμηλή διπλωματία την προσπάθεια να οδηγηθούν οι διαφορές της Ελλάδας με την Τουρκία στα διεθνή δικαστήρια (αλλά και με άλλες χώρες με τις οποίες υπάρχουν διαφορές, όπως η Λιβύη), διαβρώνονται συστηματικά από την προσπάθεια της Τουρκίας να ανακινήσει νέες εντάσεις. Πιεσμένος από την οικονομική κρίση στην οποία έβαλαν τη χώρα οι επιλογές Ερντογάν αλλά και από την αλλαγή στάσης του διεθνούς παράγοντα (και κυρίως της Αμερικής του Μπάιντεν) απέναντί του, ο τούρκος πρόεδρος κινείται αλλοπρόσαλλα, δείχνοντας ότι θα μπορούσε να είναι πιθανή μια προσπάθεια εξαγωγής των πολιτικών προβλημάτων του, στη διεθνή σκηνή.
Στο μεταξύ, μια κριτική από κύκλους του άλλοτε στρατιωτικού κατεστημένου στην αναθεωρητική αντίληψή του για μείζονα θέματα της σημερινής ταυτότητας της Τουρκίας, αντιμετωπίστηκε ακόμα μια φορά από ένα κύμα αυταρχισμού. Ακόμα μια φορά, ο Ερντογάν βλέπει συνωμοσίες σε μια τυπική άσκηση της δημοκρατικής υποχρέωσης πολιτών στην κριτική.
Αυτόν τον τουρκικό αυταρχισμό, ο δυτικός κόσμος επιμένει να τον παρακολουθεί ουδέτερα, από απόσταση. Είναι λάθος. Μια χώρα που παρεκκλίνει συστηματικά από τη Δημοκρατία, μακροπρόθεσμα θα γίνει πρόβλημα και για τη διεθνή κοινότητα. Είναι αξίωμα.
