Αν συγκρίνουμε την εμφάνιση και την εικόνα στην Εσθονία με εκείνες στην Ουγγαρία, μάλλον τα αποτελέσματα δεν λένε την αλήθεια. Η Εθνική του Ταλίν ήταν μια ομάδα που απείλησε λίγο, που είχε ελάχιστα καλά διαστήματα καλού ποδοσφαίρου και που μάλλον… μπερδεύτηκε από την επιλογή του Μίχαελ Σκίμπε να παίξει με τρία δεκάρια. Αρκούσαν, ωστόσο, μια καλή κεφαλιά – πάσα του Μήτρογλου και ένα υπέροχο τελείωμα του Φορτούνη για να φύγει με τη νίκη.
Οι Εσθονοί δεν ήταν ικανοί να απειλήσουν. Και δεν απείλησαν. Αντίθετα, οι Ούγγροι έχουν ένα σύνολο σαφώς πιο ποιοτικό από την Εσθονία. Αλλά η Εθνική ήταν καλύτερη στη Βουδαπέστη απ’ ό,τι στο Ταλίν. Επαιξε καλύτερο ποδόσφαιρο. Εβγαλε περισσότερες φάσεις, επιτέθηκε περισσότερο ορθολογικά. Ομως πέσαμε στη βραδιά που τα καλά μας στοιχεία ήταν εκείνα που μας πρόδωσαν.
Το πρώτο, η αμυντική λειτουργία. Ιδιαίτερα στη φάση του δεύτερου γκολ, η Ελλάδα απλά κοιτάζει τους γηπεδούχους να αλλάζουν την μπάλα και εν τέλει δέχεται το γκολ. Τα λόγια και ο θυμός του Σωκράτη Παπασταθόπουλου για το συγκεκριμένο γκολ αποτυπώνουν όλη την πραγματικότητα.
Το δεύτερο, η αποτελεσματικότητα. Η Ελλάδα έχει πάρει νίκες με… μισή ευκαιρία. Σημείωνε ένα γκολ και μπορούσε να το διαφυλάξει με απόλυτη ασφάλεια, όπως το έκανε και στο Ταλίν. Στη Βουδαπέστη η Εθνική έκανε μαζεμένες ευκαιρίες, αλλά ήταν και άτυχη και άστοχη. Είναι λογικά αυτά τα σκαμπανεβάσματα από τη στιγμή που ο Σκίμπε θέλει να δημιουργήσει κάτι πιο διαφορετικό και σίγουρα περισσότερο ελκυστικό από μια ομάδα… βαρετή. Εχει τα υλικά να το κάνει. Το θέμα είναι να τα καταφέρει ο Γερμανός. Κι εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα. Αν στ’ αλήθεια μπορεί ή όχι ο Σκίμπε να φέρει την Εθνική ένα επίπεδο πιο πάνω.
Αλλά δεν είναι και το μοναδικό ερώτημα που θα πρέπει να μας απασχολεί. Υπάρχει και ένα ακόμα, εξαιρετικά σημαντικό: έχουμε σαν κόσμος την υπομονή να δούμε μια άλλη, πιο επιθετική και πιο ελκυστική Εθνική και ας θυσιαστούν γι’ αυτό ορισμένα αποτελέσματα;
Σχόλια
