Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, πιο γνωστός ως Σάρας, κέρδισε ως προπονητής της Φενέρ για πρώτη φορά την Ευρωλίγκα κι ενώ προηγουμένως είχε αποτύχει να τα καταφέρει τέσσερις φορές και με τρεις διαφορετικές ομάδες. Ηταν δύσκολο να το κάνει με τη Ζάλγκιρις την οποία οδήγησε στο Final 4 του Βελιγραδίου το 2018. Οφειλε να το έχει πετύχει στον πάγκο της πανάκριβης Μπαρτσελόνα με την οποία έφτασε κοντά το 2021 και το 2022. Δεν πήρε το τρόπαιο ούτε και πέρυσι όταν έχασε στον ημιτελικό του Βερολίνου από τον ΠΑΟ. Αλλά η επιμονή του φέτος απέδωσε: η Φενέρ ήταν καλύτερη και στον ημιτελικό κόντρα στον ΠΑΟ και στον τελικό όπου και λύγισε τη Μονακό του Βασίλη Σπανούλη.
Αναγωγή
Γίνεται μια λογική αναγωγή με την περίπτωση του Γιώργου Μπαρτζώκα. Ο Μπαρτζώκας την Ευρωλίγκα δεν μπορεί να την κερδίσει τέσσερα χρόνια τώρα ενώ οδηγεί τον Ολυμπιακό στο Final 4:
ίσως όπως και στην περίπτωση του Σάρας μια πέμπτη φορά να αποδειχθεί τυχερή. Ομως στις δύο ιστορίες υπάρχουν μερικές διαφορές. Ο Μπαρτζώκας την Ευρωλίγκα την έχει κερδίσει την πρώτη φορά που αγωνίστηκε σε Final 4: το κακό στην ιστορία είναι ότι αυτό έγινε το 2013. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι τότε η ομάδα είχε έναν ηγέτη στο παρκέ: τον Βασίλη Σπανούλη. Η επιτυχία τότε αποδόθηκε στα καταπληκτικά ματς του έλληνα γκαρντ που είχε ήδη δύο κατακτήσεις στο βιογραφικό του, μία με τον ΠΑΟ και μία με τον Ολυμπιακό. Τον Γιασικεβίτσιους τον συνόδευε η ερώτηση αν μπορεί να κερδίσει την Ευρωλίγκα. Τον Μπαρτζώκα τον συνοδεύει η ερώτηση αν μπορεί να κερδίσει την Ευρωλίγκα χωρίς να έχει παίκτη τον Σπανούλη. Το ότι φέτος την έχασε από τον προπονητή Σπανούλη περιπλέκει ακόμα πιο πολύ τα πράγματα.
Εξέλιξη
Ακούγεται ήδη πως ο Ολυμπιακός αν χάσει το πρωτάθλημα μπορεί να αλλάξει προπονητή. Εγώ πάλι λέω ότι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν ο Μπαρτζώκας παραιτηθεί – να απολυθεί, μου μοιάζει για τον Ολυμπιακό πολύ κακή εξέλιξη. Ο Μπαρτζώκας έχει δημιουργήσει έναν στρατό προσωπικών ακολούθων που εκτιμούν τη δουλειά του (και τα οπαδικά του αισθήματα αφού ο κόουτς είναι πραγματικός οπαδός του Ολυμπιακού), τόσο ώστε θα είναι πολύ δύσκολο για κάποιον να τον διαδεχθεί. Στα πρώτα στραβά αποτελέσματα η ετυμηγορία θα βγει γρήγορα: αδίκησαν τον Γιώργο. Κι ο λαός τον αδικημένο τον συμπονάει. Αν ο Μπαρτζώκας δεν παραιτηθεί, αλίμονο σε όποιον του πάρει τη θέση: τον λυπάμαι ήδη…
Τούρκοι
Και κάτι τελευταίο για το μπάσκετ. Βαυκαλιζόμαστε ότι ως χώρα έχουμε βρει τα μυστικά της επιτυχίας στην Ευρωλίγκα κ.λπ. (ακόμα κάποιοι θεωρούν την εθνική μας ομάδα υποψήφια για μετάλλια σε όποια διοργάνωση εμφανίζεται κ.λπ.) ενώ είμαστε πίσω ακόμα και από τους Τούρκους πλέον. Η Φενέρ και η Εφές έχουν κερδίσει την Ευρωλίγκα τέσσερις φορές τα τελευταία οκτώ χρόνια. Η Εφές δεν πήρε την κούπα το 2020 γιατί η διοργάνωση σταμάτησε, ενώ έναν χρόνο πριν έχασε έναν τελικό από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Η Φενέρ που την Κυριακή κέρδισε την Ευρωλίγκα για δεύτερη φορά, έχει και δύο χαμένους τελικούς: το 2016 έχασε από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και το 2018 από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Από το 2016 μόνο δύο φορές σε τελικό δεν υπήρχε τουρκική ομάδα. Και δεν είναι τα χρήματα το μόνο όπλο των Τούρκων: φέτος η Φενέρ δεν ήταν πιο ακριβή από τις δικές μας ομάδες. Και η οικογένεια Κοπς που έχει τις τύχες της δεν διανύει μέρες ανεμελιάς: απολύσεις κάνουν στις επιχειρήσεις τους καιρό τώρα.
Αγγλοι
Ενώ εμείς είχαμε κάνει το Final 4 εθνικό θέμα, ολοκληρώθηκαν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο τα πρωταθλήματα στην Αγγλία και στην Ιταλία. Στην Αγγλία τον πρωταθλητή τον γνωρίζουμε καιρό τώρα: είναι η Λίβερπουλ που από την Κυριακή που βγήκε πρωταθλήτρια, εδώ και περίπου έναν μήνα, δεν έχει κερδίσει ματς! Πίσω της τερμάτισαν εξασφαλίζοντας θέση στο Τσάμπιονς Λιγκ η Αρσεναλ και η Μάντσεστερ Σίτι. Μαζί τους πήραν εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ η Τσέλσι που λύγισε τη Νότιγχαμ και η Νιούκαστλ. Η Νιούκαστλ τα κατάφερε μολονότι έχασε από την Εβερτον γιατί η Αστον Βίλα που την ακολουθούσε έχασε από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: να σημειωθεί πως και η Εβερτον και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν εντελώς αδιάφορες. Οι Αγγλοι πρέπει να είναι υπερήφανοι για την καθαρότητα του πρωταθλήματός τους: η καλή συνήθεια των ομάδων τους να διεκδικούν τη νίκη ακόμα κι αν είναι αδιάφορες μπορεί να προκαλεί δράματα, έχει όμως ως αποτέλεσμα τα γήπεδά τους να είναι παντού γεμάτα. Στο Ολντ Τράφορντ π.χ. την Κυριακή δεν έπεφτε καρφίτσα μολονότι οι Κόκκινοι Διάβολοι έρχονταν από την πικρή ήττα στον τελικό του Europa League από την Τότεναμ.
Fair play not
Στην Ιταλία αντιθέτως η τελευταία αγωνιστική ήταν σχεδόν χωρίς συγκινήσεις κι ας κρίθηκε σε αυτή το πρωτάθλημα. Η Νάπολι το κέρδισε επικρατώντας της Κάλιαρι που ηττήθηκε χωρίς αντίσταση, ενώ και η Ιντερ που τερμάτισε δεύτερη έκανε περίπατο με την Κόμο. Κέρδισαν επίσης εκτός έδρας και η Γιουβέντους (τη Βενέτσια) και η Ρόμα (στο Τορίνο) και η Φιορεντίνα (την Ουντινέζε). Εχασε μόνο η Αταλάντα που είχε εξασφαλίσει θέση στο Τσάμπιονς Λιγκ και ηττήθηκε εντός έδρας από την Πάρμα, που χάρη στη νίκη αυτή έμεινε στην κατηγορία. Οι Ιταλοί αποκαλούν αυτά τα αποτελέσματα «αποτελέσματα τέλους σεζόν» υπονοώντας ότι είναι κανόνας στο τέλος της σεζόν να κερδίζει όποιος χρειάζεται το αποτέλεσμα διότι δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος ένας αδιάφορος να κάνει ζημιά. Και το fair play; Ο μέσος Ιταλός δεν ξέρει τι είναι. Αλλωστε ελάχιστοι γνωρίζουν αγγλικά…
Εξαίρεση
Μόνη εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα υπήρξε την προηγούμενη αγωνιστική η Λάτσιο: πήρε μια ισοπαλία από την Ιντερ στο Σαν Σίρο και της στέρησε το πρωτάθλημα. Οι θεοί του ιταλικού ποδοσφαίρου που δεν θέλουν τέτοιες συμπεριφορές κόντρα στις παραδόσεις θύμωσαν. Η ομάδα της Ρώμης τιμωρήθηκε χάνοντας στην έδρα της από τη Λέτσε την Κυριακή και μένοντας εκτός Ευρώπης. Την επόμενη φορά πρέπει να είναι πιο προσεκτική: να μην κόβει πρωταθλήματα από κανέναν και να μην εισπράττει κατάρες από τον κόσμο. Εν προκειμένω και από τον κόσμο της. Που έχοντας συγγενείς πολιτικές ιδέες με τον κόσμο της Ιντερ δεν κατάλαβε τον λόγο που έπρεπε να στενοχωρήσουν οι άμυαλοι παίκτες της ομάδας (ξένοι στην πλειονότητά τους…) τους μόνους φίλους που έχει η Λάτσιο στον Βορρά.
