Κτίρια ερείπια, ψυχές ξεχασμένες

Στη σάλα του κάθε ψηλοτάβανου κτιρίου, χωρισμένες σε παρέες οι ηλικιωμένες έχουν κεντήσει τραπεζομάντιλα και έχουν πλέξει κουβερτούλες για τα νεογέννητα εγγόνια τους ή και μάλλινες κάλτσες για τους στρατιώτες της εμπόλεμης Ελλάδας. Από τα μαγειρεία έχουν βγει μοσχαρίσια μπον φιλέ, φρεσκοψημένα ψάρια και κέικ καρότου και τα εξωτερικά παγκάκια έχουν φιλοξενήσει κολωνακιώτες βιβλιοφάγους γέροντες και τις οικονομικοπολιτικές αναλύσεις τους. Σε φωτεινά δωμάτια έχουν βρει καταφύγιο οι άποροι της Αθήνας, στα κρεβάτια έχουν ξαπλώσει τραυματίες και στα υπόγεια έχουν κρυφτεί (από τους Γερμανούς) Εβραίοι. Οι εικόνες αυτές από το Γηροκομείο Αθηνών, που έζησε χρυσές εποχές με μεγάλους δωρητές αλλά και άντεξε στις πιο ταραγμένες στιγμές της χώρας, έχουν ξεθωριάσει προ πολλού. Για την ακρίβεια, όσα κατέγραψαν «ΤΑ ΝΕΑ» στην έκταση των 55 στρεμμάτων πάνω από τη Λεωφόρο Κηφισίας μαρτυρούν ότι το άλλοτε «πλούσιο» Γηροκομείο – Πτωχοκομείο που διοικείται από την Ελεήμονα Εταιρεία Αθηνών (με χρέη σήμερα 40 εκατ. ευρώ στο Δημόσιο και στους εργαζομένους) περνά δραματικές ώρες. Το κτιριακό συγκρότημα με τα 154 χρόνια κοινωνικής προσφοράς και κυρίως οι άνθρωποί του –τόσο οι 105 εναπομείναντες ηλικιωμένοι στις μόνο τρεις ανοιχτές πτέρυγες, από τις συνολικά εννέα, όσο και το προσωπικό –«κινδυνεύουν με εξαθλίωση», όπως ήταν η κραυγή αγωνίας του εθελοντικού Δικτύου Υποστήριξης Ηλικιωμένων που διαδόθηκε μέσω Διαδικτύου στις αρχές της εβδομάδας. Ολοι μοιάζουν να προσμένουν την εμφάνιση (ξανά) ενός φιλάνθρωπου – δωρητή που θα έδινε ελπίδα και ζωή στα ρημαγμένα κτίσματα, στα οποία υπήρχαν 695 (!) τρόφιμοι στο τέλος του 1972. Σήμερα, στα σαλόνια των τριών εν λειτουργία «περιπτέρων» κυριαρχεί η σιωπή, κάποιοι εργαζόμενοι έχουν ήδη προχωρήσει σε επίσχεση εργασίας, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους και άλλοι τρέχουν και δεν φτάνουν (κοινωνικοί λειτουργοί καθαρίζουν τις τουαλέτες κ.λπ.).

Στα σερβίτσια μπαίνει φαγητό από το Δημοτικό Βρεφοκομείο, στον εξωτερικό χώρο δεν υπάρχει ψυχή (μόνο ο σκυλάκος μιας ηλικιωμένης) και από τα ντουλάπια λείπουν ακόμα και οι χαρτοπετσέτες. «Ηρθαμε να δώσουμε στους ηλικιωμένους μαρμελάδες, ελληνικό καφέ και χαρτί υγείας. Πώς είναι δυνατόν να μη συγκινηθεί κανείς και να μην κινητοποιηθεί σε τέτοιες περιπτώσεις;» λέει η Εύη Παλαιολόγου, η οποία βρέθηκε στο κτίριο Κονσόλειο του Γηροκομείου μαζί με τον γιο της Χρήστο, προκειμένου να αφήσουν τη δωρεά τους (τρεις νάιλον σακούλες).

«Οταν πρωτοήρθα εδώ, το 1987, βρήκα 560 γιαγιάδες και παππούδες! Οι πτέρυγες, κτίρια – κοσμήματα, δυστυχώς έκλεισαν και πλέον δουλεύουν μόνο το Κονσόλειο, η Βασίλισσα Ολγα και η Εστία» σημειώνει ο Κυριάκος Σαββόπουλος, ο παλιότερος εργαζόμενος (ηλεκτρολόγος) στο Γηροκομείο, που θα βγει στη σύνταξη τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Σε ρόλο ξεναγού, ανοίγει κάποια από τα κλειστά κτίρια: Σινιόσογλου, Βασιλιάς Παύλος, Κυπριάδειον, Ευαγγελισμός. Το εσωτερικό τους ίδιο, μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο, με ξεφτισμένους τοίχους και αραχνιασμένα έπιπλα: «Κοίτα… Τα ρούχα των παππούδων, φωτογραφίες, τα πιάτα τους, όλα είναι όπως τα άφησαν».