Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Η δυσλειτουργία των παραθυρεοειδών αδένων μπορεί να ευθύνεται για πολλαπλά προβλήματα στην υγεία. Ενα από αυτά είναι η οστεοπόρωση, η οποία αποτελεί ένδειξη για παραθυρεοειδεκτομή, δηλαδή για χειρουργική αφαίρεση εκείνου του αδένα (ή των αδένων) που δεν λειτουργεί φυσιολογικά, προκειμένου να απαλλαγεί ο ασθενής από τη μεταβολική νόσο των οστών. Εχει βρεθεί από μελέτες ότι η εγχείρηση αυτή βελτιώνει την οστική πυκνότητα είτε ακολουθείται από φαρμακευτική αγωγή είτε όχι. Ειδικότερα και όπως σημειώνει ο καθηγητής Χειρουργικής της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Δημήτρης Λινός, ο ρόλος των τεσσάρων παραθυρεοειδών αδένων, που βρίσκονται στον λαιμό πίσω από τον θυρεοειδή αδένα, είναι η ρύθμιση των επιπέδων ασβεστίου στο σώμα. Και ο ειδικός συνεχίζει: Μέσω της έκκρισης της παραθυρεοειδούς ορμόνης (PTH), ρυθμίζουν την ποσότητα του ασβεστίου που θα απορροφηθεί μόλις προσληφθεί μέσω της διατροφής, πώς αυτή θα κατανεμηθεί στο σώμα και πόση ποσότητα θα αποβληθεί μέσω του ουροποιητικού συστήματος. Ελέγχει δηλαδή και πόσο ασβέστιο αποθηκεύεται στα οστά.
Υπερασβεστιαιμία. Στον πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό ένας ή περισσότεροι παραθυρεοειδείς αδένες λειτουργούν αυτόνομα και παράγουν υψηλά επίπεδα PTH. Το αποτέλεσμα είναι η σημαντική αύξηση των επιπέδων ασβεστίου στο αίμα (υπερασβεστιαιμία).
Η πάθηση εμφανίζεται συχνότερα σε άτομα 50 - 65 ετών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να παρουσιαστεί σε οποιαδήποτε ηλικία, ακόμα και σε παιδιά. Οι γυναίκες είναι συχνότερα «θύματα» του υπερπαραθυρεοειδισμού, αφού νοσεί διπλάσιος ή ακόμα και τριπλάσιος αριθμός συγκριτικά με τους άνδρες ασθενείς. Πρόκειται για μια συχνή ενδοκρινική διαταραχή που τελευταία παρουσιάζει σημαντική αύξηση, εν μέρει λόγω των τυχαίων διαγνώσεων από τις συνήθεις εργαστηριακές εξετάσεις.
Τα συμπτώματα. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ένας έως επτά ανά 1.000 ενηλίκους θα εμφανίσει συμπτώματα. Εντούτοις, η νόσος δεν εκδηλώνεται με τον ίδιο τρόπο σε όλους τους ασθενείς. Σε άλλους μπορεί να προκαλέσει ασήμαντα ή καθόλου συμπτώματα και σε άλλους συμπτώματα που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής τους. Για παράδειγμα, τα υψηλά επίπεδα ασβεστίου στο αίμα μπορεί να προκαλέσουν:
- Nεφρολιθίαση, η οποία επηρεάζει το 15% - 20% των νεοδιαγνωσθέντων ασθενών.
- Kαρδιαγγειακά προβλήματα, στα οποία περιλαμβάνονται η υπέρταση, οι αρρυθμίες, η κοιλιακή υπερτροφία, καθώς και αγγειακή / βαλβιδική ασβεστοποίηση.
- Nευρομυϊκά συμπτώματα, όπως κόπωση και αδυναμία, και
- νευρογνωστικά συμπτώματα, με τους ασθενείς να παρουσιάζουν λήθαργο, κατάθλιψη, ψύχωση, μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και γνωστική δυσλειτουργία.
«Οταν ένας ή περισσότεροι παραθυρεοειδείς αδένες είναι υπερδραστήριοι, τα οστά απελευθερώνουν συνεχώς ασβέστιο στο αίμα. Η περίσσεια του ασβεστίου αυτού δεν χάνεται, αλλά παραμένει στο αίμα, προκαλώντας αυτές τις παθήσεις και τα συμπτώματα» διευκρινίζει ο Δημήτρης Λινός, ο οποίος έχει διατελέσει πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας Χειρουργών των Ενδοκρινών Αδένων.
Συνέπεια αυτής της απελευθέρωσης ασβεστίου από τα οστά είναι η οστεοπόρωση, η οποία αυξάνει τον κίνδυνο κατάγματος στους ασθενείς. Αυτό συμβαίνει γιατί όταν τα οστά έχουν χάσει μέρος του ασβεστίου τους γίνονται πιο λεπτά και εύθραυστα.
Οι ηλικιωμένες γυναίκες με πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό κινδυνεύουν να υποστούν κάταγμα περισσότερο απ' όλους, αφού συγκεντρώνουν και τους τρεις παράγοντες εμφάνισης της οστεοπόρωσης: την υπερβολική έκκριση παραθορμόνης, την προχωρημένη ηλικία και την έλλειψη οιστρογόνων.
Ολοι οι ασθενείς με υπερπαραθυρεοειδισμό θα διαγνωστούν με οστεοπόρωση εάν δεν αφαιρεθούν οι παραθυρεοειδείς αδένες που υπερλειτουργούν. Εχει αποδειχθεί ότι η παραθυρεοειδεκτομή διακόπτει την ταχεία και συνεχή αποδόμηση των οστών, επιτρέποντας την έναρξη της ίασής τους.
Πυκνότητα οστών. Αξίζει να σημειωθεί ότι ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Σουηδίας μελέτησαν την οστική πυκνότητα μετεμμηνοπαυσιακών γυναικών (μέσης ηλικίας 63 ετών) με πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό πριν από την παραθυρεοειδεκτομή και έναν χρόνο ύστερα από αυτήν και βρήκαν σημαντική αύξηση της οστικής πυκνότητας στο ισχίο και στη μέση έναν χρόνο αργότερα.
Μια άλλη πρόσφατη διπλή, τυφλή, τυχαιοποιημένη και ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο μελέτη ασθενών με υπερπαραθυρεοειδισμό και οστεοπόρωση, που παρουσιάστηκε στο 22ο Ευρωπαϊκό Ενδοκρινολογικό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά 5-9 Σεπτεμβρίου 2020, συνέκρινε τις επιδράσεις της αφαίρεσης του παραθυρεοειδούς αδένα που προκαλούσε προβλήματα με τη παραθυρεοειδεκτομή σε συνδυασμό με φαρμακευτική αγωγή (ζολεδρονικό οξύ) στην ανακατασκευή της πυκνότητας των οστών.
Και διαπίστωσε ότι δύο χρόνια μετά την επέμβαση η μέτρηση της οστικής πυκνότητας αυξήθηκε, τόσο με όσο και χωρίς μετεγχειρητική φαρμακευτική αγωγή. Ωστόσο, βελτιώθηκε σημαντικά περισσότερο όταν συνδυάστηκε με τα φάρμακα.
