Ο Φορτούνης πήρε πάνω του όλα τα φώτα της δημοσιότητας. Λογικό. Μπήκε στην ενδεκάδα, είχε ένα υπέροχο γκολ που ξεκλείδωσε την άμυνα της Μολδαβίας, είχε μια ασίστ για τον Μπακασέτα και επί της ουσίας ήταν εκείνος που… καθάρισε το παιχνίδι. Ενα παιχνίδι-τελικό για την Εθνική, αφού όπως αποδείχθηκε με τη νίκη της Σλοβενίας, θα έπρεπε να κλείσει τον όμιλο με δύο νίκες. Η επιλογή του Φαν ‘τ Σιπ να τον αποσύρει από το ματς ήταν λάθος του Ολλανδού, που θα μπορούσε να κοστίσει. Αν οι Σλοβένοι δεν σκόραραν στο φινάλε, θα είχαμε βάλει… ιστορικό αυτογκόλ.
Οταν μια ομάδα δίνει τελικούς ή «τελικούς» χρειάζεται στο γήπεδο τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της. Τους πιο ποιοτικούς και εκείνους που θα την πάρουν από το χέρι για να την οδηγήσουν στην επιτυχία. Τέτοιος είναι ο Κώστας Φορτούνης. Κι αν ο Φαν ‘τ Σιπ δεν τον αγνοούσε σε μια σειρά από παιχνίδια του ομίλου; Τώρα μπορεί να μην είχαμε το άγχος του τελευταίου αυριανού αγώνα.
Είναι δικαίωμα του Ολλανδού να θέλει να αποκαλούμε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ως «την Εθνική του Φαν ‘τ Σιπ» όσο διάστημα θα βρίσκεται στον πάγκο της. Το γεγονός, όμως, πως συνέπεσε η δική του παρουσία με την εποχή του Φορτούνη θα πρέπει να κάνει τον εγωισμό του ομοσπονδιακού προπονητή να αντιληφθεί πως είναι «η Εθνική του Φορτούνη».
Αποδεικνύεται κάθε φορά που ο έλληνας μέσος του Ολυμπιακού είναι μέσα στο γήπεδο. Παίζουν διαφορετικά ακόμα και οι συμπαίκτες του. Παίρνουν θάρρος απ’ αυτόν, κερδίζουν σε αυτοπεποίθηση. Εχουν ένα σημείο αναφοράς, γνωρίζοντας πως θα ακουμπήσουν σε εκείνον την μπάλα για να τους ξεκολλήσει και να τους βγάλει στον αφρό όταν δυσκολεύονται. Αν έμενε στο γήπεδο μέχρι το φινάλε, πιθανότατα το σκορ θα… έγραφε κι άλλα.
