Ήταν από τις βραδιές που αναμφίβολα τις χαρακτηρίζεις «συναρπαστικές». Συναυλία δίπλα στον ντόκο. Εκεί που σκάει το κύμα. Και με το βλέμμα να ταξιδεύει στον Σαν Τζώρτζη και τις ακτές του Σουνίου που αχνοφαίνονταν σαν συνεχόμενα φαναράκια. Κυρίως όμως να γυρίζει πίσω ο νους και οι θύμησες να πλημμυρίζουν και να ανακατεύονται με τραγούδια περασμένων δεκαετιών, τότε που οι ελληνικές ταινίες είχαν μουσική και αναντίρρητα συναίσθημα.
Θεοδωράκης. Χατζιδάκης. Πλέσσας. Μπιθικώτσης. Πόσοι και πόσοι άλλοι δημιουργοί δεν …εμφανίστηκαν ξαφνικά μπροστά μας στο Λιμάνι της Αγίας Μαρίνας, το χωριό που απέκτησε για περίπου τρεις ώρες την αίγλη περασμένων δεκαετιών. Τότε που ήταν σημείο αναφοράς στην Αίγινα και όχι τώρα που παλεύει να ξαναβγεί στον αφρό, ενίοτε μόνο και δίχως πάντα την απαιτούμενη βοήθεια. Ας είναι…Η 16η Γιορτή του Φιστικιού ήταν το κίνητρο και έδωσε την ευκαιρία στην Ελένη Καρακάση, τον Παναγιώτη Πετράκη και τον Δημήτρη Τσινιδέλο, όπως ασφαλώς και στους μουσικούς που τους πλαισίωσαν, να καταθέσουν ψυχή και ταλέντο. Το πρώτο φάνηκε όταν η Καρακάση υποδέχθηκε το κοινό λέγοντας πως «η Αίγινα είναι το νησί μου». Το δεύτερο επιβεβαιώθηκε συχνά πυκνά από το χειροκρότημα του πλήθους και τα πλατιά χαμόγελα όλων, αυτά που αγκάλιαζαν τους άλλους παρευρισκόμενους όπως γινόταν στο παρελθόν με αγάπη αληθινή και άδολη. Και όταν ο Πετράκης τραγούδησε το θρυλικό «Αγαλμα» του Λευτέρη Παπαδόπουλου, δεν μπορεί, κάποια δάκρυα συγκίνησης αυλάκωσαν πολλών τα πρόσωπα για τα χρόνια που ‘φύγαν…
Το μακρύ Λιμανάκι της Αγίας Μαρίνας ένωσε το βράδυ της Τετάρτης με μια αόρατη γραμμή το σήμερα και το χθες. Για μία και μόνη βραδιά. Από αυτές που κυλούν σαν γάργαρο νερό. Και ναι, η Αίγινα με τις νύχτες που πρωταγωνιστεί το θέατρο, το μουσικό φεστιβάλ της και τη συναυλία που δόθηκε στην Αγία Μαρίνα, έδειξε πως η ιστορία και τα ωραία τοπία, μπορούν να συναντήσουν φωτεινές νησίδες πολιτισμού.
