Ρίσκα

Επιστρέφει στη ρητορική της αριστερής «αθωότητας» του 4% παρά την όχι και τόσο μακρινή κυβερνητική του θητεία που συνέβαλε στην απώλεια της. Ή ξαναλανσάρει τον ανισυστημισμό της αντιπολίτευσης που ασκούσε τη μνημονιακή περίοδο, παρότι οι αυτοσυστηνόμενοι ως κεντρώοι ψηφοφόροι – στους οποίους στοχεύει προκειμένου να γυρίσει στην εξουσία – φαίνεται να αποδίδουν πλέον μεγαλύτερη σημασία στη διαχείριση των προβλημάτων της καθημερινότητας αντί στα συνθήματα που απευθύνονται στο θυμικό. Ταυτόχρονα, μιλάει συνέχεια για κάλπες, αποκαλύπτοντας έτσι τη βαθύτερη ανάγκη του να τις ξορκίσει. Ανάγκη κατανοητή, αφού αν επιβεβαιωθούν οι μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις θα τις χάσει, κι αν διαψευσθούν θα παραλάβει – κατά τα λεγόμενά του – καμένη γη. Στα τσιπρικά ρίσκα οι κονεσέρ της λειτουργίας των κομματικών μηχανισμών συγκαταλέγουν και την ανοχή που δείχνει στις πολλές και αντικρουόμενες μεταξύ τους τάσεις των συντρόφων του, επιτρέποντας με αυτόν τον τρόπο στην εσωστρέφεια των παρασκηνίων της Κουμουνδούρου να βγαίνει στον κόσμο. Η ίδια η πολιτική ύπαρξη του Τσίπρα σήμερα, δηλαδή, συνοψίζεται σε ένα μπαφετικό τσιτάτο: το ρίσκο προέρχεται απ’ το να μην ξέρεις τι κάνεις.