Κι αν έχει δίκιο αυτός ο Μπουλούτ; Αν πράγματι ένας πόλεμος της Τουρκίας με την Ελλάδα θα ήταν «σαν να χτυπάει ένας ενήλικος ένα μωρό μέσα στην κούνια»; Αν η «νέα τουρκική πρόκληση» είναι μια «νέα τουρκική πρόκληση» που δεν είναι σκέτη, αλλά περιέχει και μία ή περισσότερες δόσεις αλήθειας; Αλλά ακόμη και αν ο τσαμπουκαλεμένος σύμβουλος του Ερντογάν υπερέβαλε, αν από στρατιωτικής άποψης η Ελλάδα δεν είναι μωρό σε κούνια αλλά κάτι παραπάνω, ένα μωρό που μπουσουλάει ή ένα νήπιο που τρέχει, έχει νόημα να γυμνάζει τους, ούτως ή άλλως, ανύπαρκτους μυς της ή να πλακώνεται σε πανάκριβα στεροειδή;
Το ερώτημα δεν χάνει την αξία του επειδή η Τουρκία εμφανίζεται αρκετά μπλαζέ για να καταδεχτεί να κάνει πόλεμο με την Ελλάδα. Αντίθετα, αποκτά ακόμη περισσότερη επειδή ο κίνδυνος να πέσει η ίδια η Ελλάδα θύμα μιας μυώδους φαντασίωσης δεν είναι ποτέ αμελητέος. Επειδή απέναντι σε έναν «μπουνταλά» προεδρικό σύμβουλο θα βρίσκονται πάντα πέντε, δέκα ή είκοσι «μπουνταλάδες» που θα πουν ότι ο πόλεμος δεν είναι μόνο ακήρυχτος αλλά και ψυχολογικός και ότι μέχρι να κηρυχθεί ο κανονικός δεν έχουμε παρά να σηκώσουμε τα μανίκια –η προσβολή κάνει το αίμα των «μπουνταλάδων» ήδη να βράζει.
Είναι μια λογική στην οποία φαίνεται να υποκύπτει η κυβέρνηση, εκείνη η Αριστερά που άλλοτε διαδήλωνε υπέρ της ειρήνης και κατά της αύξησης των αμυντικών δαπανών και σήμερα τρέχει να αναβαθμίσει τα F-16 ή να νοικιάσει φρεγάτες με leasing. Μένει να φανεί εάν το κάνει όχι για να μην δει το χρώμα του αίματος, αλλά για να μυρίσει το χρώμα του χρήματος.
