Τρίτη πρωί, ο ευρωπαίος επίτροπος Oικονομικών Υποθέσεων Πιερ Μοσκοβισί τελειώνει την ομιλία του, στο πλαίσιο συνέντευξης Τύπου, όπου καλεί τη Ρώμη να υποβάλει νέο προσχέδιο εντός των επόμενων τριών μηνών. Αμέσως μετά, θέλοντας να αποτυπώσει την έντονη αντίδρασή του στην απόφαση αυτή, ο Αντζελο Τσιόκα, ιταλός ευρωβουλευτής, ανεβαίνει στο βήμα, παίρνει τις σημειώσεις του Μοσκοβισί από το τραπέζι, βγάζει το παπούτσι του και αρχίζει να χτυπάει τα φύλλα, υπό το στωικό βλέμμα του γάλλου επιτρόπου.

Αλλοι χαμογέλασαν, άλλοι σοκαρίστηκαν, σε κάθε περίπτωση, αυτή η πολυσυζητημένη σκηνή δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια εκπληκτική αλληγορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης σήμερα.

Εχουμε λοιπόν εδώ έναν διμέτωπο αγώνα της Κομισιόν, η οποία, από τη μια, διαχειρίζεται χαοτικά το Brexit και, από την άλλη, ξεκινά ένα μπρα ντε φερ με την Ιταλία, δείχνοντας το μεγαλείο του τεχνοκρατικού δογματισμού με το οποίο λειτουργεί και το οποίο τη χαρακτηρίζει.

Την ίδια ώρα, η ιταλική κυβέρνηση, με τον Ματέο Σαλβίνι, δείχνει να είναι αποφασισμένη να πάει μέχρι τέλους την κόντρα. Και κατ’ αυτόν τον τρόπο θα αποκαλύψει και τον συγκεκριμένο τεχνοκρατικό δογματισμό. Το αποτέλεσμα για την ώρα είναι: Σαλβίνι 0 – ΕΕ 0.

Από εδώ και πέρα, η Κομισιόν – όπως διδάσκει η εμπειρία από άλλα καυτά ζητήματα που χειρίσθηκε – δεν θα κάνει καμία άλλη κίνηση. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα αντιδράσει ξανά για τους επόμενους τρεις μήνες και θα αφήσει την Ιταλία «να πάρει τον δρόμο της», ελπίζοντας σε ένα πράγμα: να κάνει ο Σαλβίνι την τσιπρική κωλοτούμπα του 2015.

Το πρόβλημα είναι ότι οι τελευταίες μετρήσεις δείχνουν ότι η ιταλική κοινή γνώμη, κυρίως στις ηλικίες άνω των 60 (όπως ακριβώς και οι Βρετανοί, άνω των 60, που ψήφισαν υπέρ του Brexit) υποστηρίζει την πολιτική της σύγκρουσης του Σαλβίνι, ο οποίος θέλει να επιβαρύνει το εθνικό χρέος για να στηρίξει τις συντάξεις.

Η πρόβλεψη; Με τέτοια «λαϊκή εντολή», η ιταλική κυβέρνηση που δείχνει να έχει άγριες διαθέσεις πιθανότατα να οδηγήσει την Ιταλία έξω από την ευρωζώνη, και να ανατινάξει έτσι όχι μόνο την οικονομία της, αλλά και την κουρασμένη Ευρώπη και φυσικά την Ελλάδα.