Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Στην προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή για τον Κουφοντίνα, όπου αυτομαστιγωνόταν ο καημένος ο Δρίτσας, παρενέβη και ο γραμματέας της ΚΟ του ΚΙΝΑΛ, Βασίλης Κεγκέρογλου, με μια πολύ πασοκική τιράντα: «Εμάς η θέση μας είναι ότι η δημοκρατία δεν εκβιάζεται, έχει όλες τις θεσμικές λειτουργίες για να λύνει ζητήματα», είπε με ιερή οργή. Δηλαδή; Αν δεν εκβιάζεται, έχει και τη θεσμική λειτουργία της καταστολής, αν χρειαστεί; Ή η μόνη θεσμική λειτουργία που επιτρέπεται είναι η υποχώρηση της δημοκρατίας σε όποιον την εκβιάζει;
Αναφέρομαι ακόμα μια φορά στο ΚΙΝΑΛ επειδή, παρά τις αντιφάσεις του και τις σκοτεινές πλευρές του, η πολιτική συνεισφορά του (ως ΠΑΣΟΚ) στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ταυτότητα της Ελλάδας, παράγοντα σταθερότητας και ευημερίας, είναι τεράστια - και επίσης τεράστια είναι η συνεισφορά του τα χρόνια των Μνημονίων, τα οποία η σημερινή ηγεσία του κάνει σαν να θέλει να ξεχάσει. Κι επειδή στον σημερινό πολιτικό χάρτη της χώρας, το κόμμα καταλαμβάνει πολύ μικρή μερίδα, ακριβώς διότι αδυνατεί να αναλύσει την πραγματικότητα με γνώμονα την ιδεολογική του ταυτότητα και τα πραγματικά συμφέροντά του.
Το ΚΙΝΑΛ υποτίθεται ότι είναι μια βεντάλια στον χώρο της Κεντροαριστεράς, που καλύπτει διάφορα σχήματα, στην προοπτική της ανασυγκρότησης του χώρου. Ο,τι έχει απομείνει είναι μόνο ΠΑΣΟΚ, κι αυτό κουτσουρεμένο. Και πώς να μην είναι; Οι συνιστώσες του ΚΙΝΑΛ ήδη έφυγαν γι' αλλού. Κάποιες κατέληξαν στον ΣΥΡΙΖΑ, κάποιες ιδιωτεύουν και κάποιες βράζουν στο ζουμί τους. Παράλληλα, χάθηκαν και σοβαρά εκσυγχρονιστικά και αποτελεσματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ προς τη ΝΔ, με πρώτους και καλύτερους τον Πιερρακάκη και τον Χρυσοχοΐδη. Την ώρα που, μαζί τους, δεκάδες άλλα άξια στελέχη του χώρου κάνουν πολιτική, στο ΚΙΝΑΛ κάνουν μνημόσυνα. Αντιπολιτευόμενοι τον παλιό εαυτό τους - αφού φρόντισαν να απαλλαγούν από όσους τους το θυμίζουν, με πρώτους και καλύτερους τον Ευάγγελο Βενιζέλο και την Αννα Διαμαντοπούλου.
Κάπως έτσι, φτάσαμε στο σημείο να αντιμετωπίζεται το θέμα της βίας στα πανεπιστήμια ως υπόθεση αυταρχισμού εκ μέρους της κυβέρνησης. Και το θέμα του απεργού πείνας και δίψας τρομοκράτη, ουσιαστικά μια υπόθεση εκβιασμού της δημοκρατίας από έναν αμετανόητο δολοφόνο και την επιμελητεία του, σε δικαιωματική τρικυμία - στην πλατεία Κουφοντίνα.
Είναι αυτό το πράγμα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα; Και σε τι ελπίζουν οι ιθύνοντές του μ' αυτά τα μυαλά; Μπορεί να συνεχίσει το ΚΙΝΑΛ ως λάιτ συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ και να ελπίζει σε ανάκαμψη; Μπορεί να υπάρξει κόμμα χωρίς την ιδεολογία του;
Δεν μπορεί. Οπως δεν μπορεί να υπάρξει και δημοκρατία χωρίς σοβαρή δημοκρατική αντιπολίτευση.
Ενα παλιό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ έλεγε «Ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε». Νομίζω ότι είναι επίκαιρο.
