Γεννήθηκε είκοσι χρόνια μετά τον Βικτόρ Ουγκώ. Και αν πρέπει να χαρακτηριστεί με λίγες λέξεις, θα έλεγε κανείς ότι ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής του δεύτερου ρομαντισμού. Για κάποιους ήταν ένας άνθρωπος του πόνου, του ονείρου και του στοχασμού, για άλλους ήταν ένας πνευματικός δάσκαλος. Ο ίδιος πίστευε στο προπατορικό αμάρτημα και ήταν πεισμένος ότι ο άνθρωπος είναι σημαδεμένος από το κακό. Η προτροπή που μας άφησε είναι να είμαστε πάντα μεθυσμένοι. «Το παν είν’ εκεί. Είναι το μοναδικό ζήτημα. Για να μη νιώθετε το φρικτό βάρος του Χρόνου που τσακίζει τους ώμους σας και σας κάνει να σκύβετε στη γη, πρέπει να μεθάτε δίχως διακοπή. Αλλά με τι; Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, κατά τη διάθεσή σας. Αλλά να μεθάτε.» (μετάφραση Μηνάς Δημάκης, όπως δημοσιεύτηκε στην Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης του Χριστόφορου Λιοντάκη, εκδ. Καστανιώτη)

Τελευταία Νέα