Λιώνει και η καραμέλα της αναδιάρθρωσης που πιπίλιζαν όλο το καλοκαίρι οι ανά την επικράτεια παράγοντες προσβλέποντας στο συμφέρον της ομάδας τους.
Το τελευταίο οχυρό έπεσε (επειδή βέβαια είμαστε στην Ελλάδα προφανώς και ισχύει το «ποτέ μη λες ποτέ»), μετά την απόφαση του Διαιτητικού Δικαστηρίου της ΕΠΟ για Σούπερ Λίγκα 2 με 12 ομάδες κατά τα πρότυπα της περσινής περιόδου.
Το συγκεκριμένο θέμα, πάντως, καταδεικνύει ότι πολλές ΠΑΕ μπερδεύουν τη βιωσιμότητα με την αναδιάρθρωση. Ή μάλλον εναποθέτουν τις ελπίδες βιωσιμότητας στην αναδιάρθρωση. Ομάδες που χρωστάνε δεδουλευμένα μηνών σε ποδοσφαιριστές, που καταπατούν κάθε έννοια εργατικού δικαίου φτάνουν σε σημείο να εγείρουν απαιτήσεις αναδιαμόρφωσης του χάρτη των επαγγελματικών κατηγοριών. Οχι επειδή κόπτονται για την πρόοδο του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά διότι κοιτάζουν το ατομικό τους συμφέρον.
Αντί να απλώνουν τα πόδια τους όπου φτάνει το πάπλωμα, ώστε να μη διατρέχουν διαρκώς κίνδυνο επιβολής και ενεργοποίησης ποινών για ληξιπρόθεσμες οφειλές, σκαρφίζονται νομικές διεξόδους για να τη σκαπουλάρουν. Ποντάρουν σε συμμαχίες, μπλοκ και δημόσιες σχέσεις.
Είναι, όμως, αστείο να συζητάμε για αύξηση των ομάδων στη δεύτερη κατηγορία, όταν ο Απόλλων Πόντου δεν συμπλήρωνε ούτε ενδεκάδα με συνέπεια να μην κατέβει σε δύο αγώνες του πρωταθλήματος την περίοδο 2019-20. Η δε Κέρκυρα εξελίχθηκε σε σάκο του μποξ σε όλη τη διάρκεια της σεζόν. Φανταστείτε, λοιπόν, τι θα μπορούσε να συμβεί σε Σούπερ Λίγκα 2 με 18 ομάδες (αντί για 12) ή ακόμη χειρότερα σε μία ενοποιημένη Β’ Εθνική με 34 ομάδες χωρισμένες σε δύο ομίλους των 17. Πόσες άραγε εξ αυτών των ΠΑΕ θα φωτοζωούσαν; Πόσες θα κατάφερναν να βγάλουν τη σεζόν;
Γιατί τα τελευταία χρόνια προέκυψε και ένας νέος στόχος. Πέρα από τη διάκριση και τη σωτηρία υπάρχει πλέον και ο απλός τερματισμός. Το πρόσφατο παρελθόν, άλλωστε, διδάσκει ότι δεν είναι δεδομένο για όλους πως το καύσιμο στο ρεζερβουάρ επαρκεί μέχρι το τέλος της διαδρομής ανεξαρτήτως επίδοσης.
