Εδινα κάποτε μεγάλη σημασία στα όνειρα, γιατί ήλπιζα μέσα στους μπλεγμένους αξεδιάλυτα ιστούς τους να αποκρυπτογραφήσω σκοτεινά τοπία της ζωής μου. Μάλιστα κάποτε, θυμάμαι, είχα ξυπνήσει στη μέση της νύχτας με ολοκάθαρα τυπωμένη στο μυαλό μου μια λατινικίζουσα φράση που – ήμουν σίγουρη – ήταν χρησμός και θα φώτιζε όλα μου τα μυστικά, όλες μου τις απορίες…

Επειδή φοβήθηκα ότι το πρωί θα την έχω ξεχάσει, ξύπνησα τον σύντροφό μου που κοιμόταν δίπλα μου και με τέλεια ορθοφωνία τού την είπα. Επειτα, αν και μισοκοιμισμένη – όπως μου διηγήθηκε αργότερα – αλλά παρ’ όλα αυτά με γουρλωμένα ορθάνοιχτα τα μάτια από την ένταση, του είπα «εντάξει;» – εννοώντας «σου έχει εντυπωθεί ο χρησμός, μπορώ να ξανά κοιμηθώ ήσυχη;». «Εντάξει» ψέλλισε κι εκείνος μην καταλαβαίνοντας καλά καλά σε τι απαντούσε μέσα στα άγρια μεσάνυχτα… Φυσικά το άλλο πρωί, όταν του ζήτησα να μου επαναλάβει τη φράση, δεν θυμόταν πια τίποτα.

Η ζωή συνεχίστηκε (χειρότερα; Καλύτερα χωρίς τον χρησμό; Ποιος ξέρει…) και εγώ ασχολήθηκα αρκετά ακόμα με τα όνειρα.

Ημουν παιδί της δεκαετίας του ’70, τότε που η μόδα στους κύκλους της αριστερής διανόησης ήταν να είσαι βασικά κεντραρισμένος στον εαυτό σου, εκεί θα έβρισκες τα σπουδαία… Θεός σου ήτανε βασικά το εγώ σου, ανεξαρτήτως ιδεολογικού μανδύα.

Ναι, έκανα και ψυχανάλυση, όλοι κάνανε. Πέρασα πολλές ώρες συζητώντας και αναλύοντας τα όνειρά μου παρουσία του ψυχαναλυτή μου, τον οποίο δεν είχα κοιτάξει ποτέ κατάματα μια και καθόταν πάντα πίσω μου. Οταν μια φορά τον είδα να βαδίζει μπροστά μου στον δρόμο και μου φάνηκε τόσο, μα τόσο βαρύς, αναρωτήθηκα μήπως εγώ – που αυτό που ψάχνω βασικά είναι να πετάξω από μέσα μου το δικό μου βάρος – βρίσκομαι σε λάθος τόπο;

Δεν ξαναπήγα, όχι, δεν θα μπορούσα να εμπιστευτώ κάποιον που το μεγαλύτερό του επιχείρημα δεν είναι η ίδια του η ζωή, ο ίδιος του ο εαυτός.

Τώρα πια ασχολούμαι πολύ λιγότερο με τα όνειρα, είμαι όμως πολύ πιο κοντά τους. Αυτά που έψαχνα μέσα τους και μέσα μου τα ψάχνω πια στους άλλους, στα μάτια τους ψάχνω να μου αποκαλυφθούν τα μυστικά και της δικής μου ζωής.

Ταυτόχρονα, τα θραύσματα ονείρων που κρύβονται στα ποιήματα, στην τέχνη, όλα αυτά που είναι η φόδρα της ζωής, έμαθα να τα θεωρώ συμμάχους μου, πράγματα που φαρδαίνουν τη στενή δισδιάστατη ζωή. Τι εννοώ; Να! Εάν, ας πούμε, δω μια κοπέλα με κόκκινο φόρεμα στον ύπνο μου και το άλλο πρωί τη δω να διασχίζει στο ξύπνιο μου τον δρόμο, δεν θα τρομάξω όπως ίσως παλιά, μόνο θα χαμογελάσω. Κι αν διαβάσω – όπως πριν από λίγα λεπτά – αυτόν τον υπέροχο στίχο του Μίλτου Σαχτούρη που λέει «Ενα μεγάλο δέντρο / Φυτρώνει ξάφνου στο βυθό / Χιονίζει μες τα μάτια μου χρυσάφι»,

δεν θα πασχίσω καθόλου να καταλάβω τι εννοεί, μπορεί όμως να τον θυμηθώ κάποια φεγγαρόφωτη βραδιά κοιτάζοντας τη θάλασσα ν’ αστράφτει.

H Ολια Λαζαρίδου είναι ηθοποιός και σκηνοθέτρια. Στις 15 και 16 Οκτωβρίου παρουσιάζει σε θεατρική μορφή τη συλλογή διηγημάτων του Φώτη Κόντογλου «Το Αϊβαλί η πατρίδα μου» με την Αμαλία Μουτούση στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσό υπέρ των σκοπών της Μονάδας Ανακουφιστικής Φροντίδας Γαλιλαία. Μέσα στον Νοέμβριο θα ερμηνεύσει μαζί με τον Νίκο Ξυδάκη ένα ποιητικό αφήγημα βασισμένο στον «Λάμπρο» του Διονύσιου Σολωμού αλλά και ποιήματά του μελοποιημένα από τον Νίκο Ξυδάκη στην Αγγλικανική Εκκλησία. Παράλληλα ξεκινά πρόβες για την παράσταση «Ο θάνατος του Ιβαν Ιλιτις» που θα ανέβει στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, σε δική της σκηνοθεσία, με τη Λυδία Φωτοπούλου.