Η επιλογή του Παναθηναϊκού να κοιτάξει την ξένη αγορά έπειτα από δύο χρόνια που έδωσε κάτι πρωτόγνωρο στο ελληνικό ποδόσφαιρο, με τη συμμετοχή πολλών παικτών από την ακαδημία σε κομβικούς ρόλους στην πρώτη ομάδα, είναι το τέλος του… ρομαντισμού για το Τριφύλλι. Πιθανότατα και για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και αποδεικνύει πως όλα όσα συνέβησαν την προηγούμενη διετία έγιναν από ανάγκη και μόνο. Δεν θα το έκαναν οι Πράσινοι αυτό αν δεν υπήρχαν τα οικονομικά προβλήματα λόγω της απόφασης του Αλαφούζου να σταματήσει τη χρηματοδότηση.
Δεν υπάρχει ρομαντισμός στο ποδόσφαιρο. Και δεν υπάρχει μεγάλη ομάδα που θα φτάσει σε σημείο ποτέ να διεκδικεί τίτλους στηριζόμενη μονάχα σε γηγενείς παίκτες και σε αμούστακα παιδιά, που με την υπομονή όλων θα… μεγαλώσουν και θα ωριμάσουν ποδοσφαιρικά. Οταν αποφάσισε ο Παναθηναϊκός πως θα ανεβάσει και πάλι – έστω και λίγο – το μπάτζετ του, έδιωξε ακόμα και το ελληνικό δίδυμο που έκανε το «κουμάντο». Πρώτα τον Νταμπίζα και μετά τον Δώνη. Και πήρε τον Ρόκα επειδή ακριβώς γνώριζε πως η ατζέντα του Ισπανού είναι μεγάλη και διαθέτει τις επαφές και τις γνωριμίες για να φέρει καλούς ξένους.
Μερικούς μήνες αργότερα, ο Παναθηναϊκός χτίζει ένα ρόστερ σαφώς πιο ποιοτικό από την προηγούμενη διετία, κατά την οποία δεν δόθηκε η ευκαιρία στον Δώνη να δουλέψει με περισσότερη ατομική ποιότητα. Και την ίδια ώρα αποβάλλει σχεδόν… βάναυσα το ελληνικό στοιχείο. Αφήνοντας δυο-τρία παιδιά των ακαδημιών να προσπαθούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη και του νέου προπονητή (Μπουζούκης, Χατζηγιοβάνης, Εμμανουηλίδης) και τους «παλιούς» Διούδη και Κουρμπέλη να προσδίδουν το απαραίτητο πνεύμα εντός αποδυτηρίων.
Δεν είναι κάτι αθέμιτο. Ούτε κάτι που δεν γνωρίζαμε πως θα γίνει. Ολοι ήξεραν πως με την πρώτη ευκαιρία ο Παναθηναϊκός (και όποιος κι αν ήταν στη θέση του) θα έπαιρνε τον πιο σίγουρο δρόμο. Μένει να αποδειχθεί πως αυτός θα είναι και περισσότερο επιτυχημένος.
