«Μια βροχή θα μας σώσει» λέει ένα παλιό τραγούδι του Κώστα Τουρνά, που – με μια παραποίηση – ταιριάζει γάντι στην περίσταση…
Τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο ένα εμβόλιο θα τους σώσει!
Στις 24 Μαρτίου η ΔΟΕ και η κυβέρνηση της Ιαπωνίας έλαβαν μια γενναία, αλλά σε κάθε περίπτωση εξαναγκαστική και επιβεβλημένη απόφαση και μετέθεσαν τους Αγώνες κατά έναν χρόνο…
Εναν μήνα αργότερα οι οικοδεσπότες εξακολουθούν να αμφιβάλλουν για το εάν και κατά πόσον οι Αγώνες θα διεξαχθούν το 2021, μάλιστα χθες οι επιφυλάξεις εκφράσθηκαν δι’ επισήμων χειλέων: ο ίδιος ο πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής και πρώην πρωθυπουργός της χώρας, Γιοσίρο Μόρι, δήλωσε ότι «υπάρχει το ενδεχόμενο της οριστικής ακύρωσής τους, εάν στο μεταξύ δεν βρεθεί το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού και δεν τεθεί υπό απόλυτο έλεγχο η πανδημία»!
Κακά χαμπέρια λοιπόν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται τόσο για τους Αγώνες αυτούς καθ’ εαυτούς, όσο και για τους αθλητές…
Εδώ ισχύει η συνθήκη του «εκ των ων ουκ άνευ», καθόσον «No athletes, no Games»: οι αθλητές είναι οι πρωταγωνιστές και οι Αγώνες διεξάγονται προς χάριν τους. Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχαν και ερήμην τους δεν μπορούν να γίνουν…
Πέρα από το σοβαρότατο πανδημικό ζήτημα το οποίο εγείρει τις αμφιβολίες (για τη δημόσια υγεία και την ασφάλεια) τίθεται και το οικονομικό: όχι μόνο αυτό που αφορά τη ΔΟΕ και την Οργανωτική Επιτροπή, αλλά και εκείνο το οποίο ταλανίζει τους αθλητές.
Από τα κάθε λογής δικαιώματα των Αγώνων του προηγούμενου ολυμπιακού κύκλου, η ΔΟΕ τσέπωσε 5,7 δισεκατομμύρια δολάρια και τις προάλλες ο αμερικανός ολυμπιονίκης (δυο χρυσά κι ένα χάλκινο μετάλλια) των 400 μ. μετ’ εμποδίων Εντουιν Μόουζες, που κι ελόγου του επλήγη από το μποϊκοτάζ του 1984, πρότεινε το εξής αντίμετρο: «Να διαθέσει η ΔΟΕ 100.000.000 δολάρια, προσφέροντας από 10.000 στους 10.000 αθλητές και αθλήτριες που συμμετέχουν στους Αγώνες ώστε να τους ανακουφίσει. Πολλοί έχασαν τους χορηγούς τους, δεν έχουν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν στα έξοδα της επιπλέον προετοιμασίας και κάποιοι αναγκάζονται να κάνουν άλλη δουλειά για να τα βγάλουν πέρα».
