Ο διάλογος για την «ισότητα στον γάμο» θα λάβει σύντομα και τον τυπικό χαρακτήρα της διαβούλευσης επί συγκεκριμένων πια διατυπώσεων. Οι τελικές διατάξεις δεν θα αργήσουν στη βάση των γενικών κατευθύνσεων που έχει δώσει η κυβέρνηση – δεν έχει άλλωστε λόγους ο Κυριάκος Μητσοτάκης να τρενάρει το θέμα, μάλλον το αντίθετο.
Θα περάσουν λοιπόν οι ρυθμίσεις από το Υπουργικό Συμβούλιο, όπου κάποιοι θα νιώθουν οπωσδήποτε πιο άνετα από κάποιους άλλους. Θα φτάσουν και στη Βουλή όπου τα στελέχη της κυβερνώσας παράταξης και όχι μόνο θα έχουν να αναμετρηθούν με την ιδεολογία και τη συνείδησή τους, αλλά επιπλέον και με τις πιέσεις που σίγουρα δέχονται στις εκλογικές περιφέρειές τους, ακόμα και με τις φιλοδοξίες που μπορεί να έχουν για το πολιτικό μέλλον τους.
Ως τότε και όπως συνηθίζεται με τα θέματα που προκαλούν ξαφνικές «εκρήξεις» στην κοινωνία θα ακούγονται κυρίως οι αντιδράσεις. Διαφωνίες οι οποίες, όπως πάντα, εκφράζονται πολύ πιο άγρια στον κυβερνοχώρο. Υπάρχει τρόπος – και πρέπει – να ακούγονται όλες οι απόψεις: η αντίθεση, η ανοχή, η αδιαφορία. Αρκεί να μην προβάλλονται στεγνές προκαταλήψεις και προπαντός επιστημονικά αστήρικτες θέσεις ως σοβαρά επιχειρήματα. Αρκεί να μην «ντύνονται» οι υποθέσεις ατομικών δικαιωμάτων με το περιοριστικό «περιτύλιγμα» του κάθε λογής πολιτικού… φόβητρου και της μικροπολιτικής ψηφοθηρίας. Αρκεί οι πολλοί να μπορούν να κρατούν τις ακραίες φωνές στην άκρη για να υπερισχύει τουλάχιστον η νηφαλιότητα. Αρκεί να δίνεται (πάντα) γενναιόδωρο βήμα σε εκείνους τους οποίους πρωτίστως αφορά η δημόσια συζήτηση.
Προφανώς και ο νόμος θα ψηφιστεί. Προφανώς και θα ξεχαστούν, αργά ή γρήγορα, οι σημερινές συγκρούσεις. Και τελικά μετά τη ψήφιση της «ισότητας στον γάμο» δεν θα πανηγυρίζει κανείς ένα… άλμα προόδου, παρά μόνο ένα βήμα προς τα εμπρός – αναγκαίο για εκείνους που δεν έχουν τα αυτομάτως κατοχυρωμένα δικαιώματα των πολλών. Γιατί η πραγματική συμπερίληψη σε επίπεδο καθημερινότητας για τους ΛΟΑΤΚΙ+ και πολλές άλλες κοινωνικές ομάδες θα παραμείνει μια κατάκτηση εν αναμονή.
