Υλικό από την αρμενική, την αραβική παράδοση, την τουρκική παράδοση παλαιότερες και καινούργιες συνθέσεις του είναι ο πυρήνας της παράστασης που παρουσιάζει απόψε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ο Αλέκος Βρετός. Ο σολίστ στο ούτι, πιανίστας και συνθέτης Αλέκος Βρετός εξερευνά μαζί με τους συνεργάτες του (Γιάννης Δίσκος – κλαρίνο, Δημήτρης Βερδίνογλου – πιάνο, Ντίνος Μάνος – κοντραμπάσο) τους ήχους της Μεσογείου, της Ανατολής και της Δύσης, προτείνοντας από το πρίσμα της τζαζ, ένα μοναδικό ιδίωμα. Η παράσταση θα δοθεί στην αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος κάτι που ο Αλέκος Βρετός υπολόγισε όταν δημιουργούσε το πρόγραμμα.

«Διάλεξα να μην έχω κρουστά ή ντραμς σε αυτό το πρότζεκτ. Γνωρίζοντας  την ακουστική της αίθουσας, ήξερα ότι έπρεπε να προσεγγίσουμε μελωδικά και να αφήσουμε ολόκληρο τον ήχο του κάθε οργάνου για να φτιάξουμε μία world jazz μουσική δωματίου. Από τις πρόβες μας, πιστεύω το καταφέρνουμε πολύ καλά».

Μία world jazz μουσική βραδιά που συγκεράζει διαφορετικές παραδόσεις μέσα από νέες και παλαιότερες συνθέσεις ετοίμασαν ο Αλέκος Βρετός και η παρέα του

Το στοίχημα για τον σημαντικό σολίστα είναι η ισορροπία η οποία επιτυγχάνεται, κατά την άποψή του, κυρίως από τη δεξιοτεχνία των συνεργατών αλλά και από τη συλλογική απόφαση.  «Με ειλικρίνεια ως προς τη μουσική, προσπαθούμε πάντα να αναδείξουμε τον τόνο του καθε είδους όπως του αρμόζει και συνάμα να του δώσουμε και τη δική μας ταυτότητα. Το στοίχημα κερδίζεται όταν η λυρικότητα δεν υπερισχύει της ισορροπίας και το αντίστροφο, με τον αυτοσχεδιασμό να είναι ο κυρίως κρίκος στην αλυσίδα αυτή».

»Κοινό στοιχείο στην παράδοση της Μεσογείου είναι ο αυτοσχεδιασμός, κάτι που» -όπως επισημαίνει, «υπάρχει σε όλες τις παραδόσεις του κόσμου, αλλά ειδικά στη Μεσόγειο είναι πολύ πιο έντονο το φαινόμενο.  Η μουσική δεν έχει γεωγραφικά σύνορα όπως τα γνωρίζουμε. Γειτονικοί λαοί έχουν στοιχεία ο ένας από τον άλλον και έτσι είναι περισσότερο ακριβές να μιλήσουμε για περιοχές και όχι χώρες. Επίσης, όλες οι μουσικές είναι ωραίες. Είναι θέμα γούστου ποια σου αρέσει. Εγώ προσωπικά καταπιάστηκα με την Αραβική μουσικη, μετά τη τζαζ, αναγνωρίζοντας τον γεμάτο «ευγένεια» ήχο της».

Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η τζαζ είναι το είδος που βρίσκεται πιο κοντά – σε σχέση με άλλα -στην παράδοση. Γιατί αφού έχει αναδυθεί απο τόσο γνώριμους ήχους δεν έχει έρεισμα στο ευρύ κοινό;

«Ωραία ερώτηση. Είναι όντως πιο κοντά γιατί είναι ένα κράμα παραδοσιακών ήχων αποσταγμένο στο καζάνι των λαών, την Αμερική. Δεν θα έλεγα όμως ότι αυτό την κάνει δημοφιλή ή όχι. Κάποτε η τζαζ, μέχρι και την δεκαετία του 70′, κατείχε το 70% του κοινού. Η μουσική βιομηχανία όμως, αναπτυσσόμενη, έπρεπε να βρει φθηνή πρώτη ύλη για να πουλάει ακριβά με μεγάλο περιθώριο κέρδους. Έτσι η τζαζ άρχισε να φθίνει στο κοινό, αλλά να μεσουρανεί μουσικά. Έφτασε να είναι art music, όπως η κλασική μουσικη αλλά να κατέχει πλέον μόνο το 7% του κοινού… μαζί με την κλασική».

Ο Αλέκος Βρετός παραδέχεται πως η θέση της ελληνικής τζαζ είναι ακόμη περιορισμένη στο διεθνές μουσικό στερέωμα.  «Η σκηνή της ελληνικής τζαζ έχει και προσφέρει πολλά, αλλά αντιμετωπίζει τις κοινωνικές δυσκολίες της χώρας μας. Δεν υπάρχει τέτοιου είδους παράδοση στην Ελλάδα κι έτσι πέφτει στο περιθώριο. Υπάρχει κοινό αλλά οι σκηνές είναι πολύ λίγες και δεν υπάρχουν επενδύσεις επάνω στο είδος για να προωθηθεί. Άρα, στην ουσία, είναι ότι κάνουμε οι μουσικοί της και 10-20 θιασώτες ακροατές ή/και δημοσιογράφοι που προσπαθούν να προωθήσουν το είδος».

INFO 

Απόψε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 20.30. Εισιτήρια: https://webtics.megaron.gr/el/events/?eventid=3080

Τελευταία Νέα