Είναι σαφές εδώ και αρκετό καιρό πως ο Τζον Μπέρκοου, ο πρόεδρος της Βουλής των Κοινοτήτων, βλέπει τον εαυτό του ως έναν από τους ηγετικούς πρωταγωνιστές του βρετανικού πολιτικού δράματος, όχι ως απλό θεατή. Ακόμα και πριν βαλτώσει η συμφωνία της Τερίζα Μέι στον κοινοβουλευτικό πόλεμο χαρακωμάτων, ο Speaker έβλεπε τον εαυτό του ως πολεμιστή της νομοθετικής εξουσίας, υπερασπίζοντάς την από αλαζονικές εισβολές της κυβέρνησης. Οπως σημειώνει όμως στην «Guardian» ο Ράφαελ Μπερ, το να πετάξει ορθά κοφτά τη συμφωνία αποχώρησης της Μέι έξω από τη Βουλή συνιστά μια θηριώδη κλιμάκωση.

Οι απόψεις για το κατά πόσο ο Μπέρκοου υπερέβη τα εσκαμμένα τείνουν να ακολουθούν τις ήδη σχηματισμένες απόψεις για έναν άνθρωπο που εμπνέει ουδέτερα συναισθήματα σε λίγους βρετανούς βουλευτές. Ο Μπέρκοου βρίσκεται εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια σε ανοιχτή βεντέτα με τη δεξιά πτέρυγα των Τόρις. Γνωρίζει όμως ότι αυτή την περίοδο, με αυτόν στη θέση του Speaker, γράφεται Ιστορία. Θα μπορούσε να αφήσει τους ιστορικούς να τον μνημονεύουν σε κάποιες αδιάφορες υποσημειώσεις ή να φροντίσει ώστε να γράψουν ένα κεφάλαιο ειδικά για αυτόν. Είναι σαφές τι προτιμάει. Γνωρίζει άλλωστε πως δεν θα μείνει για πολύ ακόμα σε αυτή τη θέση. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως η απόφασή του είναι αυθαίρετη ή αντισυνταγματική. Υπάρχει κανονισμός, και ο ίδιος δικαιούται να τον ερμηνεύει.  

Η στρατηγική της βρετανίδας πρωθυπουργού – αυτό είναι σαφές – ήταν να αποκλείεται η μία εναλλακτική επιλογή μετά την άλλη, ώστε να καταλήξουν τελικά οι βουλευτές στο συμπέρασμα πως το μόνο εφικτό Brexit πάνω στο τραπέζι είναι το δικό της. Για να πετύχει αυτό, όμως, έπρεπε να συνεχίσει να μπλοφάρει και να ανεβάζει τον πήχη. Δεν συνειδητοποίησε πως τελικά στη Βουλή των Κοινοτήτων αρχηγός είναι ο Speaker. Και τώρα – καταλήγει ο Μπερ – όλα είναι στον αέρα.