«Το μεγαλύτερο μέρος της αισιοδοξίας του 20ού αιώνα χάθηκε. Πόλεις που παλιαιότερα παρήγαγαν ατσάλι, γυαλί, έπιπλα ή παπούτσια, από τις οποίες είχαν ωραίες αναμνήσεις ως παιδιά οι σημερινοί 70άρηδες, διαλύθηκαν, με τα εργοστάσια να κλείνουν και τα καταστήματα να αδειάζουν». Αυτά αναφέρουν οι ακαδημαϊκοί Αν Κέις και Ανγκους Ντίτον στο βιβλίο τους «Θάνατοι απόγνωσης και το μέλλον του καπιταλισμού». Ενα βιβλίο που κοιτά όσους «αφέθηκαν πίσω», εξετάζει θέματα ασθένειας, εξαρτήσεων και αυξανόμενων ποσοστών θνησιμότητας για λευκούς Αμερικανούς ηλικίας 45 έως 54 ετών, τα οποία οι συγγραφείς συνδέουν με «αυτοκτονίες, υπερβολικές δόσεις ναρκωτικών και ασθένειες του ήπατος από αλκοολισμό». Μεταξύ 2014 και 2017, αυτοί οι παράγοντες συνέβαλαν στην πρώτη πτώση του μέσου προσδόκιμου όρου ζωής εδώ και έναν αιώνα, δηλαδή από τότε που υπάρχει καταγραφή. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως προβλήματα δεν έχουν και άλλες ομάδες, όπως οι αφροαμερικανοί ή οι ισπανόφωνοι. Ομως στους λευκούς άνδρες μέσης ηλικίας, χωρίς υψηλή μόρφωση, φαίνεται ότι είναι σοβαρότερες οι επιπτώσεις της αποβιομηχανοποίησης, της στασιμότητας των μισθών και της διάλυσης των οικογενειών – σε κοινότητες που κάποτε είχαν ένα βαθμό ασφάλειας και σταθερότητας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή