Με το που αναρτήθηκε από τα διεθνή πρακτορεία, η φωτογραφία έγινε αμέσως «ιστορική»: ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Σούνακ στέκει εμπρός στον βασιλιά Κάρολο και στη… γραβάτα του με τις ελληνικές σημαίες, λίγα 24ωρα μετά το πρωτοφανές αυτογκόλ του με την ακύρωση της συνάντησής με τον ομόλογό του Μητσοτάκη στο Λονδίνο. Ο Σούνακ πήγε να κάνει κάποιο είδος εξυπνάδας που μόνον αυτός κατάλαβε, ενόψει εκλογών οι οποίες θεωρούνται νομοτελειακά χαμένες γι’ αυτόν, αλλά τα έκανε τρισχειρότερα: τέτοια κατακραυγή για τέτοιο ζήτημα ουδείς έχει υποστεί ξανά στην πατρίδα της σύγχρονης διπλωματίας. Ο Σούνακ φέρθηκε περίπου ως… αυταρχικός ηγεμόνας χώρας του πρώην σοβιετικού μπλοκ στη δεκαετία του ’70.

Ομως ούτε η Βρετανία είναι σοβιετία, ούτε είμαστε στο ’70, ούτε, βέβαια, ο ίδιος έχει πάνω του τίποτα που να θυμίζει έστω από μακριά ισχυρό άνδρα, εκτός αν μετράνε τα λεφτά του πεθερού του που φέρεται να έχει πει «εμείς τον κάναμε πρωθυπουργό». Αλλά και πάλι, παραμένουν του πεθερού του. Οπότε όσο ο Σούνακ κάνει «σαν να μην τρέχει τίποτα» και επιμένει ότι πολύ ορθά φέρθηκε και επανέρχεται μάλιστα και στο θέμα των Μαρμάρων λέγοντας ότι «αποκτήθηκαν νόμιμα, απλώς η Ελλάδα δεν θέλει να το αποδεχθεί», τόσο σκάβει πιο πολύ τον λάκκο του. Και τόσο πιο πλατιά ανοίγει τη λεωφόρο της επιστροφής των Γλυπτών στην Αθήνα.

Το τελευταίο ίσως δεν χρειάζεται βαθύτερη ανάλυση, καθώς προδήλως ο άνθρωπος είναι εντελώς «ατζαμής», πλην στο τιμόνι μίας χώρας που αντέχει περίπου τα πάντα εκτός ίσως από ακριβώς αυτό. Κάτι που φάνηκε και προ ημερών από την επιλογή Κάμερον για το υπουργείο Εξωτερικών.

Ο Κάμερον έκανε το ίδιο ακριβώς είδος σφάλματος με τον Σούνακ: αντί να κάτσει στ’ αβγά του ως όφειλε, υπερφίαλα προκάλεσε την τύχη και τη μοίρα. Προκήρυξε ένα δημοψήφισμα για την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ με βεβαιότητα ότι θα διαλύσει τη δεξιά του πτέρυγα και ότι το «όχι» θα θριάμβευε. Αποτέλεσμα; Η Βρετανία βγήκε από την ΕΕ και ο ίδιος εξαφανίστηκε, μέχρι που μόλις προχθές, κακήν κακώς και απέλπιδα ξαναχώθηκε από τον Σούνακ, που αυτό θα το πληρώσει ακριβά στις εκλογές.

Είναι ιδιαιτέρως αξιέπαινη διάσταση της βρετανικής ιδιοσυγκρασίας να επιμένει κανείς σε αυτά που πιστεύει, ακόμα και όταν έχει τους πάντες απέναντί του. Ετσι σώθηκε άλλωστε η Ευρώπη από τους γερμανούς επί Χίτλερ: χάρη ακριβώς σε αυτό το σπάνιο χαρακτηριστικό του μεγάλου Τσώρτσιλ. Ομως, απαιτείται μία… μικρή προϋπόθεση: να ξέρει τι του γίνεται. Αυτά που λέει να στέκουν. Αυτό, κάποιος πρέπει να του το πει του δυστυχή του Σούνακ, καθώς κάθε φορά που επανέρχεται στο ζήτημα, σκάβει όλο και περισσότερο τον λάκκο του. Και επανέρχεται και μάλιστα επιθετικά. Οπότε τι συμβαίνει τελικά; Είναι πραγματικά περιορισμένης αντίληψης; Οχι βέβαια. Ξέρει πολύ καλά τι γκάφα έκανε. Και, αν δεν ήξερε, έμαθε. Γιατί αναμφίβολα μετ’ επιτάσεως του εξηγήθηκε. Αρα, τι;

Αυτό το λονδρέζικο μυστήριο κάποιοι επιχειρούν να το «λύσουν» μπαίνοντας από «άλλη πόρτα»: όχι της αίθουσας των Γλυπτών του Παρθενώνα στο Βρετανικό Μουσείο, αλλά της πώλησης των Γιουροφάιτερ στην Τουρκία. Σε πρώτη ματιά η σκέψη δεν είναι παράλογη. Αν όμως ισχύει, είναι ακόμα πιο ανόητη από όλα τα προηγούμενα μαζί. Γιατί; Επειδή ο Σούνακ χτυπάει… λάθος κουδούνι για να ανοίξει. Στο κουδούνι «Ελλάδα» και να θέλουν, δεν μπορούν να του ανοίξουν. Πρέπει να πατήσει μερικούς ορόφους πιο πάνω, δηλαδή στο «ρετιρέ», στο κουδούνι «Γερμανία». Αλλά εκεί, με το που θα τον δουν από την κάμερα, θα τον αγνοήσουν. Επειδή η σημερινή Γερμανία, εταίρος στο Γιουροφάιτερ, μπορεί να κάνει πάρα πολλά, αλλά ένα σίγουρα δεν μπορεί: να πουλήσει όπλα σε χώρα που είναι σε ρήξη με το Ισραήλ. Ο γκαφατζής της Ντάουνινγκ Στριτ είναι λίγο μπερδεμένος…

Τελευταία Νέα