Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Το Ελληνογερμανικό Οικονομικό Φόρουμ, προχθές στο Βερολίνο, ήταν μάλλον η τελευταία παρόμοια συνάθροιση πριν τα μέτρα και ο φόβος του ιού σταματήσουν κάθε φυσική επαφή εκτός από τις απολύτως αναγκαίες, δηλαδή κυρίως τις επισκέψεις σε ιατρεία και νοσοκομεία. Εκτός από δοκιμασία θα είναι και ένα πείραμα για την όχι και τόσο μακρινή εποχή που η εργασία θα αποτελεί ατομική και όχι κοινωνική δραστηριότητα. Μπορεί από την άποψη της παραγωγής η τεχνολογία να εγγυάται ότι το αποτέλεσμα θα είναι επαρκές, ή και καλύτερο, αλλά από την πλευρά της οργάνωσης της ζωής των ανθρώπων και των κοινοτήτων τους είναι το σκαλί για έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο.
Αυτά, βέβαια, δεν μπορούσαν να συζητηθούν σε ένα φόρουμ με θέμα την ενέργεια και την οικονομική συνεργασία. H διοργάνωση συνέπεσε με τη μέρα της μεγάλης κατάρρευσης των χρηματιστηρίων, κάτω από την ανησυχία για την επιδημία του κορωνοϊού και την αβεβαιότητα για τον πόλεμο τιμών στο πετρέλαιο. Οι συμμετέχοντες ήταν εξοπλισμένοι με ακουστικά και μπουκαλάκι απολυμαντικού. Παρακολουθούσαμε τις εργασίες, αποφεύγοντας τις χειραψίες, με διάφορες αμήχανες, κωμικές εναλλακτικές, όπως το ανεπαίσθητο άγγιγμα της γροθιάς, τρίβοντας σε κάθε ευκαιρία με το αντιμικροβιακό υγρό τα χέρια και το κινητό. Το τηλέφωνο όμως εξακολουθούσε να σπέρνει την απελπισία, καθώς οι δείκτες βυθίζονταν στη χειρότερη μέρα από τον «μαύρο» Σεπτέμβρη της Lehman Brothers. Οι οθόνες είχαν βαφτεί κόκκινες και η ώρα που περνούσε απλώς ματαίωνε την προσδοκία μιας κάποιας ανάκαμψης. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά στη λήξη της συνεδρίασης ήταν τόσο δυσεύρετη όσο τουρίστας στην πλατεία του Αγίου Μάρκου ή στον Ντουόμο του Μιλάνου.
Η άφιξη Μέρκελ και Μητσοτάκη στην αίθουσα έγινε μια χρήσιμη υπενθύμιση της ιεράρχησης των προβλημάτων. Μίλησαν και οι δύο πολύ περισσότερο για το Μεταναστευτικό. Οχι για τους ανθρώπους που σπρώχνει η προσδοκία μιας καλύτερης ζωής προς την Ευρώπη, αλλά για τους απελπισμένους που μεταφέρονται στο σύνορό της σαν εργαλείο ενός πολιτικού υπολογισμού. Τη Μέρκελ ύστερα από τόσα χρόνια την ξέρουμε πια. Δεν ενθουσιάζει, δεν συναρπάζει, δεν χαρίζεται. Αλλά κάθε λέξη της μετράει. Είπε πως η πολιτική Ερντογάν είναι «απαράδεκτη». Αυτό που αλλού είναι μια έκφραση, για τη Μέρκελ και τη Γερμανία είναι μια πολιτική δέσμευση. Λίγο νωρίτερα είχε στείλει τον Ερντογάν να μιλήσει θεσμικά στις Βρυξέλλες. Οπως ακριβώς παλαιότερα έστελνε τους έλληνες πρωθυπουργούς στον Σόιμπλε. Σημαίνει: η πόρτα είναι κλειστή. Η Μέρκελ δεν θέλει απομόνωση της Τουρκίας. Και αυτό μάς είπε. Οτι η Γερμανία, δηλαδή όλη η Ευρώπη, είναι στο πλευρό της Ελλάδας για να καθίσουν απέναντι από τον Ερντογάν και να μιλήσουν.
