Οργή και φόβος

Η εμπειρία μπορεί να χαρακτηριστεί από εξουθενωτική ως τρομακτική ανάλογα με τον δείκτη αντοχών του κάθε γονέα. Το παιδί ανεβάζει πυρετό. Θεωρείς χρέος σου να ειδοποιήσεις το σχολείο και την εργασία σου. Υπάρχει οδηγία στις περισσότερες επιχειρήσεις ότι χωρίς αρνητικό τεστ Covid-19 δεν μπορείς να προσέλθεις. Πιθανότατα κάτι παρόμοιο θα ισχύσει ή θα πρέπει να ισχύσει και στα σχολεία. Τα ασφαλιστικά ταμεία δεν καλύπτουν το τεστ για τα παιδιά και σε παραπέμπουν στα δημόσια νοσοκομεία αναφοράς και κάπου εκεί αρχίζει η οδύσσεια.

Φτάσαμε στο «Παίδων - Αγλαΐα Κυριακού» Παρασκευή πρωί. Εξω από τα εξωτερικά ιατρεία η νοσηλεύτρια πήρε τη θερμοκρασία του παιδιού, μας έδωσε αριθμό προτεραιότητας και μας προέτρεψε να ακολουθήσουμε τη σήμανση που οδηγεί στην αίθουσα αναμονής για «Covid-19»! Φτάσαμε σε ένα μικρό δωμάτιο χωρίς παράθυρο όπου ήταν στοιβαγμένοι γονείς, συνοδοί και άρρωστα παιδιά χωρίς να λαμβάνονται τα στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης, μιας και οι περισσότεροι δεν μιλούσαν ελληνικά και αδυνατούσαν να κατανοήσουν τις οδηγίες που τους δίνονταν. Τις δύο και πλέον ώρες αναμονής το κυρίαρχο συναίσθημα ήταν ο φόβος. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές έχοντας εμφανώς φτάσει στα όρια των αντοχών τους προσπαθούσαν να συνδράμουν όσο μπορούσαν χωρίς επιτυχία, αφού όπως μας ενημέρωσαν ένα σοβαρό περιστατικό είχε δυσχεράνει την όλη διαδικασία. Τελικά, η αποχώρηση από το νοσοκομείο που αδυνατεί να σου προσφέρει τη στοιχειώδη περίθαλψη είναι μονόδρομος και το συναίσθημα αγανάκτησης και οργής προστίθεται σε αυτό του φόβου δημιουργώντας ένα εκρηκτικό κοκτέιλ.