Τα δύο τελευταία παιχνίδια των τελικών ήταν η φυσιολογική εικόνα στην κόντρα των δύο ομάδων και όχι τα δύο πρώτα.
Για αυτό στο μπάσκετ ισχύει πράγματι σε μεγάλο βαθμό το ότι κερδίζει (σχεδόν) πάντα ο καλύτερος ιδιαίτερα όταν υπάρχει σειρά αγώνων.
Ναι ο Παναθηναϊκός πήγε εκεί που ήθελε τον πρώτο τελικό και είχε την ευκαιρία του, αλλά όταν χρειάστηκε στον δεύτερο τελικό ένα μεγάλο σουτ του Πονίτκα για να νικήσει τον (χωρίς Σλούκα, Βεζένκοβ και Γουόκαπ) μισό Ολυμπιακό, ουσιαστικά η ιστορία της σειράς είχε «σφραγιστεί».
Αρκούσε στον Ολυμπιακό να παίξει στο 50-60% των δυνατοτήτων του για να χαθεί από τα μάτια του αντιπάλου του όπως και έγινε.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στον τελευταίο αγώνα του ΟΑΚΑ οι πρωταθλητές έκαναν σωστά τα απλά πράγματα. Είχαν αποβάλλει κάθε πίεση και άγχος μετά την εμφάνιση στον 3ο τελικό και με τις μηχανές στο ρελαντί όδευαν μαθηματικά για να σπάσουν την 35άρα του 1996 (73-38) τη μεγαλύτερη διαφορά στην ιστορία στις αναμετρήσεις των δύο ομάδων για το πρωτάθλημα καθώς οι Ερυθρόλευκοι έχουν και άλλη μία κολοσσιαία διαφορά τους 42 πόντους (110-68) στον αγώνα κυπέλλου του 1977 που τελικά και κατέκτησαν.
Μια ματιά στα social των φίλων του τριφυλλιού είναι αρκετή και για τον πιο αδαή για να καταλάβει γιατί τα…όργανα είχαν αρχίσει να ξεκινάνε από τους 29 πόντους και στους 32 κλιμακώθηκαν.
«Αν χάναμε με καμιά πενηνταριά πόντους θα μας το χτυπάγανε για 50 χρόνια. Οι έκτακτες καταστάσεις απαιτούν έκτακτη αντιμετώπιση και αυτό συνέβη και όλα τα άλλα τα ακούω βερεσέ. Προστατεύτηκε η ιστορία μας έστω και ανορθόδοξα» γράφει χαρακτηριστικά ένας και εκφράζει πολλούς.
Έτσι είναι στις τάξεις των οπαδών.
Το δικαιούταν
Ο Ολυμπιακός πήρε αυτό που δικαιούται ξεκάθαρα και το έκανε για δεύτερη φορά στην ιστορία του να τελειώσει τον τίτλο στην έδρα του αντιπάλου του μετά τη…Σπανουλιάδα του 2016 όταν ο Kill Bill με δύο buzzer beater τρίποντα (μπροστά σε Καλάθη στον 2ο τελικό και Διαμαντίδη στον 4ο τελικό αντίστοιχα) είχε κρίνει το πρωτάθλημα.
Πλέον οι τρεμπλούχοι Ελλάδας (πρωτάθλημα, κύπελλο και σούπερ καπ) κοιτάνε την επόμενη μέρα στην οποία δεν χρειάζεται να κάνουν κάτι εξωπραγματικό για να μείνουν σε πρωταγωνιστικό επίπεδο.
Βασικά πιο σημαντικό από τις προσθήκες είναι οι…παραμονές με το ιδανικό σενάριο να είναι να συνεχίσει το σούπερ τρίο (Σλούκας, Βεζένκοβ και Παπανικολάου) ή στη χειρότερη οι δύο Κωνσταντίνοι.
Ότι λιγότερο θα προκαλέσει σημαντικές ρωγμές στον ισχυρό κορμό και τη χημεία της ομάδας.
Από εκεί και πέρα η απόκτηση ενός ακόμα καλύτερου ψηλού πίσω από τον Φάλ (ο Νίκολα Μιλουτίνοφ είναι πολύ κοντά) είναι επιβεβλημένη ενώ με βάση το γεγονός ότι ο Τόμας Γουόκαπ θα παίζει πλέον ως Έλληνας ανοίγει ο δρόμος για την απόκτηση ενός ποιοτικού ξένου γκάρντ.
Όπως και να έχει ο Γιώργος Μπαρτζώκας και οι πρόεδροι, οι αδελφοί Αγγελόπουλοι γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τα θέλω και τα πρέπει της ομάδας και αποτελούν την καλύτερη εγγύηση ότι θα κάνουν τα πάντα για να τα φέρουν εις πέρας.
