Από τη μια ο Φίλιπ Γκλας, από την άλλη ο Ντέιβιντ Μπόουι, ο Μπράιαν Ινο, οι Deep Purple. Δεν είναι η πρώτη φορά που το Μέγαρο Μουσικής φιλοξενεί «απρόσμενες» εκ πρώτης όψεως μείξεις, ούτε η πρώτη που το ροκ καταλαμβάνει τις σκηνές του –έχουν προηγηθεί οι Beatles, οι Queen και οι ABBA. Αυτή τη φορά οι μουσικοί της Καμεράτας – Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής και ο Γιώργος Πέτρου συναντιούνται με τον ροκ ήχο της μπάντας που απαρτίζεται από τους Χρήστο Μάστορα (ο ερμηνευτής του συγκροτήματος Melisses), Γιάννη Παπαδόπουλο (ηλεκτρική κιθάρα), Δημήτρη Τίγκα (ηλεκτρικό μπάσο), Γιάννη Σταυρόπουλο (ντραμς). Ο ίδιος ο Γιώργος Πέτρου, εκτός από τη διεύθυνση της ορχήστρας, παίζει όργανο Χάμοντ.

Η ετερόκλητη σύμπραξη στη σκηνή της αίθουσας Χρήστος Λαμπράκης συνοδεύεται από την πρώτη πανελλήνια παρουσίαση της Συμφωνίας αρ. 4 «Heroes» του Φίλιπ Γκλας και το «Κοντσέρτο για ροκ γκρουπ και ορχήστρα» των Deep Purple. Οι ιστορίες που συνοδεύουν αυτά τα δύο αριστουργήματα, όπως τα χαρακτηρίζει ο Γιώργος Πέτρου, καταδεικνύουν μια διαλεκτική σχέση του ροκ με την κλασική μουσική. Ο έλληνας μαέστρος, που ήταν υποψήφιος για Γκράμι (στην κατηγορία «καλύτερη ηχογράφηση όπερας» για το «Ottone» του Χέντελ) και ιθύνων νους της βραδιάς, επισημαίνει ότι δεν πρόκειται για crossover κοντσέρτο ούτε βέβαια για συμφωνικές ενορχηστρώσεις ροκ τραγουδιών.

DEEP PURPLE. Το «Κοντσέρτο για ροκ γκρουπ και ορχήστρα», ειδικά σε μουσική του Τζον Λορντ, οργανίστα των Deep Purple, και στίχους του Ιαν Γκίλαν, παρουσιάστηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 1969 στο Royal Albert Hall με τη Βασιλική Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου υπό τον κορυφαίο βρετανό συνθέτη και μαέστρο Μάλκολμ Αρνολντ (1921-2006). Σόκαρε μάλιστα τόσο τους οπαδούς του δημοφιλούς συγκροτήματος όσο και τους «καθαρολόγους» λάτρεις της κλασικής μουσικής, αλλά τελικά αγαπήθηκε ως επιλογή της μεγάλης ροκ μπάντας. Ο Πέτρου εξηγεί ότι «είναι δημιουργία με τη φόρμα του κλασικού κοντσέρτου, μόνο που εδώ σολίστ είναι ένα συγκρότημα. Στην ουσία, συνδιαλέγεται ο κλασικός ήχος με τον ροκ. Είναι ένα καθαρά συμφωνικό έργο που έγραψε ο Λορντ στα 27 του χρόνια. Αυτή η σύνθεση δείχνει το μέγεθος της αξίας αυτού του μουσικού. Επειδή παίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αποφάσισα να μην αυτοσχεδιάσω τελείως, αλλά να πάρω τις ιδέες του δημιουργού και να παίξω κάτι –όσο το δυνατόν πιο κοντά σε αυτό που θα έπαιζε εκείνος».

ΜΠΟΟΥΙ ΚΑΙ ΙΝΟ. Είναι τόσο απαραίτητος ο εναγκαλισμός του ροκ με την κλασική; «Οχι, βέβαια. Οι συνθέσεις έχουν την αφετηρία τους κάπου αλλού, αλλά καταλήγουν σε μια πρωτογενή κλασική δημιουργία, με συμφωνική ανάπτυξη. Ο σπόρος, για παράδειγμα, στη Συμφωνία αρ. 4 βρίσκεται στα μοτίβα του «Heroes» του Μπόουι που συνδημιούργησε το 1977 με τον πολυσχιδή Μπράιαν Ινο. Ο Γκλας τα επεξεργάζεται με τον δικό του τρόπο και έτσι έχουμε ένα καινούργιο έργο». Για τον Πέτρου, τα δύο αυτά έργα δείχνουν πως η σπουδαία δημιουργία του 20ού και του 21ου αιώνα μπόρεσε να εμπνευστεί από το ροκ και να προτείνει κάτι νέο. «Η ανάγκη που έχουν πολλοί καλλιτέχνες του μη κλασικού χώρου να βρεθούν με μια ορχήστρα ώστε ν’ ανεβούν οι μετοχές τους δεν αφορά τη συναυλία μας. Το 1969, οπότε προτάθηκε η συνεργασία με τη Royal Philharmonic, ήταν κάτι τολμηρό. Εκαναν έναν πραγματικό συγκερασμό του ροκ και του συμφωνικού ήχου προτείνοντας κάτι καινούργιο».